Okudugum mesajlarda, kendimi bulmustum. Gozlerimden gelen yasi yanagimin islandigini hissederek ancak anlamistim.
Yanimda olmak isteyen bir suru fan vardi, her birinin kendine gore hayatlari ve yasadiklari seyleri vardi. Onlara el uzatmak istesemde yapabilecegim bir sey degildi. Surekli bunu dusunen biri olarak gozumle kayip giden birini gorup oylece oturamazdim.
Ona fake hesabimdan yazip destek olmak aklima geldi, real hesabimdan yazamazdim. Ama ona arkadas olabilirdim degil mi?
Su an ki hayatim paha bicilmez olsa da, buralara gelmeden once ki halim bambaskaydi, hissedebiliyordum onun yasadiklarini. Oysaki sadece bana yaziyordu...nereden anlayabilirdim ki
Her sey birden kotu hissediriyordu. Sebebi ise, bu tanimadigim cocugun benim gecmisime ayna tutmasiydi. Travmalarimi, yasadigim seyleri her seyi hissediyordum. Belki de onun adina diye kendime aglamistim.
Dans hocamin bana seslenmesiyle kendime gelmistim.
-Felix, Istersen bugunluk ara verelim. Hic iyi durmuyorsun
Biraz gecikmeli olsada cevap vermistim
-Efendim
-Diyorum ki bugunluk ara verelim yorgun duruyorsun.
-Olur, verelim.
Gercekten de fazla calisiyordum. Ne kadar yorucu olursa olsun, motivasyonum olan, beni seven kisiler vardi. Hem de calismamin bir karsiligi da vardi.
Asil yorucu olan sey bence yoruldugun seyin karsiligini alamamak. Belki de ayakta boyle kalıyordum.
_____________________
@hwanghyun takip ediliyor*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
