විරහවද ප්‍රේමයක්

ගැටළු

සඳරු අයියා එක්ක ගෙදර ආවට පස්සෙ එයා ටික වෙලාවක් ඉඳලා ඉක්මණින්ම ගියෙ යාලුවෙක්ගෙ වැඩකට යන්න තියෙනවා කියලා...

මන් තවත් කිසිදෙයක් නොකියම නිහඬ වුණා.

ආදරේ කියන්නෙ වරදෙදි නිහඬ වෙන එකද එතකොට???

--------------------------------------------------
තවත් දවස් දෙකක්ම ගෙවිලා ගියෙ...කිසිම විශේශයක් නැතුව..,ඒත් ඊගාව දවසෙ..
"සුදු දූ...සකුනි නංගි කොටහළු වෙලාලු"

"ඈහ්..?"

"මොකද ළමයො..ඈහ් ගාන්නෙ..!?"

"ආ...නෑ නෑ අම්මා හරි...ඉතින් දැන් මොනාද කරන්නෙ අපි?" සකුනි කියන්නෙ ආයු අයියගෙ චූටි නංගි.

"අපි මොනා කරන්නද?" අම්මා ඇහුවෙ මට පිස්සුද කියලා හිතින් හිතන ගමන් විය යුතුයි කියලා මන් අනුමාන කළේ අම්මගෙ ස්වරයෙන්..

මන් සෑහෙන දවසකින් සුදුමම්මලෑ ගෙදර ගියෙ නෑ...මේ වචන ඇහුණම මන් පත්වුණේ....

නැහැ...! වේදනාවකටනම් නෙවෙයි...මන් පත්වුණේ පුදුම සතුටකට...මන් දන්නෙ නෑ ඇයි කියලා....

ඒ නිසයි...මට වචන පැටලෙන්න ගත්තෙ...

මන් තවත් මුකුත් නොකියම ගොළුවෙලා උන්නෙ...අම්මා ඊළගට කියන්න යන දේ අනුමාන කරලා...

" සුදු දූ හෙට අනිද්දා ඒ පැත්තෙ ගිහින් එන්න..හරි නෑනෙ නැත්නම්..."

මට අම්මාගෙන් ඔය වචන ටික අහන්න උවමනා නොවුණා කිව්වොත් බොරු...ඒත්,..මන් කොහොමද ආපහු වතාවක් එහෙ යන්නෙ?

ආයු අයියගෙයි,මගෙයි මතක පිරුණු ඒ තැන...මන් හිතින් විතරක් කොයිතරම්නම් ආයු අයියාගෙයි මගෙයි පරණ මතක වලට යනවද? එහෙම තියෙද්දි ආයු අයියගෙ ගෙදර කියන්නෙ මට මතක වලට තෝතැන්නක්.

අනික් පැත්තෙන්...මන් කොහොමද එහෙ යන්න සඳරු අයියාගෙන් අවසර ගන්නෙ?

මොනාවත් කියාගන්න බැරි තැන...මන් අම්මට කිව්වෙ....

"හරි අම්මා...බලමුකො...මන් යන්නම්.." කියලා...

ඔව්...! මගෙ ඒ වචන අස්සෙ තිබ්බෙ සෑහෙන ලොකු බලාපොරොත්තුවක්...ඒකයි ඇත්ත.

මන් දැන් මොනාද කරන්නෙ කියලා හුගාක් හිතුවා...

මගෙ හිත කියන්නෙම එහෙ යන්න කියලා...ඒත් මගෙ මනස කියන්නෙ....,
නෑ..මගෙ මනස කියන්නෙත් යන්න කියලා...
මන්දා... මොන විකාරයක්ද!?