Haylee's Point of View
Kapagod makipaglaro kay Edrian sa tubig, pagod na pagod ako nang mailapag ko siya sa kubo. Buti na lang at mukhang inosente si Dwayne sa mga bagay bagay kaya masasabi kong bakasyon ang mayroon kami ngayon at hindi honeymoon.
"Mommy, you're tired already?" nakangiti akong tumango sa bata bago kunin ang tuwalya sa bag. Nagtakbuhan kasi kami sa mababaw na tubig, grabe ang tuwa niya kanina. Naiwan naman si Dwayne sa kubo habang nagbabasa ng dyaryo.
"Magpatuyo ka na, Edrian. Nagugutom ka na ba?" nakangusong tumango sa akin ang bata at itinuro ang sandwich na may itlog sa lamesa. For sure, nagutom siya dahil sa pagod.
"Rest after that, son. You must be tired from swimming." wika naman ni Dwayne habang tinutupi na ang binabasang dyaryo.
"Yes, dad. Mommy, I want to sleep with you!" sumabit ito sa braso ko.
"No, Edrian—" hindi pa sana papayag ang ama niya nang ako na mismo ang sumagot.
"Sige, sasamahan kita sa pagtulog. Ubusin mo na iyan para makapagbihis ka na, baka lagnatin ka pa." mabilis siyang tumango, minsan natatanong ko, paano kaya niya naiintindihan ang wika ko kung panay ang english niya? Hindi ko pa nga alam ang lahi nila, e. Para kasi silang purong dayuhan, panay ang english pero nakakaintindi ng tagalog.
"You don't have to spoil my son, he's a grown up man now." napabaling ako kay Dwayne na nagtataka at binalikan ng tingin ang batang tahimik na kumakain.
"Bata pa siya kaya bakit i-a-advance na agad ang ugali? He can manage to learn every single day of his life. Hayaan nalang natin na ma-enjoy niya ang pagkabata niya. Mahirap kapag walang happy childhood memories." hinaplos ko ito sa ulo, nagtaas ng kilay sa akin ang lalaki.
"He must learn at the very start, so he can be a better man when he grow up." umiling ako at pekeng ngumiti.
"It's not about being a better person, it's about enjoying the life and every moment you have. Aanhin mo ang pagiging mahusay na tao kung mamamatay kang walang saya sa puso mo? Some people who always put their professions on their top priority are the people who have an unhappy life." sumulyap ako sa dagat, grabe, 15 years na ang nakalipas, nakayanan kong mamuhay bilang anino sa loob ng maraming taon.
"And what made you think that way?" I smiled at the waves.
"Dahil minsan na akong napilitang isantabi ang kasiyahan ko, o mas mabuting sabihin kong, hindi ako nakaramdam ng totoong saya sa buhay ko." nag init ang mga mata ko kaya agad akong umiwas at iniba ang usapan. "Kaya bakit hindi mo na lang hayaan si Edrian? Mas maraming problema ang darating sa kaniya kapag lumaki na siya, hindi na siya makakapag-enjoy sa buhay niya."
"Why are you telling that?"
"Hindi ko siya napanood buong buhay niya, pero alam kong naging masaya na siya nang mga nakaraang araw. Nu'ng una ko siyang nakita sa ospital, ramdam ko ang pangungulila sa mga mata niya pero napawi iyon." tinignan ko ulit ang bata. Parang tunay ko siyang anak dahil sobrang laki ng epekto niya sa akin. Pero imposible naman iyon, napakalaking imposible.
I pinched Edrian's cheek and giggled, I turned my gaze in my front only to caught Dwayne staring at me. Damn, that feels awkward.
Dwayne's Point of View
While I'm looking at them both, my heart suddenly flattered for no reason. It's like I'm watching my wife and son whom I love more than my life, I felt crazy.
I admit that when I first saw her, I thought she's Maica who survived in the accident but she's different from Maica. She have this attitude and impact that is new and Maica is not that type of person.
