~𝐅𝐥𝐨𝐰𝐞𝐫𝐬 𝐟𝐫𝐨𝐦 𝟏𝟗𝟕𝟎~ || Tłumaczenie PL ||

𝐑𝐨𝐳𝐝𝐳𝐢𝐚ł 𝟏𝟔: 𝐁ó𝐥 𝐬𝐞𝐫𝐜𝐚

Nick Armstrong, znany również jako Sapnap, był najbliższym przyjacielem Dreama.

Poznali się w 1962 roku po szkole. Dream siedział na schodach, a Sapnap właśnie wyszedł z bramy, wpychając papiery do plecaka. Strona jego pracy domowej z matematyki wyleciała, wiatr przyniósł ją do miejsca, w którym siedział Dream. Sapnap pobiegł szybko do schodów, aby go odzyskać, kiedy zauważył Dreama tuż obok miejsca, w którym wylądował, płacząc w jego ramiona.

"Wszystko w porządku?" Sapnap zapytał chłopca, który odmówił spojrzenia na niego lub okazania jakichkolwiek wskazówek, że słyszał to, co powiedział. – Nie przyszedłem tu, żeby ci przeszkadzać, chciałem tylko odzyskać moją kartkę.

Dream ujawnił się ze swojej bezbronnej pozycji, unikając kontaktu wzrokowego z Sapnapem, zanim podniósł kawałek papieru i podał mu go. "Proszę bardzo, przepraszam."

Sapnap odzyskał gazetę Dream już miał odejść, kiedy zdecydował, że nie chce zostawiać chłopca płaczącego na schodach, nie wiedząc przynajmniej, czy uda mu się bezpiecznie wrócić do domu. "Nie wyglądasz, jakbyś się dobrze bawił." Stwierdził oczywistość, a Dream po prostu patrzył przed siebie, na mężczyznę ściskającego butelkę w dłoni i krzyczącego na kobietę.

Sapnap podążył za jego linią wzroku i po uświadomieniu sobie, na co patrzy Dream, wydał dźwięk wskazujący, że zrozumiał: „Czy to dlatego jesteś smutny? Kto to jest?”

Dream milczał przez chwilę, zastanawiając się, dlaczego ten chłopak był tak zainteresowany jego sytuacją. Był cyniczny i szukał głębszego powodu, dlaczego chłopakowi tak bardzo zależało, ale nie mógł znaleźć żadnego. "Mój tata." Dream w końcu przemówił, strzelając laserami w pijanego mężczyznę na parkingu.

Sapnap usiadł obok niego, „Czy ta kobieta jest twoją mamą?”

"Tak." Dream odpowiedział, pociągając nosem i ocierając oko szorstkim rękawem swojej kurtki: „Mój tata jest dla niej właściwym pchłem. Nie robi jej krzywdy, ale krzyczy na nią. I na mnie”.

„Moja też”. Sapnap podciągnął nogi do piersi i objął je ramieniem. „Mama mówi, że to dlatego, że wciąż jest wyrwany z wojny”.

Oczy Dreama rozszerzyły się. „Moja mama też mi to powiedziała”. Wyglądał na szczęśliwszego, wiedząc, że nie był jedynym w swojej obecnej sytuacji. – Więc twój tata walczył na wojnie?

– Tak – Sapnap zwrócił się do chłopca – ma dużo medali i rzeczy, nie pozwala mi ich dotykać.

„Mój tata nigdy nie dostał żadnej nagrody” – Dream wskazał na swojego ojca, który opierał się o swój samochód

podczas gdy jego matka szczypała się w nos z irytacją, „choć w porządku, on tak naprawdę na nie nie zasługuje”.

Sapnap dostrzegł biały samochód z robakami ślimakowymi i szybko wstał. „O nie, muszę już iść”. Powiedział Dream, który również wstał: „Może moglibyśmy porozmawiać więcej w szkole?”

– Zdecydowanie – Dream wyciągnął rękę – jestem Clay. Jestem w klasie B.

Nick wziął chłopca za rękę i uścisnął ją. „Nick”. Przedstawił się: „Muszę to zarezerwować, ale spotkajmy się tu jutro po szkole”. Krzyknął, biegnąc w kierunku swojego samochodu. Dream zgodził się i spojrzał ponuro na swoich rodziców na parkingu. Wciąż bał się podejść do nich i zachęcić ich, aby już go odwieźli do domu, było zbyt duże napięcie, które czuł, ale nie mógł zrozumieć.

I tak zaczął do nich podchodzić, kiedy zobaczył Nicka biegnącego z powrotem w jego stronę: „Moja mama powiedziała, że ​​może cię podwieźć do mnie."