Ailesinin gazabından kardeşleriyle birlikte kaçan Ahenk, bu kötü insanlara, korkunç sokaklara, tehlikeli kapılara alışabilecek miydi? Yoksa karanlığın asıl sahibi Kuzey Akça'ya mı sığınacaktı?
*Bu kitap mafya içermekte.Mafya ve kötü çocuk sevenler...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm "Boğulmak"
⛓
Sabah uyandığımda ablam yatakta yoktu.Her zamanki gibi ot peşinden koşturuyor olmalıydı. Kalkar kalkmaz ilk işim duşa girmek oldu. Üstüme yeşil kazak bir de siyah tayt giymiştim. Son olarak da yatağın üstüne oturup yerdeki botlarımı ayağıma geçirdim. Yemek yemem gerekiyordu ama beş kuruşsuzdum. Kendim için bir şeyler yapmam gerekiyordu. Nereye kadar böyle devam edecekti hayatım? Abim ve ablamın bir işe yaramadıkları ortadaydı. Hayallerim vardı. Ben okumak istiyordum. Kendime ait bir evim olsun istiyordum. Normal insanlar gibi hayatım olsun istiyordum. Bir işe girmeye kalksam ne kadar kazanacaktım? Kazandığım para ile ev mi alacaktım? Okuyacak mıydım? Karnımı mı doyuracaktım? Çok zordu çok.
Odadan çıkıp lacivert duvarları olan koridorda ilerledim. Bu duvarları belki de hiçbir zaman unutmayacaktım. Bana ne kadar acınası bir halde olduğumu hatırlatıyordu. Merdivenlerden inerken hoş melodi sesleri çalındı kulağıma. Sabah sabah şarkı mı açmışlardı? Bar kısmındaki tanıdık yüzleri farkettim. Ablam ve Emre abi dikilmiş bir şeyler konuşuyorlardı. Ablamın yüz ifadesinden anladığım kadarıyla kötü bir şey olmalıydı.Yanlarına yaklaştığımda Emre abi sinirle barmene seslendi. "Kapat şu şarkıyı!"
"Ne oluyor?" Emre abinin bakışları beni buldu. "Abin bir bok yemiş." dediğinde bakışları ablamla kesişti.
Ablam derin bir nefes alıp konuştu. "Abin Kuzey'den borç almış.Ve tüm parayı da aldığı gibi kumarda kaybetmiş."
"Üstüne bir de borçlanmış."diye ekledi Emre abi, sinirle homurdanırken.
"Kuzey'e parayı ödeyemezse çok köyü şeyler olur. Parayı bulmak zorunda." dedi ablam. Abimden ne beklenirdi ki? İyi bir şey yapacak hali yoktu. Hep işleri batırmak, daha kötüye sürüklemek için yaratılmıştı o.
"Ne yapacağız?" Doğruyu söylemek gerekirse üzülmemiştim. Ettiklerinin cezasını çekmeliydi. Yediği bir halt yüzünden hep bizim hayatımızı da mahvediyordu. Bencil olmakla beraber aptaldı da.
Adım sesleri yükselirken yanımdaki iki beden korkuyla toparlanmıştı. Kadrajıma Kuzey girdiğinde bu korkularının sebebini anlamıştım. Her şey onun dudaklarından çıkacak iki kelimeye bağlıydı. Karşımızda durup sert bakışlarını ablama çevirdi. "Gün bitmeden paramı bulun aksi halde sizi bu semtte yaşatmam."
Ablam mesajı aldığında zorlukla yutkunmuştu. Adamın bakışları o kadar korkunçtu ki ablamın yerinde olmak asla istemezdim. Ortamda gerginlik yaratan kişi sert adımlarla merdivenlerden çıkarken arkasından bakakalmıştım. Bir yandan gerçekten iyi biri gibiydi bir yandan da kötü. Bize kalacak bir yer vermişti ve beni dün gece kurtarmıştı. Şimdi ise çok fazla parası olmasına rağmen parayı bulmamız için kısıtlı bir zaman veriyordu. Parasını istemesi elbet hakkıydı, istemeliydi ama asıl sorun bu değildi. Karan iyi birisi mi kötü birisi mi anlayamıyordum. Aslına bakarsak kötü işlerle uğraşıyordu. Ablam ve abime genel olarak kötü davranıyordu. Bize yardım etmiş olabilirdi ama abim ve ablamla hep kaba kelimelerle konuşuyordu.
