Ala koş!
Acele et çabuk.
Bak, buraya bak.
Meva... Sesi kulaklarım da, sanki hiç terk etmemiş gibi... Burada benimle. O hep anılarım da en güzel şekilde.
Hiçbir şey olmamış gibi uyandım bugün, kaldığımız yerden devam ediyoruz, eksik bir kişiyle. Hiç...
Herkese tekrardan merhaba, uzun bir aradan sonra yeni bölüm ile sizlerleyim. Umarım bölümü beğenirsiniz.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı, lütfen ihmal etmeyin.
Teşekkürler, İyi okumalar! :)
Sezen Aksu - Adı Menekşe 🎵
Barış Akarsu - Bir Sevmek Bin Defa Ölmek Demekmiş 🎵
Sezen Aksu - Geri Dön 🎵
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günün ilk ışıkları aydınlattı yine, karanlıkta kalmış kız çocuğunu. Ne kadar aydınlık olursa olsun yine de karanlık geliyordu bana her yer. Zifiri karanlık; aydınlık yok, ışıklar kayıp. Karanlığın dibini boylamıştım. Önümü aydınlatacak güneş, batmıştı... Ve ben karanlıktan korkardım.
Karanlıktan korkuyorum!
Işıkları söndüren de bendim.
Şimdi, karanlığa mahkûmdum.
Elbet bir çaresi vardır. Ama ben çare aramıyorum. Her gün... Her sabah, aynı şeyleri yaşıyorum, bundan pişmanlık duymuyorum. Çünkü bunu hak ettiğimi düşünüyorum.
Dolaptan ceketimi alıp, üzerime geçirdim. Ayna da son kez kendimi kontrol edip, odadan dışarı çıktım. Koridorda topuklu ayakkabımın çıkardığı tok ses ve nefesimin dışarıya bıraktığı soluk sesi vardı. Adımlarım hızlanmıştı, gözüme inen perde beynime sadece bir an önce gitmem gerektiğinin sinyalini veriyordu. Aldığım sinyal ile merdiven basamaklarından acele ile indim.
Bu sabah kahvaltı etmeyecektim. Oyalanmadan, Alpaslan amca'ya yetişmem gerekiyordu. Onunla birlikte adliye'ye gidecektim. Yolda atıştırırdım bir şeyler ya da gerek yoktu. Açlık hissetmiyordum.
"Günaydın. Öptüm ikinizi. Aç değilim. Alpaslan amcaya yetişmem gerek, hemen çiçekleri sulamalıyım. Hoşça kalın." Konuşmalarına fırsat vermeden hemen tek nefeste söyleyeceklerimi sıraladım, el sallayıp salondan çıkmıştım. Gitmeden önce bahçede ki çiçekleri sulamam gerekti.
Bidondaki suyu, çiçeklerin gövdesine bırakıyordum. Bir yandan da yapraklarında ki tozları temizliyordum. Sulama işim bitince çiçeklerin o mis kokusunu içime çektim. Gözlerim kapanmıştı. Meva gibi kokuyorlardı. Çok özlemiştim. Saçlarının arasından dağılan kokuyu çok özlemiştim.
"Şans dile bana." Elim gövdesinde gezindi. Kendimi toparladım. Daha fazla dağılmamam gerekti. Yavaş adımlarla, Alpaslan amcaların evinin önüne gittim. Daha çıkmamıştı, zili çaldım. Bir süre sonra güzelliğiyle, Birce teyze açtı kapıyı. Yüzünde sevecen bir gülümseme oluştu. Anlaşılan dün çatırdayan duvarlar onarılmıştı. Bu beni mutlu etti, aynı şekilde içten olmasına dikkat ettiğim hatta kendimi zorladığım gülümseme bahşettim ona.
