Ala koş!
Acele et çabuk.
Bak, buraya bak.
Meva... Sesi kulaklarım da, sanki hiç terk etmemiş gibi... Burada benimle. O hep anılarım da en güzel şekilde.
Hiçbir şey olmamış gibi uyandım bugün, kaldığımız yerden devam ediyoruz, eksik bir kişiyle. Hiç...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm:Kalpten Kopan Kıyamet
Mazi, kalp kırıklarının parçalarını teker teker bıraktığı, acılarının yön verdiği; ızdıraplı işaretlerle bana yön veren, işkence etmekten zevk duyan, acımasız hatıralarla dolu. Acının nasır tuttuğu, hatırlanmaktan hiç gocunmayan, koca bir okyanus gibi uçsuz bucaksız esaretle saklı.
Ne kadar ayakta durmak için dirensem, geçmiş yine çelme çakıyordu; yaralı, bitkin ruhuma. Hiç yüzüm gülmeyecek mi? Hatıralar, insanlar tek tek yüzüme mi çarpılacaktı?
Kardeşimi kaybetmiştim. Kardeşimle birlikte kendi hayatımda yok olmuştu. Yetmemiş miydi?
Hâlbuki Meva, kayıpların en büyüğüydü.
Şimdi gözümün önünde geçmiş tekrardan sahne alıyordu. Kulaklarım da tekrar işitiyordu, aklımdan çıkmayan o feryadı.
Gitmiyordu, geçmiyordu.
Acı peşimi hiç bırakmıyordu!
"Senin yüzünden!" diyeferyatla çınladı kulağım. İki kişinin zar zor zapt edebildiği bedeniyle, üzerime yürüyordu. Kan çanağı olmuş gözyaşlarını akıttığı gözleri, nefretle bakıyordu bana.
Aynı şeyi tekrarlıyordu boğazı yırtılırcasına: "Senin yüzünden!"
Atlas... Düştüğümde ilk çelme çakan kişiydi. Beni bu dipsiz kuyuya mahkûm eden...
Zamanda yolculuk yapıyordum sanki. Karşımda duruyordu ama benim önümde başka bir sahne vardı. O gündeydim. Benim de canım yanıyordu ama görmüyordu. Kaybetmenin, acısının, kininin, nefretini benden çıkarıyordu. Beni bir felakete sürüklediğinden habersiz.
Karşımda hareketsiz bir şekilde duruyordu, ikimizden de herhangi bir atak gelmemişti. Gözyaşlarım usul usul yol çiziyordu, yanağımda. Kabullenemiyordum. Gözlerinin içine bakamıyordum. Nefreti tekrar görmek istemiyordum. Korkuyor muydum? Hem de çok.
Neden gelmişti ki?
Tekrar aynı sahneleri mi yaşayacağız?
Kaldırabilir miyim?
Hiç sanmıyorum.
"Neden buradasın?" Deha, geceye bomba gibi düşün bu sahneye, kafamın içinde yer kaplayan, merak ettiğim soruyu sorarak beni bu yükten kurtarmıştı. Deli gibi merak ediyordum, ama duyacağım cevaptan bir o kadar da korkuyordum.
Bakışları saliselik oranda, Deha'ya kaydı. Tekrar benimle buluştu. Hepimiz merakla bekliyorduk. Tüm cesaretimi toplayıp bakabilmiştim gözlerinin içine.
