"Tadashi lütfen konuş benimle. Yolda tek bir kelime bile etmedin. Hem bak, annen de endişeleniyor."
Eve gelmelerinim üzerinden çok geçmemişti. Shoyo Tadashi'yi odasına çıkarırken annesi de peşlerinden gelmişti ama içeri sokmamıştı onu. Zaten belliydi nasıl endişelendiği, bir de böyle görse daha kötü olurdu.
"Bak biliyorum çok korktun ve üzüldün haklı olarak, ama kötü olmadı ki. Okuldan atılacak ve sen de rahatlayacaksın."
"Öğrendiniz.."
"Ne?"
"Öğrendiniz ne olduğunu. Mutlu musun?"
Çocuğun soğuk sesi Shoyo'nun sertçe yutkunmasına neden olurken sandalyeden kalkıp yatağın ucuna oturmuştu. "Mutlu olmamla ne alakası var bunun? Bugün demedim mi sana; birine anlatmanın bile yettiğini, bana söylemek zorunda olmadığını? Söyledim. Neden böyle diyorsun şu an?" dediğinde Tadashi'den bir hıçkırık sesi gelmişti. "Bilmiyorum. Özür dilerim."
"Ha-hayır ağlama dur! Asıl ben özür dilerim çıkıştım bir anda."
Sessizliğin bozulmasını istemişti ama hıçkırık sesleriyle olmasını istediği söylenemezdi. Yerinden kalkıp sesli bir nefes verdi, ne konuşması gerektiğini bilmiyordu ama Tadashi'nin böyle olmasına da dayanamıyordu.
Şanslıydı ki, bu durumdan kurtulmuştu birkaç dakika içinde. Kapı bir anda açılmış, Tsukishima içeriye dalmıştı. Shoyo'yla göz göze geldiklerinde çocuk Tadashi'yi gösterdi üzgün bir şekilde.
Tsukishima "Tadashi.." diye mırıldanırken yatağa yaklaşmış ve yorganın ucunu tutmuştu. "Açabilir miyim?"
"Neden geldin?"
"Dayanamadım, öldüm meraktan."
Bir cevap gelmeyince yorganı biraz açmış ve çocuğun saçlarıyla yüz yüze gelmişti. "Bana bakar mısın?"
"Sonra konuşalım. İyiyim ben."
"Tadashi şu an yorganın altından bile çıkmazken beni nasıl iyi olduğuna inandıracaksın?"
"Lütfen sonra konuşalım."
"Hayır. Şimdi konuşacağız." dediği an yorganı kaldırıp Tadashi'yi de kolundan çekti kalkması için. Shoyo bunu gördüğünde içinden "Woah" demiş ve yalnız olmaları gerektiğini düşünerek odadan çıkmıştı.
"Bırakır mısın?" Titreyen sesinin yanı sıra gözleri kıpkırmızıydı, büyük ihtimalle okuldan çıktığından beri ağlıyordu. "Hem, sen okuldan nasıl çıktın ki?!"
"Kaçtım."
"Ne?"
"Kaçtım işte. Seni görmem gerekiyordu."
Tadashi yanaklarının kızardığını hissedince başını öne eğdi. Zaten kötü göründüğü için de bakmak istemiyordu yüzüne.
"Başına bela alacaksın."
"Sorun değil. Zaten uzaklaştırma aldım."
"Yine de-"
"Beni boşverir misin? Şu an önemli olan sensin."
"Konuşmak istemiyorum."
Tsukishima sesli bir nefes verirken elleirni Tadashi'nin yanaklarına koyup yüzüne bakmasını sağlamıştı. "Seni zorladığım için üzgünüm ama konuşmamız lazım."
