"Shoyo."
"Hm?"
"Biraz durabilir miyiz?"
"Oh, tabii."
Okulun bahçesinin biraz uzağındayken demişti Tadashi bunu. Çok gergindi, sanki herkes öğrenmiş de ona bakacaklarmış gibi hissediyordu.
"İyi misin?"
"Hm hm. Sadece gerildim biraz."
"Rahatlatır mı bilmiyorum ama ben kimsenin bir şey bildiğini sanmıyorum. Bunun yayılmasına izin vermezler bence."
"İzin vermeseler de olabilir ama."
"Olmayadabilir ve bunu içeri girmeden bilemeyiz. Anlıyorum endişeni, ama eninde sonunda girmemiz gerek. Bunu bekletip daha çok gerilmektense şimdi girmemiz daha iyi değil mi?"
"Bilmiyorum."
"Hadi gel, gireceğiz ve bir şey olmayacak bak."
Tadashi sesli bir nefes verirken "Tamam.." diye mırıldandı ve birkaç adım ilerleyen arkadaşına yetişti. Dediğinde haklıydı. Zaten eninde sonunda gireceklerdi.
Bahçede ilerlerken başını kaldırıp etrafına bile bakmamıştı. Herhangi biriyle göz göze gelse bile öğrendiğini sanıp korkacak ve çok daralmış hissedecekti.
"Tadashi!"
Tsukishima'nın sesini duyduğunda hemen gözleriyle onu aramış ve kapının önünde durduğunu görmüştü. Kageyama da yanındaydı.
"Tadashi..iyi misin?" diye sordu Tsukki çocuğa doğru birkaç adım atmışken. Yüzündeki ifadeden belliydi aslında pek iyi olmadığı.
"Hm hm. İyiyim." derken bile sesinin titremesi yüzünden inandırıcı olamamış ve bir şeyler daha söyleme gereği duymuştu. "Yani şey..biraz gerginim."
Tsukishima bir şey demeden önce ililinin arkasına takılıp ilerlemeye başlamışlardı. Bu sırada Tadashi istemsizce Tsukki'nin kıyafetinin kolunu tutmuştu Shoyo'ya yaptığı gibi.
"Gergin olmanı anlayabiliyorum ama söz veriyorum bir şey olmayacak. Hem bak biz üçümüz yanındayız, birinin bir şey demesine hatta bakmasına bile izin vermeyiz."
Bu sözlerden sonra Tadashi aniden durmuş, gözleriyle parlar şekilde çocuğa bakmıştı. Bir şey söyleyecek gibiydi aslında ama konuşamamıştı sadece birkaç saniye öyle bakmış ve "A-afedersin." diye mırıldanmış ve tekrardan yürümeye başlamıştı.
Teneffüste hemen yanına geleceğim."
"Her teneffüs gelecek misin?"
"Evet. Artık hep yanındayım."
Tadashi gözlerinin dolmasına engel olamazken "Teşekkürler ederim." diye fısıldadı duyulmayacak şekilde ama Tsukki duymuştu. Yine de duyduğunu belli etmedi çünkü 'rica ederim' ya da 'önemli değil' demek istemiyordu. Onun yanında olmak istediği için öyleydi, teşekkür içeren bir şeyler duymak değildi amacı.
Tadashi sınıfına geldiği için Tsukishima'dan ayrılırken gerginliğini tekrar hissetmişti. Çocuğun yanındayken bu kadar olmuyordu ama o yokken artıyordu korkuları.
.
Öğle teneffüsü olmuştu ve şimdiye dek insanların tek konuştuğu çocuğun okuldan atıldığı olmuştu. Kimse nedenini bilmiyordu, arkadaşları da yaymamıştı belli ki. O yüzden şu an biraz daha rahat hissediyordu Tadashi.
