Güneş Yok Olurken

Bulutların Ardındaki Güneş ⛅

Bulutların Ardındaki Güneş 5. Bölüm

Kendinden vaz geçmiş insanlar için ölmek çokta önemli değildir. Ama bu hayatta yaşamasını sağlayan yegane insanlara zarar verilebileceği düşüncesi, işte o düşünce onları bitirirdi. Şu anda büyük bir panik altındaydım. Bu panik kendim için değildi tamamen Ilgaz, Arda ve Özgür'e bir şey olacak korkusuydu. Bu hayatta bana yardım eden, beni seven tek insandı onlar. Bu kadar geç bulmuşken hayatımda ki o değerli insanları kaybedemezdim. Gitmem gerekiyordu yanlarından acilen ama ne gönlüm ne de Ilgaz izin veriyordu bu duruma. Bu yaşıma kadar her şeyle, herkesle tek başıma savaştım şimdi sırtımı dayayacak bir duvar bulmuşken onu kaybedemezdim. Belki bencillik belki muhtaçlıktandı bu hissim ama ben bu yolda tek başıma kalmak istemiyordum artık. Savaşlar verdim kendimle de başkalarıyla da ama son birkaç gündür verdiğim tüm savaşlarda daha da güçlüyüm biliyorum, hissediyorum. Bana her zaman destek olan arkadaşlarım var bir kere her şeyden önce. Onların desteği ve korumasıyla benim yenemeyeceğim savaş olamazdı. Ama gelin görün ki onların canı, hayatı tehlikedeyse girdiğin savaştan çekilmek en mantıklısı olurdu. Çünkü artık biliyordum benim yüzümden bir kişinin bile canı yansa kendimi bir daha asla toparlayamazdım. Annem öldüğünde çok küçüktüm ama onu kaybedişimi saniye saniye hatırlıyordum. Hepsi benim hatamdı abimin de dediği gibi. Ama bu sefer benim hatalarım yüzünden kimseye zarar gelemezdi. Ben de bu işleyişin boynunu kıracaktım. Ilgaz ile salonda yeni gelen Ardalarla oturmuş kara kara düşünüyorduk. Daha doğrusu onlar düşünüyor ben de öylece masanın üstündeki saate bakıyordum boş boş. Aklımda kalbimde o kadar doluydu ki düşünmeme bile izin vermiyordu doluluk hissi.

Sessiz geçen bir saatin ardından Ilgaz ayaklanıp kendimize gelmemizi söyledi. Evet haklı kendimize gelmemiz gerekiyordu acilen. Ve bunun tek bir çözümü vardı benim onların hayatından bir an önce çıkmamdı. Bu akşam bu evi terk edecektim abim ve onun karanlığı ile ben tek başıma mücadele edecektim. Abim psikopattır eğer birine takarsa onun peşini asla bırakmaz baksanıza kaç yıl oldu yetimhaneden çıktığım gibi buldu beni yine. Ama Ilgaz veya Arda ile Özgüre zarar vermeyecekti. Dediğim gibi ben hatalarımla büyümek istemiyorum. Zamanında en büyüğünü yapıp çocukluğumu yaşamadan büyüdüm zaten ama bu sefer kendi hatalarım, kendi yaşantım yüzünden kimseye zarar veremezdi abim. Ona bu zevki, beni yetimhaneye atarlarken ki mutluluğu, vermeyecektim. Bu sefer değil.

Ilgaz sipariş ettiği yemekleri masaya koyarken Arda ve Özgür hemen yumuldular yemeğe ama benim içim hiçbir şey almıyordu. Gelen yemeklerle aramızda bir musibet varmış gibi bakışıp ayağı kalkıp balkona doğru adımladım. Yemeklerini büyük bir aşkla yiyen adamlar beni hiç fark etmemişti giderken ama sabahtan beri benden odağını hiç kaçırmayan Ilgaz peşimden gelmeye başladı. Balkona çıktığım gibi soğuk havanın da etkisiyle kendimi ayakta tutamadım. Sırtımı duvara yaslayıp yere kayıyordum ki Ilgaz'ın büyük ve sıcak elleri kollarımdan kavradı beni. " Ne yapıyorsun Güneş donacaksın!?" deyip beni balkondaki sandalyeye oturttu. Üstüme nereden getirdiğini bilmediğim bir battaniye örtüp gözlerime baktı. "Bak Güneş ben bu hayatta annemi atlattım onun peşime taktığı adamları atlattım emin ol senin aklı gidik psikopat abini de atatabilirim." Ilgaz içimi rahatlatmak için konuşuyordu biliyordum ama dedikleri doğruydu bir yerde annesi onun başına ne çok çoraplar örmüştü zamanında. Ama ne bileyim suçluluk duygusu bir insanı ince hastalıktan bile daha çabuk öldüren bir şeydi. Yiyip bitiriyordu içimi. Ona, onlara zarar gelecek düşüncesi beni bitiriyordu resmen. Ben hayatımın hiçbir anında bu kadar korunmadım. Annem bile beni bu kadar koruyamamıştı abimden, babamdan. Ama Ilgaz öyle değildi, gerçekten beni koruyordu, kendimden bile. Bir insan nasıl olurda beni kendi düşüncelerimin acımasızlığından bile koruyabilirdi. Ilgaz yapıyordu işte, içime huzur ve mutluluk tohumları bırakıyordu. Bulutları çekiyordu güneşin önündeki. Aydınlığa hazırlıyordu gökyüzünü.