His Kitten, His rules...

hoofdstuk 16

Opnieuw word ik wakker. Ik open eerst heel voorzichtig het ene oog en daarna mijn andere.
Hmm, deze keer ben ik gelukkig niet weer in een nieuwe, vreemde kamer.
Ik zucht opgelucht uit maar voel dan plots iets onder mij bewegen.
Ik kijk van schrik naar beneden en zie dat ik op de benen van iemand zit... ja ja drie keer raden. Het is Christiaan.
'Hey love.' Ik zucht diep. 'Christiaan zet mij vanaf zijn schoot op de bank en pakt mijn kin.
'Jackson!' Roept hij heel hard.
De andere man komt er meteen aanrennen. 'Wat is? Wat is er gebeurd? Is ze weer weg?' Christiaan grinnikt. 'Nee joh. Ze zit hier nog naast me.'
'Oh' Jackson gaat opgelucht zitten op de bank tegenover ons.
'Ik wou net vertellen over ons idee, maar vond dat je daarbij moet zijn.'
Jackson knikt. 'Dus Crystal, je bent hier nu. En wij hebben de indruk dat je het hier niet zo leuk vind..'
Ik begin hard mijn hoofd te knikken. 'Wij hebben twee opties bedacht, waarvan wij denken dat die goed zijn. Jij mag kiezen bij welke jij je het prettigste voelt.'
Ik knik. Ik tril lichtjes van de spanning. Nu gaat het komen. Iiihh, zou ik dan nu weg mogen gaan?

'Optie 1 is' begint Jackson. 'Optie 1 is dat jij bij ons blijft wonen, en ons een kans geeft. Het betekend heel veel voor ons dat je onze leefstijl uitprobeert.'
Ik kijk verbaast op. 'Dit is dwingen. Dit is toch geen optie geven. De mannen knikken en grinniken. 'Er is nog een optie.' Ik zucht. 'Ohja.'
'Optie 2 is dat wij je zo naar huis brengen en dat we allemaal verder gaan met ons leven. Weet wel dat je altijd welkom zult zijn. '
Ik krijg bijna tranen in mijn ogen. Ze dreigen te vallen, maar ik kan het net binnenhouden.
Ik krijg een brok in mijn keel en ik ben even helemaal sprakeloos.
'Uhm'  Mompel ik zachtjes. Ik kan gewoon naar huis toe? Even juich ik in gedachten. Maar maar, maar dan laat ik deze mensen achter. Stop Crystal. Klinkt er door mijn hoofd heen. Deze mensen zijn jouw kidnappers. Ze hebben je gewoon zomaar meegenomen. Mijn hoofd begint te duizelen en ik snik. Welke keuze ik ook maak, het is niet goed.
'Je hoeft nu nog niet te beslissen hoor lieverd.' Jackson legt een hand op mijn schouder. 'We laten je even alleen, dan kun je er even over nadenken.'
Ik knik en vouw mijn armen om mijn benen heen.
Mijn gedachten vliegen alle kanten op en ik heb het gevoel dat ik gek word. Als ik weer opkijk zijn de mannen nergens meer te bekennen.
Ik kijk de kamer rond. Als ik hier weg ga zou ik alles moeten missen. Daarintegen ben ik wel weer lekker thuis. Thuis. Ik zucht. Het huis waar word geschreeuwd. Het huis waarin ik word geslagen. Het huis waar ik eigenlijk liever niet wil zijn. Hier zijn de mannen aardig, ze prijzen me voor elk klein dingetje,  zijn nog niet boos geworden en glimlachen zelfs. Maar het is niet goed om hier te blijven. Mijn vader heeft mij nodig. Zonder mij kan hij niks als hij gedronken heeft. En mijn spulletjes dan?
Nee, het is duidelijk.  Ik moet terug naar huis. Ookal doet het nu al ontzettend veel pijn.
Ik vraag me of de mannen die pijn ook zo gaan ervaren en of ze mij misschien ook een beetje gaan missen.

581 woorden

xXx Roomsnoes