His Kitten, His rules...

Hoofdstuk 11

Crystal
Ergens ver, ver in de verte hoor ik stemmen. Ik kan helaas niet verstaan wat de stemmen zeggen, maar ik heb zo'n vermoeden dat het over mij gaat.
Ik zucht en ontspan in de zachte armen waar ik in lig. Ho ho, zei ik armen? Waarom lig ik in iemands armen? Ik voel toch in slaap in bed? Met lama. Ik beweeg een klein beetje waardoor plots de stemmen iets harder worden. Sst, Christiaan, Ze word wakker.
Huh? Christiaan? Die naam komt mij bekend voor, maar wie was dat ook al weer?
Ik open traag mijn ogen maar knijp ze snel weer dicht door het felle licht.
Waar ben ik? En waarom kan ik mij niks meer herinneren van wat er eerst gebeurd is? Waarom ben ik hier?
Ik open opnieuw mijn ogen en kijk recht in het gezicht van een man. Dé man om precies te zijn. Ik kan mij niet goed herinneren waar ik hem van ken. Maar my gosh, wat heeft deze man toch een knap gezicht.
'Heb je lekker geslapen kleintje?' Vraagt de man liefdevol.
Ik knik slaperig en wrijf met mijn vuisten in mijn vermoeide ogen.
'Sst, niet in je ogen wrijven, dan zijn straks je ogen helemaal rood.' Ik zucht een klein beetje geïrriteerd. Gaat deze man mij nu echt vertellen wat ik wel en niet mag? Christiaan merkt het en trekt mij dicht naar hem toe.
'Zou je iets lekkers te eten willen?' Ik kijk twijfelend. Zou ik eten van hem willen hebben? Straks heeft hij er iets verkeerds mee gedaan...
Ik schud mijn hoofd, maar jammer genoeg rommelt op dat zelfde moment mijn buik. Christiaan grinnikt en kijkt me aan. 'Weet je heel zeker dat je niks lekkers te eten wilt hebben?' Ik knik. Blij dat ik mijzelf heb kunnen beschermen tegen deze vreemde man.
'Well Jackson, dit kleintje heeft helaas geen honger, zet de roze muffins, de mooi versierde donuts en de grote stapel pannenkoeken met een berg suiker maar weer terug. 'Is goed Chris, jammer dat ze geen honger heeft, we zijn er zo druk mee bezig geweest. Op dat moment voelt het alsof mijn hart in een afgrond valt.
Deze mannen, die ik niet ken, zijn zo druk geweest voor mij. Hebben ze echt hun kostbare tijd opgeofferd om muffins te bakken? Ik ben dat niet waard, Ze hadden hun tijd het beste anders kunnen besteden, maar goed, ze hebben het al gedaan. Ik wil ze niet het gevoel geven dat ik een blok aan hun been ben, ik wil hun tijd niet verspillen en al helemaal niet om aandacht vragen.
Ik kan het nu echt niet over mijn hart verkrijgen om niks te eten. Dat zou zo onbeschoft zijn.

Ik kijk met zielige ogen van Christiaan naar de andere man, die waarschijnlijk Jackson heet, en weer terug naar Christiaan. 'Wat is er kleintje, heb je toch een beetje honger?' Vraagt Jackson met een grote glimlach.
Ik knik en kijk beschamend naar beneden. 'Dat is toch niet erg.' Hij aait gerustellend over mijn hoofd en roept  'jacks, laat het eten maar staan, Ze heeft toch wel zin in de muffins.'
Er klinkt gelach vanuit de keuken. 'Kom maar gauw dan, de muffins zijn nu nog lekker warm.'
Ik glimlach en kijk met puppy ogen naar Christiaan. Waarom ik naar hem kijk? Oh geen idee, het ging automatisch. Ik wacht misschien toch een beetje op zijn toestemming.
Christiaan lacht en knikt zijn hoofd.
Ik spring onmiddellijk van zijn schoot af, en ren naar de keuken.
De hele tafel staat vol met schalen waarop koekjes, muffins, cakejes en broodjes staan. Ik kwijl al van de gedachte alleen al dat dit heerlijke eten voor mij is.
De gebakjes zijn allemaal anders versiert. De ene muffin is helemaal roze terwijl de andere blauw met gele stippen is.
Net als ik een stoel naar achteren trek om op te zitten, word ik vanachteren opgetild.
'He he, kleintje, we hebben een speciale stoel voor je.'
Ik kijk een beetje angstig en kijk de kamer rond, op zoek naar welke stoel dat zou moeten zijn.
Om de eettafel staan 5 dezelfde eetkamer stoelen, huh, wacht 5? Deze tafel is gemaakt voor 6 stoelen....

Ik zie nog net in een ooghoek hoe Christiaan naar Jackson knikt. Christiaan gaat op een stoel zitten, zet mij op zijn schoot en aait mij over mijn haar heen. Jackson staat op en loopt de kamer uit. 'Jackson is nu jouw nieuwe stoel aan het halen.'
Ik kijk twijfelend naar voren.
'Beloof je me dat je een braaf meisje bent als je de stoel ziet?'
Ik knik, een beetje afwezig.
'Blijf rustig, je hoeft niet bang te worden of in paniek te raken.'
Ik knik, nu ernstig nerveus en kijk schichtig de kamer rond.
Ik wil weten wat ze gaan doen, al het vertrouwen dat ik had, is weg.

Heel erg bedankt voor alle views die
dit boek tot nu toe heeft🤗🎉.
Wat denken jullie dat Christiaan en Jackson gaan halen?😉

Laat je reactie maar achter in de comments
Hopelijk vinden jullie dit deel leuk.

xXx Rooms-n-oes
858 woorden.

Bijgewerkt op 20 oktober 2020.