His Kitten, His rules...

hoofdstuk 17

Na wat voelt als uren komen de mannen weer terug.
Ze geven mij de ruimte en gaan naast mij elkaar op de bank tegenover mij zitten.
Ik kijk ze zielig aan.
'Crystal, love.' 'Heb je een keuze gemaakt?' Met pijn in mijn hart knik ik.
Ik begrijp niet waarom het zo pijnlijk is. Ik zou juist blij moeten zijn. Ik ga zo weer terug naar huis.
'Ik wil graag naar huis.' Fluister ik zachtjes. Christian kijkt Jackson met tranen in zijn ogen aan. Het enige wat Jackson doet, is zijn hoofd knikken en staat op. Hij loopt naar mij toe en steekt zijn arm uit. 'Kom, dan breng ik je terug naar huis.' Ik pak zijn hand beet en knijpt er stevig in.
Hij loopt naar boven, richting de kamer waarin ik wakker werd.
Ik kijk hem een beetje verwarrend aan.
'Je gaat naar huis, dus je bent weer volwassen. Je mag jezelf omkleden, wij wachten beneden op je.' Het laatste stuk mompelde hij een beetje. Hij draait zich om en loopt naar, denk ik, beneden.
Ik kijk een beetje verbijsterd. Dit is wat ik wilde toch?
Ik zucht diep en begin met het uitkleden van de heerlijk zittende onesie.

Als ik in de keuken aankom, staat Jackson al met zijn jas aan op mij te wachten. 'Kom, dan brengen we je naar huis.' Ik knik en kijk nog een keer voor de laatste keer rond. Dag leuk huis. Ik ga je missen.
Hij houd de autodeur voor mij open, waardoor ik naar binnen klim. Ik ga zitten en net als hij naar voren buigt om mijn gordel dicht te doen, bedenkt hij zich en sluit de autodeur. Christiaan komt naast hem zitten op de voorstoel en in stilte rijden we weg.

Naarmate we verder rijden, nemen herinneren van vroeger mijn hoofd steeds meer over.
Ik heb niet eens in de gaten dat tranen over mijn wangen glijden en dat de mannen de auto ondertussen gestopt hebben. 'Schat?' Ze kijken beide bezorgt naar me.
Ik maak in paniek de gordel los en ren de auto uit.
'Shit.' Zucht Christiaan. 'Pak haar.' Roept Jackson.
In paniek ren ik door een weiland. Ik zak uitgeput neer.
Tranen glijden steeds sneller over mijn wangen. 'Niet naar huis.' Herhaal ik telkens. Ondertussen zijn Christiaan en Jackson om mij heen gaan zitten en knuffelen ze. Ze houden me zo strak vast, dat het bijna lijkt op, liefde?
Ik sla mijn armen om Christiaan heen. 'Ik wil niet naar huis.' 'Alsjeblieft, ik doe alles wat jullie willen.'
'Sst, darling, daddy is hier.' Ongemerkt gebeurt er iets in mijn hoofd. Alsof er opeens een schakelaar omgaat.
'Daddy' huil ik. 'Blijf alsjeblieft bij me.'
Beide mannen kijken elkaar verbaast aan, maar knikken tevreden. Dit meisje heeft zorg nodig. En die zorg gaan ze haar geven.

Christiaan
Jackson tilt haar op. Ze klemt zich meteen helemaal aan hem vast. Hij houd haar een stukje van hem af, zodat hij haar kan aankijken. 'Lieve schat, niet meer huilen. Je mag bij ons wonen. Wij gaan voor je zorgen.' Ze glimlacht zwak. 'Echt?'
Beide mannen knikken hun hoofd.
'Zullen we naar huis gaan?' Vraagt Christiaan. 'Ja.., daddy.' Crystals lach word steeds groter.
Ik geef haar een aai over haar hoofd en kijk glimlachend naar Jackson.
Het is gelukt. Het is gewoon gelukt. Crystal hoort bij mij, bij ons.