His Kitten, His rules...

Hoofdstuk 9

Crystal
'No no' stotter ik. Hoewel zijn hand heel rustgevend voelt, ik hoef zijn grote hand toch niet op mijn rug te hebben. Doodeng. Geen controle niks nu en dat allemaal vanwege zijn grote hand en het feit dat ik zojuist wakker was geworden in een onbekende kamer. 'Haal je hand weg.' Sis ik zachtjes.
De man blijft vrolijk doorgaan. 'Geen stress Crystal.' Oké, ik begin nu wel echt geïrriteerd te worden.
'Hoe kent die gast mijn naam en waarom houden ze mij hier vast?'
'Laat me gaan.' Roep ik terwijl ik op dat moment een ninja sprong probeer te maken om van zijn schoot af te komen.
Denk maar niet dat ik zo gewillig ben, en zeker niet bij deze mannen.
Ik ken ze niet en wil niet eens bij hun in de buurt zijn.
Tijdens mijn, al zeg ik het zelf prachtige, sprong trap ik per ongeluk de man in zijn kruis waardoor hij dubbel klapt van de pijn. Hij glijd heel langzaam van de stoel af, op de grond en rolt zich helemaal op.
Ik moet echt moeite doen om mijn lach in te houden maar bedenk me plots dat ik nu wel heel erg in de problemen zit en eigenlijk keihard moet wegrennen.
Beide mannen kijken mij erg boos aan, waardoor ik, om het nog erger te maken, mijn tong uitsteek en vervolgens keihard weg ren.
Ik ren de gang door, de trap op, weer een trap af, ja ja dit huis is groot. Na een hele tijd rennen val ik hijgend en huilend tegen een muur aan. De gang loopt dood en alle deuren zitten op slot. Ik heb mijzelf letterlijk vast gelopen..... De voetstappen op de achtergrond worden al snel harder waardoor ik van angst mijn ogen dicht knijp. Ik wil hun reactie niet zien, ik wil hun überhaupt niet zien. Het enige wat ik wil is naar huis gaan.
Lekker thuis op het vloerkleed een boekje lezen terwijl de verwarming aanstaat. Of spelen mijn lego spoorbaan. Of of... tja, verder kom ik niet. Hier stoppen al mijn gedachten. De twee mannen staan voor mij en hebben een gezichtsuitdrukking die ik niet kan peilen. Tranen glijden steeds sneller over mijn wangen en mijn ademhaling schiet omhoog. Ik kijk angstig om mij heen terwijl mijn borstkas snel heen en weer gaat. Mijn hart pompt zo hard dat het lijkt alsof hij zo door mijn borstkas heen vliegt.
Plots word alles donker en is al mijn angst weg.
Ben ik in de hemel? Ben ik dood? Ben ik bevrijd?

Christiaan
Ik moet echt moeite doen om niet te lachen. Jackson ligt voor mij op de grond met zijn handen in zijn kruis. Hij schreeuwt verschillende scheldwoorden en rolt over de vloer heen. 'Dat rot wijf, ik vermoord haar.' 'Rustig dude.' Sus ik lachend. 'Ben je klaar met dramatisch doen?' Jackson geeft mij een boze blik waardoor ik nog harder moet lachen. 'Kom op jacks, we gaan haar opzoeken.' Jackson staat moeizaam op en loopt met stijve benen en zijn handen op zijn kruis langs mij. Ondertussen geeft hij mij verschillende boze blikken waardoor ik helemaal stuk van binnen ga.
Ik grinnik naar Jackson en loop achter hem aan.
'Waar zou de heks zijn?' Ik rol mijn ogen en zucht. 'Jackson, mijn beste maatje, Crystal is geen heks, ze is onschuldig en moet nodig een heropvoeding krijgen.' Jackson gooit verontwaardigd zijn armen in de lucht. 'Heropvoeding, goh dude, jij hebt echt verstand van zaken eh, sla haar gewoon.' 'Well Jackson, dat kan, maar met dat gedrag komen we nergens. Ze heeft liefde, veel geduld en begrip nodig.'  'Ja baas..' Zucht Jackson. 'Ik zal je helpen, maar beloof me dat als ze te ver je haar straft. Anders word ze nooit een goede little.'
Ik grinnik. 'Fine jacks.'

'Zeg heb jij die ruimtes al nagekeken net toen we langsliepen?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee maar ik heb wel een vermoeden waar ze is. Ze heeft het brein van een kind... Een vluchtend kind verstopt zich nooit in een donkere, vreemde kamer.'
Ik trek Jackson achter mij de trap op en kijk door de lange gang. Ja hoor daar ligt mijn lieve schatje. Helemaal aan het einde van de gang, in het uiterste hoekje ligt Crystal helemaal opgerold. 'Sst, wees lief.' Jackson knikt met tegenzin en gromt een beetje. Hoe dichterbij wij komen, hoe luider haar onregelmatige ademhaling word. Ik kijk bezorgt even kort naar Jackson en gauw weer terug naar Crystal. Haar ogen zijn dicht en haar borst gaat snel heen en weer.
Ik twijfel even, maar ga tegen de muur aan zitten, til haar op en houd haar dicht tegen mijn borst aan. Ze is bewusteloos maar het is toch te hopen dat haar ademhaling langzaam die van mij gaat nadoen.
Ik strijk voorzichtig door haar haren heen en bewonder haar mooie gezichtje.

Heel erg bedankt voor alle views.
Ik hoop dat jullie dit boek nog leuk vinden😊
Vergeet niet te stemmen of te reageren.
Als er weer een aantal views bereikt is zal ik weer updaten😉

xXx Rooms-n-oes
848 woorden.