Demir Adam: Son Yenilmez

5.Bölüm - Yakın Takip

Selamlar! Uzun bir aradan sonra sonunda yeni bölümü yazabildim. Umarım hoşunuza gider sevgili okurlar, keyifli okumalar dilerim. :)

Tony ve Peter araç içinde yollarına devam ederken güneş batmaktaydı. Gökyüzüne turuncu bir hava hakim olmuş, çorak topraklar ise sabaha kıyasla daha fazla sessizliğe gömülmüştü. İkisi de uzun süredir laflamıyordu, Tony'nin haline bakacak olunursa konuşacak durumda bile değil gibiydi. Dışarıyı izleyen Peter bir anlığına dikkatini Tony'e çevirdi ve yorgunluğunu fark edince lafa girdi.

'Hey, sen iyi misin?'

Tony gözlerini Peter'a dikerek alaycı bir tavır takındı.

'Tabi ki iyiyim, bir çatışmanın üzerine dört saattir aralıksız araba kullanıyor olmam dışında.'

Peter Tony'nin sitemini anlasa da bu durumu pek dert etmişe benzemiyordu.

'O zaman yolu yarıladık demektir, iyi haber. Az daha dayanın efendim.'

Tony birden frene bastı ve Peter öne doğru hafif fırladı. Eliyle torpidoya dokunarak kafasının çarpmasını engelledi. Ardından Tony'e anlam veremeyerek bakakaldı.

'Bu iki oluyor ama. Neden durdun şimdi?!'

'Çünkü yoruldum evlat! Tanrı aşkına olaylara biraz daha ciddi bir gözle bakamaz mısın?'

Peter kendini mahçup hissettiğinden yüzü asılmıştı.

'Şey.. Affedersiniz efendim.'

'Ayrıca bana efendim demeyi kesersen de sevinirim.'

'Pekala, anlaşıldı Bay Stark.'

Tony ifadesiz bir suratla iç çekerek kafasını koltuğa yasladı.

'Bu dediğin pek farklı hissettirmedi, neyse önemli değil. Aslına bakarsan şuan en çok ihtiyacım olan şey birazcık uyku. Yola sabaha karşı devam edersek ikimiz içinde daha iyi olur.'

Peter bu fikirden pek tatmin olmamıştı, başını evet şeklinde sallasa da dayanamadı ve aklındakileri dökmeye başladı.

'Aslında çok vakit kaybetmeden varsak iyi olurdu, buralar tekin yerler değil neticede. Sonrasında bol bol dinlenebiliriz. Hem kolumu da bir doktora göstermiş olur..

'Hem büyüğün hemde arabayı kullanan ben olduğuma göre kararı benim vermem gerekli. Yola sabah devam ediyoruz. İtiraz yok.'

Peter sözünün kesilmesine bozulsa da itiraz edemedi. Sadece kollarını birbirine kavuşturarak kös kös oturmakla yetindi. Tony ise ona bakarken hafif bir tebessüm etti, ardından birden aklına gelen düşünceyle Peter'a seslendi.

'Sen yirmi yaşındaydın diye hatırlıyorum. Araba kullanmayı bilmiyor musun?'

Peter biraz çekinerek de olsa cevap verdi.

'Biliyorum bilmesine ama ehliyetim yok.' 

Tony şaşkınlıktan ne diyeceğini bilemedi. Derin bir nefes aldıktan sonra kendine hakim olmaya çalışarak lafa girdi.

'Sence şuan bulunduğumuz durumun içinde ehliyetinin olup olmaması mı önemli!? Ben sormasam bunca yolu tek başıma sürmeme izin verecekmişsin resmen. Sana inanamıyorum.'

'Alınma ama biraz sakin olmayı deneyebilirsin. Dünya kafayı sıyırmış bir yapay zekanın hakimiyetindeyken ehliyet alamadığım için bana laf etmeyeceksin herhalde.'

Tony koltuğu geriye yaslayarak iyice yayıldı ve arkasını döndü.

'Neyse ne. Sabaha karşı aracı sen sürüyorsun yolu yarıya yarıya bölüşmüş oluyoruz. Şimdi izninle biraz kestireceğim.'