Aklımdakileri kağıtlara sığdıramıyorum!
Aklımdakileri insanlara anlatamıyorum!
Kendimi kimseye ifade edemiyorum!
Duyun beni !
Görün beni !
Hisedin beni !
Yalavarırım anlayın beni !
Çığlık atarak en derin uykularından uyandığı an etrafına bakıp , derin nefes verdi .
Gözlerindeki yaşların bulanıklığı yüzünden yataktan düştü bir anda .
Kısa saçları terli ensesine ve cayır cayır yanan yanaklarına yapışınca dudakları fafiften titredi .
Evin sessizliği , gördüğü kabus , bitkin vücudu bir şeyleri tetikliyordu , tabi henüz kavramış değildi nelerin olacağını .
Yorgun elleri yüzündeki kısa saçlarını geriye atmakta güçlük çekerken , parlayan gözleri az sonra doğacak enrji patlamasının habercisiydi .
Yerden doğrulmaya çalışınca vücudu isayan bayrağını çekti adeta çünkü defalarca denemesine rağmen , felç geçirmiş bir bedeni oynatamiyacağı kadar yorgundu .
Sırtı zor bella duvara temas edince karıncalanan el ve ayak oarmaklarını sıkıyordu.
İçine duştüğü boşluğu ,
kim tamamlayabilirdi ki , düşüncesiyle derin derin düşündü ama bulduğu tek gerçek cevap kendisine kurduğu bir oyundu.
Sesizlik çok güzel gelirdi .
Şimdi , çok çirkin geliyordu .
Sarılmak çok kötü gelirdi.
Şimdi , sarılmak çok güzel olurdu.
Sevmek çok kotü gelirdi .
Şimdi , sevilmek çok güzel olurdu.
Durmadan kafasında dönen tilkilere inat akan gözyaşlarını silip , ayağa kalktı.
Odanın içinde dolanıp durdu ama bir türlü sakinleşemiyordu .
Bir anda odaodadaki eşyalara saldırmaya başlayınca varlığını hisseti .
Kitaplığını yere devirirken aynı zamanda çalışma masasının üzerindeki tüm kağıtları yırttı ve yarım kalan öfkesini haykırarak tamamladı .
" Hani seviyordum sizi ‽
Hani mutlu ediyordunuz beni‽
Hani nerede ‽
Sevginiz ! Mutluluğunuz !
Nerede! "
Eşyaları insan yerine koyarak , söylemek istediği herşeyi haykırıyordu .
" Ne kadar acizim değil mi ‽
Sadece siz varsınız hayatımda.
Sadece sizinle yetinebileceğimi sandım.
Ama ses yok !
Ses yok!
Gülen ! Ağlayan ! Bağıran ! Hasta olan !
Sarıp sarmalayan !
Benden başka kimse yok.
Ve benden başkası da bunları bana veremez.
Ben size bunları verebilirim.
Siz tepki bile veremiyorsunuz.
Cansız birer nesnelersiniz.
Yere çömelip derin nefesler alıp veridi ancak ne kadar iyi gelirdi orasını bilemiyordu .
Yatağın üstündeki telefon çalmaya başladı.
Hayat değil miydi . Ne olursan ol.
Nerede olursan ol.
Nasıl olursan ol.
Umursamadan ilerlemeye devam eder.
Dudakları sinir bozucu bir sırıtmaya dönüştü .
Keşke , telefonu parçalamakla
başlasaydı. Bir kere çalmıştı telefon. Artık parçalamasıda , işe yaramıyacaktı.
Nefesini düzene sokup, telefonu açtı.
" Efendim." çok sakindi.
" Ne yapıyorsun ? " Erdem 'in sorusuna , tam olarak ne diyeceğini
kestiremiyordu.
" Evde takılıyorum ." doğru söylemişti .
Sonuçta eşyalarla çok iyi takılıyordu.
Erdem derin nefes alıp " Peki , buluşabilir miyiz ? " dedi .
