İlker Abi: Polis ihbar hattını rahatsız etmeyi ne zaman bırakacaksın?
İlker Abi: Senin kolundan tutup karakola getirince mi, yoksa dört duvar arasına tıkılınca mı?
Başak: Hayır yaa!
Başak: Ben değildim o, kuzenim yazmış abi benim telefonumdan.
Yazardan Not: Burası Wattpad arkadaşlar, bu kitapta hayali bir âlem, lütfen bana ama böyle olması imkansız, veya bu yasak demeyin. Ben ki kafama eserse, Başak'ı uzaylılar tarafından kaçırtır İlkeri uzaya operasyona bile gönderirim... Hayal gücünün sınırı olmaz... :)))
Yani sizde olayın olabilirliğini sorgulamayın sadece işin eğlencesini bilerek okuyun.
İyi Okumalar ⭐
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Algı yönetimi.
Hocamızın bize dört saat boyunca anlattığı, dinlerken ne skme yarar ki bu dediğim konu şuan tam olarak işime yarıyordu. Meclise Algı yönetimini tüm ülkeye ders olarak verilmesini bile teklif edebilirdim hatta.
Misal üzgün değilsen bile, üzgün olduğunu karşı tarafa hissettirmek. Üçkağıtçının önde gideniydim bu konuda.
Zerre üzgün değilimdir ama karşı tarafa bunu tam tersi olarak çok güzel lanse ederim. Gözümden yaş bile gelir yani, bir süre sonra da oynadığım role kendim bile inanırım.
Şuan olduğu gibi;
"Kocam... Kocam beni çok ihmal ediyor. Geceleri eve çok geç geliyor, sabah deseniz bir günaydın bile demiyor bana."
Karşımdaki hemşirenin kaşları sinir ve üzüntüden çatılırken elini elimin üstüne koyup destek vermek için sıktı. Sağ ve sol arkamda duran Eylül ve Ali'yi göremesem de oyunculuğumdan en az hemşire kadar onların da etkilendiğine emindim.
Yarım saate yakındır olmayan kocamın beni nasıl ihmal ettiğini, üzüntüden yataklara düşürdüğünü anlatıyordum. Ben bile üzülmüştüm bana, şerefsiz kocam!
" Öyle işte hemşire abla küçük yaşta güya sevdim evlendim, bak şimdi ne hallerdeyim."
Gözünden akan bir damla yaşı bana göstermeden silerken yerinde toplarlanıp, destek olmak istercesine gözlerime baktı.
"Söyle kuzum nasıl yardımcı olurum ben sana? Elimden ne geliyorsa yapmaya hazırım."
Sesli bir şekilde burnumu çekip," İşte abla bizde benim bu kardeşlerimle düşündük dedik ki bu adam nolur da tekrar bana kıymet verir diye, sonra aklımıza eğer hasta olursam, yoğun bakıma falan alınırsam korkar beni üzmekten bir daha kalbimi kırmaz diye düşündük." dedim.
Cümleme kısa bir ara verip hemşirenin gözlerindeki inandırıcılığımı tarttıktan sonra devam ettim. " Bana yardım edersen, en azından yarım saatliğine beni bir yoğun bakım ünitesine yatırırsan, o da beni o hâlde görünce üzülür. Pişman olur, diyor ve yardımını istiyorum."
Hemşire olayın suç olduğunu biliyordu ama bana yardım etmek istediğini de bakışlarından görüyordum. Kararsız gözlerle bir süre etrafa bakıp en sonunda aklına bir şey gelmiş gibi yerinde doğruldu.
