LET LOVE FIND ME ♥

Chapter 4 - Seatmate

[SHANA's POV]

Thank God it's Fridaaaaaaay! Haaay. Halos lahat ng tao gusto ang araw na to dahil nga sa weekend na at huling araw ng pasok sa buong linggo. Salamat naman at wala akong pasok tuwing sabado kaya ang sarap lang pag Friday na. mehehehe. :3

Papunta ako ngayon sa computer subject ko, since 1st year palang ako, may computer subject kami. Maski nga math e huhuhu :'(

"Room 415. Ang layo naman ng room na to, baka pagdating ko dun ngarag na ko -.-" bulong ko sa sarili habang kakamot-kamot ng ulo. Dito kse sa school na to, pag 415 kasi, yung unang number yun yung floor. So that means 4th floor. Ohmy.

At last, narating ko din and room ko. -.-

"You're late, Miss." sabi ng professor. Naku po naman.

"I'm sorry, Sir." paumanhin ko.

"Dun ka na umupo sa tabi ni Mr. Evangelista, yun nalang ang bakanteng upuan." utos ni sir.

"Ok sir. Thank you." at umupo na ko sa sinabing upuan ni prof.

*

"Bawal panget dito." nagsalita yung lalaking katabi ko. Bawal daw panget? Edi pwede pala ko, maganda ko e. Bwisit naman tong katabi ko.

Di ko sya nilingon, imbis nagsalita ako. "Edi pwede pala ko? Maganda ako e" kala nya a.

Tahimik siyang tumawa.

Aba teka? Ba't parang pamilyar yung tawa na yun? Sa kuryosidad ko, nilingon ko siya. And siya nga, Napakamalas ko naman. Ba't eto pa. Tinignan ko lang siya ng seryosong mukha, at ganun din siya. Pero nakangiti siya sakin.

"Chester, right?" pagtataray ko with irap effect >.<

"Yep, I'm glad you still remember me. So pano ba yan? I will be your seatmate for this whole semester. :)" nakangisi niyang sabi.

ERRRRRRR! Nakakabwisit naman tong lalaki na mayabang na to!! Bakit siya pa? Napakadami namang lalaki dito, bat kasi ako late. Nabbwisit tuloy ako sa sarili ko!

"Yea right. So please, don't make a fool out of me this whole semester." pagtataray ko.

Nagsimula na ang klase, ayun nagpakilala muna si prof. Sya si Sir Fontanilla, sumunod nun nagpakilala naman yung mga estudyante. Nung ako na, sinabi ko lang yung pangalan ko sabay umupo na ko. Pina-ayokong part yun pag mga unang araw sa eskwela e. Kakainis kaya.

Ayun puro basic acronyms lang sa computer and inaral namen ngayon, like yung CPU for Central Processing Unit, yung CD-ROM na Compact Disk Read Only Memory etc.

6pm. Haaaaay salamat tapos na din ang klase. Gustong gusto ko na umuwe. Nagugutom na din ako.

"Hatid na kita, Shana." bulong ng lalaking katabi ko.

"No thanks. Kaya ko umuwe mag-isa." nakakairita talaga tong lalaki na to.

"Gabi na oh, baka kung mapano ka. Hahatid ka lang e, papakipot ka pa." aba talagang sinusubukan ako neto!

"Diba sabi kong kaya ko nga mag-isa? Wag ka na mag-abala. Thanks but no thanks." pumillit ko.

"Sige." pumayag din siya at umalis na.

*

Naglalakad ako pauwe ng biglang nakaramdam ako na may sumusunod saken. Pag lumilingon naman ako, wala naman. Haaaaaay nagiilusyon lang siguro ako. Gutom lang siguro to. Binilisan ko na lang ang lakad pero parang meron talagang sumusunod.

"Lumabas ka na. Stalker ka ba?" pagtatapang ko para hindi mahalata na takot ako.

At lumabas nga ang isang lalaki na naka-itim. Kinabahan ako.

"Hi miss. Kanina pa pita sinusundan, ang ganda mo kasi. Baka pwedeng angkinin kita ngayong gabi? Kahit ngayong gabi lang," sabi nung lalaki na animo'y nakainom.

"Excuse me, kuya. Pero andami-daming bar dito, dun ka nalang pumunta." nagmamatapang parin ako kahit sobrang kinakabahan na ko.

"Ikaw and gusto ko, miss." lumapit siya sken at hinawakan ng mahigpit ang braso ko.

"Ano ba! Bitawan mo ko! Tatawag ako ng pulis! Tulungan nyo ko!!" sa pagkakataong ito, di ko kinaya, umiyak na ko at pilit na sumisigaw.

"Walang makakarinig sayo dito. Madilim at bihira ang taong dumadaan sa  lugar na to. Kaya wala ka nang magagawa." tahimik na humalakhak yung lalaki at akmang hahalikan ang leeg ko.

"Mmmmp! Ano ba! pffft! Tulong! Tulong!" humahagulgol na ko pero ang lakas niya at wala akong magawa.

Tumahimik nalang ako at umiiyak ng simula na nyang tanggalin ang mag butones sa damit ko. Wala na tlga akong magawa kundi umiyak.

Bigla akong napamulat ng mata ng makita ko nalang na buhat buhat na ko ng dko maaninag kung sinong lalaki yun. Pero nagpapasalamat ako sakanya dahil niligtas niya ako. Tinakip nya sakin ang jacket nya at dun na ko napapikit. Pero bago ako tuluyang mawalan ng malay, narinig ko ang sinabi niya.

"Ikaw kasi e. Sabi ko sayo mag-iingat ka lagi. Simula ngayon lagi na kitang babantayan. Pangako yan."