Romance in Shambles

CHAPTER THREE

Chapter Three

My eyes roamed around the busy night street in front of my pad's opened window. The coldness brought by the night hugged my body and I can't help from giving off a shiver. I love the coldness of the night but I don't think I can stay that long.

I slipped my free hand inside the cardigan I am wearing as the person from the other line kept on talking to me.

"...nag-golf sila ni Don Ximo kahapon at gabi na nang makauwi sila. Hindi na siya naghaponan rito sa mansion pagkauwi nila, pero inihanda ko siya ng paborito niyang tsaa. Kanina naman ay buong araw siyang nasa patag. May karera kasi at nanood siya. Nang makauwi sila kaninang ala-sais, ipinaghanda ko siya ng paborito niyang adobo at matapos inumin ang mga gamot niya't nakipag-usap, umakyat na siya para magpahinga. Iyon lang hija."

Napatango ako kahit wala sa harapan ko ang kausap. She told me the whole details of my father's activity since yesterday and that's a big help. Kahit malayo ako kay Daddy alam ko ang ginagawa niya dahil sa pagpapahayag sa akin ni Ophelia ng detalyadong mga gawain ni Dad sa bawat araw.  Si Ophelia, siya ang matagal nang katiwala sa mansyon namin sa Baguio at siya rin ang mayordoma roon. She's already on her late forties pero she's still active with her chores at home.

Siya lang mag-isa ang naninilbihan sa mansyon dahil wala namang ibang nakatira roon bukod kay Daddy na ayaw lumuwas ng Maynila kahit ilang beses kong kulitin para sana magkasama kami. And because he chose to stay in Baguio, we seldom see each other. Minsan lang din kasi akong nakakauwi ng Baguio because I'm tied up with work- no I tied myself with work. It's a sort of distraction for me.

"Salamat Ophelia," I replied to her with a warm voice. "Wag mo munang sabihin kay Daddy pero sa tingin ko uuwi ako sa makalawa."

At nang magsalita si Ophelia ay nahimigan ko ang tuwa sa boses niya.

"Naku panigurado matutuwa si Senyor niyan hija, alam kong miss na miss ka na noon."

I know, and I miss him too.

"Magpahinga ka na Ophelia, salamat ulit at mag-ingat kayo diyan. Good night."

I ended the call and hugged myself. Nasa terrace parin ako ng kwarto ko habang nakatanaw sa malawak na tanawin sa baba ng kinatatayuan ko. Paunti-unti na ang mga sasakyan sa highway dahil palalim narin naman ang gabi. I took another glimpse on the night view of the city until I decided to walk inside my room closing the glass window on my terrace.

Time to sleep.

--

The ray of sun kissed my skin as it seeped through my slightly opened car window. I am driving back home today. Baguio. Bahagya nang nangalay ang kanang balikat ko habang nagmamaneho. Kanina pa kasi akong nakahawak sa manibela at matagal narin nang huli akong magmaneho nang ganito katagal.

I fully closed the car's window when I started to feel the cold breeze of my hometown. Unti-unti nang naging familiar sa akin ang mga bahay na nadadaanan ko and that only means one thing, malapit na ako sa amin. Few more turns and set of drives, I finally haulted in front of a gigantic silver gate with a carving in front of it that says, 'Larson Residence'. My home.

Ibinaba ko ang bintana ng kotse saka tumapat sa camera na nasa gawing kanan ng gate. I made it recognize my face and when the dot blinked green, the huge gate automatically opened. Wala na akong sinayang na oras at agad na nagmaneho papasok saka tinahak ang sementadong daan na ang dulo ay ang kinasasadlakan ng mansyon ng isang Don Harvin Theodore Larson, my father.

Umikot muna ako sa harapan ng malaking fountain sa gitna bago ako tuluyang tumigil sa  tabi ng isang kotseng alam kong pag-aari ng ama ko. And the moment I stepped out of my car and felt the cold breeze as it envelopes me, napangiti ako. It's been five long months of being away from here, now I'm home.