Leke

5 ♡

Davet tüm ihtişamıyla devam ederken Akgün ve Kara misafirlerle ilgilenip , iş hakkında sohbet ediyorlardı. Kendilerini kalabalığa o kadar kaptırmışlardı ki Aysın'ı unutmuşlardı. Saat 22:30'a yaklaşırken Akgün Aysın'ın masasına doğru ilerledi. Fakat Aysın yoktu. Bir kaç dakika bekledikten sonra Fatma ablanın yanına Aysın'ı sormak için gitti. Fatma abla evin girişinde gelen gidenlerle alakadar olup eksik olan şeyleri tamamlamakla yükümlüydü. Akgün n Aysın'ın nerede olduğunu sorduğunda Fatma abla onu hiç görmediğini söyledi. Akgün'e odasında olup olmadığına bakacağını söyleyip Akgün'ü salona geri gönderdi.

Fatma abla önce Aysın'nın odasına gitti ancak Aysın orada da yoktu. Sırasıyla önce yukardaki terasa daha sonra oturma odasına ve küçük bir ihtimal olsa dahi Kara'nın odasına baktı .Aysın'ı hiçbir yerde bulamamıştı. Hızlıca aşağı inip salonun kapısına geldi. Akgünle göz göze geldiğinde kafasını olumsuz anlamında sağa sola sallamıştı. Aysın evde değildi. Saat 11'e yaklaşırken davetliler yavaş yavaş gitmeye başlamıştı. Akgün gidenleri uğurlamayı bırakıp kapıdaki görevli çocuğa Aysın'ın dışarı çıkıp çıkmadığını sordu. Görevli çocuk Aysın'ı hiç görmediğini söyledi. Akgün endişelenmeye başlamıştı.

Ahmet'i yanına çağırıp Aysını bulmasını söyledi. 15 20 dakika sonra Ahmet ev dahil bütün her yere bakmıştı. Ama Aysın hiç bir yer yoktu. Kara da o sırada Akgün'ün yanına Aysını sormaya geliyordu.

" Aysın'ı gördün mü?" dedi. Karanın bu sorusuyla Akgün ellerini sinirle saçların arasına geçirdi. Ona cevap vermeden kamera odasına doğru ilerledi. Aşağı indikleri saatten itibaren kameraları kontrol etmeye başladı. Bir kaç hizmetli dışında kapının orada hareketlilik olmamıştı bir kaç saat. Ancak saat 9:00'a yaklaşırken Aysının evden dışarı çıktığını fark etti. Önce Aysın'ın etrafa bakışını daha sonra da bahçeden çıkışını izledi. Kara gördüklerine inanamıyordu. Nereye gitmişti gecenin bu vaktinde diye düşündü. O sırada Ahmet içeri girdi.

"Bunu bir adam göndermiş Aysın hanıma. " dedi elindeki kağıdı uzatırken. Kara Ahmet'in elindeki kağıdı hızlıca çekip okudu. Kağıdı Akgün'e çevirirken bu ne demek diye sordu. Akgün hiçbir şey söylemiyordu. Kara daha fazla Akgün'ün sessiz kalmasına dayanamayıp dışarı doğru çıktı. Kağıtta yazdığı gibi kırmızı işaretli ağacı bulmak için evin dışına çıkıp sağ tarafa doğru ilerledi. Dışarı çıkarken birkaç adamı yanına almak için bağırmıştı. Akgün de diğer adamlarla peşinden gitmiş , ormanda Aysın'a aramaya başlamışlardı. Kara sadece onun için endişeleniyor, başına bir şey gelmesinden korkuyordu. Ama Akgün Aysın'ın öğreneceği şeyden korkuyordu. Vereceği tepki onu korkutuyordu. Ve şu anda tek başına ormanda yanında bir yabancıyla oluşu her şeyin bulanıklaşmasına sebep oluyordu.

O sıralarda da Aysın hala ormanda yürüyordu. Şans eseri bir sağa bir sola yürürken fark etmeden u şekli çizip evin o taraflara doğru gelmişti. Evin duvarına tutuna tutuna yola çıktı. Kapıdaki birkaç adam onu fark etti. Aysın'ın dağılmış halini görünce birbirlerine baktılar şoka uğramışçasına. Aysın makyajı dağılmış üstü başı çamur içinde elinde sımsıkı tutup kağıtkarla eve doğru yavaş yavaş yürüdü. Kapıdaki görevlilerden bir tanesi Akgün ile Karaya haber verdi.

Aysın öylece evin bahçesinde duruyordu. Aysın'ın geldiğini öğrenen Kara koşarak eve geldi. Birkaç saniye arka profilinden izledi kızı endişe dolu gözlerle. Yavaşça bir kaç adım atıp yaklaştı ona. "Aysın..." diye fısıldadı.

Aysın hareketlerini başkası kontrol edermişçesine döndü Kara'ya. Suratı ifadesiz , gözleri ise yaşadığı yıkımı belli ediyordu. Bedenini çürümüş bir ev farksız hissediyordu. O ev boştu. Hiç bir odasında bir insan, bir hatıra yaşamıyordu. Ve o bomboş evde sadece iki fotoğraf asılıydı. Şimdi o ev sallanmış içinde olan fotoğraflardan biri yere yapışmıştı. Çerçevesi paramparça , fotoğraf yabancıydı kalmıştı. Azıcıkta olsa hatırladığı adam sahip olduğu tek şeyi yok etmişti zihninde Aysın'ın.