B.J.

Ένα βήμα πιο μπροστά 2.

  Η εβδομάδα αυτή πέρασε αρκετά γρήγορα με το Σαββατοκύριακο να έρχεται γρήγορα. Το Σάββατο ήταν ηλιόλουστο με τον καιρό να ωθεί τον κόσμο να βγαίνει έξω. Το κέντρο της Αθήνας είχε γεμίσει κόσμο τόσο στα μέσα μαζικής μεταφοράς όσο και από αυτούς που είχαν αποφασίσει να κάνουν την βόλτα τους.

Τόσο μεγάλοι όσο και παιδιά περπατούσαν μέσα στους μεγάλους κεντρικούς δρόμους, σαν να είχε σχηματιστεί ένας μεγάλος όχλος ο οποίος δεν είχε μια συγκεκριμένη πορεία. Πολλοί ήταν αυτοί που θα είχαν το κινητό τους στο αυτί ή έστω τα ακουστικά στα αυτιά και θα μιλούσαν, ενώ άλλοι θα κρατούσαν τις τσάντες από τα ψώνια και θα προχωρούσαν, ο καθένας στον δικό του προορισμό.

Όπως και οι δρόμοι έτσι και οι καφετέριες ήταν γεμάτες από κόσμο και κυρίως νεαρούς συνήθως. Σε μία από αυτές ήταν και ο Τομ, ο οποίος είχε πιάσει το βιβλίο των μαθηματικών του. Διάβαζε για ένα θεώρημα το οποίο είχε ένα σχήμα γεωμετρίας από δίπλα και με το δάχτυλο του από την μια έδειχνε αυτό και από την άλλη τα λόγια. Διάβαζε με προσοχή και προσπαθούσε να καταλάβει τι εξηγούσε το βιβλίο, ενώ μπροστά του είχε έρθει γρήγορα ο σερβιτόρος και του άφησε βιαστικά τον κατάλογο με το μενού.

Ξαφνικά, εκεί που έβγαινε ένα ζευγάρι από το καφέ μπήκε μία γυναίκα με μαύρα γυαλιά ηλίου, κοιτώντας αριστερά και δεξιά, σαν να προσπαθούσε να βρει κάποιον. Μόλις έκανε λίγο βήματα μπροστά είδε τον Τομ και πήγε προς το μέρος του, με τον ίδιο να μην την καταλαβαίνει που ήρθε κοντά του. <<Συγγνώμη που άργησα.>> είπε η Μαρία η κοιτώντας με απολογητικό ύφος τον Τομ. Ήταν η αστυνόμος που είχε συναντήσει ο Τομ την μέρα μετά το συμβάν στο ιταλικό καφέ.

-<<Δεν πειράζει. Μάλλον εγώ ήρθα λίγο πιο σύντομα από ότι σου είχα στείλει.>> είπε, ξύνοντας το πίσω μέρος του κεφαλιού του επειδή έκανε λάθος.

-<<Μην αγχώνεσαι.>> είπε με χαμόγελο και κοίταξε με περιέργεια το βιβλίο που κρατούσε ο Τομ. <<Τι βιβλίο είναι αυτό που κρατάς?>>

-<<Μαθηματικά από το σχολείο.>> είπε και το άφησε στο τραπεζάκι.>>

-<<Μα καλά, δεν βαριέσαι να διαβάζεις μαθηματικά που είσαι έξω?!>> είπε έκπληκτη.

-<<Όχι. Είναι από τα μόνα πράγματα που είναι πραγματικά ενδιαφέρον.>>

-<<Πως και έτσι? Εγώ πριν μέχρι και τρία χρόνια δεν τα μπορούσα να τα βλέπω στο σχολείο και με δυσκολία τα διάβαζα.>>