Nagpatuloy ako sa paglipat ng pahina ng librong binabasa. My back is resting at the soft sofa frame while my other shoulder felt so heavy, “tulog?” Tanong ko sa sarili bago nagpakawala ng isang malalim na buntong hininga.
Nasa isang book cafè kami ngayon para mag-aral. We're now fourth years malapit ng maging graduating isang taon nalang. Simon grunted still sleepy nakatulog itong nakahilig sa aking balikat habang ang mga braso ay nakayakap sa aking bewang. I was reading to spend my leisure time before reviewing.
Mukhang nakatulog na ito kakahintay sa akin napalingon ako sa gawi niya roon napansin na tapos na pala ito sa ginagawa. He was studying for their exam tomorrow may mga mathematical problems akong nakita na matiyaga niyang sinusulat sa kanyang notebook. Para siyang babae kumpleto ang highlighter kung mag take down notes naman ay kumpleto pati step by step. I combed his hair it feels soft in between of my fingers. Pasimple ko iyong inamoy, mabango na nga malambot pa.
Bahagya itong gumalaw kumikibot-kibot ang labi. I chuckled because he looks like a baby. May mga peklat na maliliit si Simon sa may bandang sentido noong highschool daw ito ay suki ng mga away kaya ganoon. Ang bilis agad isang taon na ang nakalipas mula ng gabing iyon. He courted me for about six months and despite of my shortcomings and flaws he still waited until I could finally open my heart.
Hinayaan ko lang siya at inabala uli ang sarili sa pagbabasa. Bukas ay ang pagdalaw ko kay Carlos, he was offered a scholarship abroad at first when he told me about it he was hesitant. Pero kung ako ang mabibigyan ay walang pag-aalinlangan ko iyong tatanggapin. However, Carlos is different he's like chained on something that he's hesitating to leave. Nabigyan siya ng ilang buwan para mag-ayos ng papeles nakumbinsi ko ito pero parang may kung ano pa ring tampo.
Hours passed when Simon woke up napaunat-unat pa ito at nakangiting nakagising akala mo’y ‘di magkaka stiff neck sa paraan ng pagtulog niya. “Goodmorning!” Masaya niyang bati.
“Tanghali na,” sagot ko na ikinunot ng noo nito. “Ilang oras ka nang tulog. Alas dos na ng tanghali..” Bumagsak ang balikat nito.
Sininop ko ang mga gamit at isa-isang nilagay sa bag ganoon din ang ginawa niya ang plano sana namin ay manananghalian sa apartment ko at mag momovie date pero naudlot. Wala naman akong reklamo mas maganda ng makabawi siya ng pahinga alam ko kung paano kami kapagod ngayong taon, naappriciate ko rin kung paano niya ako bigyan ng oras kahit parehong conflict ang schedule ng klase. He looks defeated as he pouted. “I’m sorry, mahal. Nasira ko iyong plano.” I took a deep breath. Really? He didn't ruin anything thou.
“Magpahinga nalang tayo sa apartment ko.” Pagbago ko sa usapin. “At saka ayos lang ang dami pa naman kayang gawin masyado pang maaga..”
We payed the bill for our foods. Simon always intend to be in charge in terms of paying but I confronted him that I do have money to spare. He shouldn't pamper me too much. Kaya napagpasiyahan naming laging maghati dahil din sakanya ay hindi na ako natatakot mag lie low, magpahinga, at mangarap ulit... Hawak kamay kaming dalawa habang hinihintay ang stop light bago tumawid, mahigpit iyon na para bang ayaw niya akong mawaglit kahit ilang oras lang. I choked a laugh when he tripped tinulungan ko ito pero hindi pa rin maka move on.
Masama ang tingin niya habang hawak pa rin ang kamay ko, “ganito mo pala ako kamahal.” Puno ng hinanakit niyang ani.
Dumilat ako, “sino ba kasi may kasalanan?”
He looked away. “Ako.” Parang bata ulit nitong asta. “Nipapatid ako ng bato.” Pagsumbong niya sa akin.
Para talaga siyang tanga kamo kapag ganito. Hindi siya cute, “kapag ganiyan ka ang sarap mo isako tapos itapon sa sapa. ”
“Grabe talaga magmahal ang girlfriend ko.”
________
Parehas kaming tutok ni Simon sa panonood ng pelikulang More Than Blues, maganda ang storyline pero kung hindi mo papanoorin mula umpisa hanggang dulo ay talagang malilito ka. Tumayo si Simon para mag refill ng pop corn na siyang pinapapak namin, “kung ako makakaranas niyan baka kagaya rin ako nung bidang babae.” Komento nito.
Hindi ako sang-ayon.. “You should live the life even though someone dearly on your heart left.” I contradicted. Kasi mas lalo akong masasaktan kung sasayangin nung taong iyon yung oportunidad niyang maging masaya sa buhay kakamukmok dahil sa akin. I wanted the one that I love happy and to continue without any heartaches not to wait for me until ages.
Magkadugtong na ang mga kilay ni Simon halatang gusto akong kontrahin. Discussions are important to use we're open minded we do take every opinion matters. “Its not that simple, mahal. Kapag kasi deeply committed ka na sa tao hindi lang emosyon yung involved e, it could be more than that.... Soul, body, mind and heart. My whole world won't be the same if like the woman, the one that I love the most will suddenly vanished. Para saan pa ang buhay ko kung ganoon?” Balik niyang ani.
“Yes, let's say that you're deeply committed but Simon your life isn't only about that someone. You could find somebody else... To continue living, to continue laughing, to spend your life in bliss. My point is when someone is leaving we should know the fact that mourning and grieving is normal but not to the point spending your life on it. Kasi marami ka pang mararanasan malay mo ngayon lang masakit bukas o sa makalawa makakilala ka ng mas higit pa sakanya.” Paliwanag ko.
Nakanguso na si Simon halatang may gusto pang sabihin pero nanatili na lamang tahimik. Inilapag niya sa center table ang bowl ng popcorn ayon na naman ang naglalambing niyang galaw. Tinabihan ako sa sofa at niyakap habang ang ulo ay inilagay sa aking leeg, “bakit ba natin ‘to pinagtatalunan? E, hindi naman tayo involved. Basta ako meron akong ikaw, at kahit hindi ka na akin basta ako sa iyo lang ako.”
I chuckled, “patagal na tayo ng patagal mas lalo kang kumo-corny.”
Nanatili kami sa ganoong posisyon lagi namang ganito. Mga araw na siyang lagi kong hinihintay with him I do not have worries, with him I won't think about negativity and with him I felt something like ecstacy. Gusto kong ganito lang lagi iyong saya nalang at hanggat maaari kung kaya ko’y iiwasan kong maramdaman niyang parang ginagamit ko lang siya... Narinig ko kasi sa batch mate ko na kapag daw hindi mo nabibigyan ng sapat na atensyon ang partner mo iisipin niyang siya lang ang nagmamahal sa inyong dalawa na para bang ginamit na pampalipas oras.. Takot akong mawala sa akin si Simon, takot akong baka... B-Baka mapasama siya sa akin... Tipong kapag kasama niya ako puro lang sakit.
“Basta para sa iyo, mahal. Basta ikaw.” Ngiti niyang banat. I blushed and looked away hindi pa rin sanay sa mga biglaan niyang banat.
Hours again passed, I wasn't satisfied bakit kapag masaya ka parang mas mabilis ang takbo ng oras? Pero kapag malungkot o negatibo ang nararamdaman parang mas mabagal... Ewan, hanggang gabi ay nagte-text pa rin kaming dalawa clingy din naman ako pero hindi kung papaano ka-clingy si Simon.
Gusto niya ngang subukan iyong midnight call na magmula ala sais hanggang umaga ay hindi namin papatayin ang video call sa messenger? Syempre tumutol ako, magsasayang lang kami ng kuryente at battery. Yung tampuhan hindi naman iyon maalis kagaya nalang nang pagtatampo ni Simon noong nakaraan.Hinatid kasi ako ni Carlos dahil gabi na at naghihintay pa ako ng jeep sa may plaza e noong mga oras na iyon ay may exam si Simon kinabukasan at takot akong abalahin ito. Nang nalaman niya ayon, ilang araw ko itong sinuyo.
I stood up and went to the kitchen again to eat. Kahit na kumain na kami nang sabay ni Simon bago ito umalis, he cooked chicken curry. He's skilled and a good cook too. Habang sinasandok ang mainit-init pang kanin ay tumunog ang cellphone ko, inaasahang isa na namang text ni Simon pero nang makita ko iyon ay bigla akong nanlamig.
From: Uncle Esteban
Its been years iha, kailan ka dadalaw ulit? Malapit na ang death anniversary ng mommy mo.
BINABASA MO ANG
Blinding Lights
Ficção Geral[FIN] Being a college student is tough. You're now at a level of your life where you could be a light for someone else however, Aicia Gueco a third year BSA student is sailing without any direction on life. Afraid of rejections, afraid of criticism...
