I saw the sun rising with tears on my eyes. Ni minsan wala sa bokabularyo ko't plano ang sumubok ng mga bagay na kailanma'y hindi ko inisip. Nostalgic for a girl to reminisce the glimpses about us, a relationship that went downhill.
Calculated the possibilities, I know if one day I'll leave he'll be left alone with a huge scar on his heart. Yes, there's still a hope but thinking about him all those hope were vanishing. I'm afraid, afraid that he might lose himself in the process. Push and pull? Hihilahin kapag ayos na? Itutulak kapag ayaw na?
Uncle saw the scene. Simon crying and kneeling, pleading if we could go back to the 'us'. Kailangan ko kasing tatagan kapag bumigay ako mas lalong gugulo iyong meron kami ngayon. Naguguluhan na ako, ano nga ba ang dapat?
Just go and go to the place that person and I walked hand to hand, watching the sky filled with stars and now in a snap became all memories to remember. Inanyayahan ako ni uncle na panuorin ang pagsikat ng araw sa may dalampasigan, I sat on my wheelchair in the middle of the sand staring at the sky turning bright blue. Listening to the sounds of waves together, planning the future ahead.
"Ah, how will I go now?" I cupped my face and sobbed. When the sun gradually rose and dyed the sea in orange, I smiled. "Kakayanin ko.." Bigkas ko habang dinadama ang lugar.
"No, how can you do that?" He asked. "Aicia, ikaw lang ang meron ako e... Dapat.. Love, don't go... I have tons of things to tell you... To let you feel..." Sitting with my sorrowfulness while my lover pleading. I made a decision.
"Simon, magulo na e. Matatama pa ba natin 'to? We're caught in the middle of something. You and I on our personal problems. Paano natin 'to aayusin kung sarili natin hindi natin magawa?" Ani ko tuluyan nang pinakawalan ang mga luha. "We shouldn't keep entangling it more."
He hugged my feet. "No... Ayaw ko.. Huwag naman iyong ganito, Aicia. Hindi ko alam iyong gagawin ko kapag wala ka. Hindi ko kayang magsimula ulit, wala na akong dahilan para magpatuloy."
"Simon napakaraming paraan para magpatuloy ka! Hindi lang sa akin umiikot ang mundo!"
"Hindi na ako iibig ulit!"
"Simon naman!"
"Ikaw ang may kasalanan nito! Iiwan mo ako e. Akala mo ba madali? Walang madali sa lahat ng 'to! Pero 'di ba sabi nila kapag gusto may paraan, kapag ayaw may dahilan? Aicia, susubukan ko lahat ng paraan basta makasama ka lang..."
Hindi na ako nakasagot dahil pumasok so uncle sa eksena. Halo ang pagkalito at gulat sakanyang mukha, agad na dumiretso ang tingin niya sa akin. "Uh..." Tinuyo ni Simon ang mga luha pagkuwanay napaubo at umaktong parang walang nangyari.
Baka sa susunod na habang buhay baka roon kapag minahal kita tama na lahat.. Iyong wala na akong dapat iwasan, wala nang mga balakid, mga nakaraang pilit nating hinaharap. Ngunit magbago man ang oras, magbago man ang panahon. Alam ko, ako sayong-sayo.
Naramdaman ko ang pagtapik sa aking balikat. "Anak, tara na?" Tanong ni uncle, "kahit ano ang mangyari magiging ayos lang ang lahat. Kung ano man ang namamagitan sa inyong dalawa nung anak ni mrs. Diaz sana ay maayos niyo... Iyong maayos na maayos ah? Huwag kang magdesisyon ng pinapairal ang emosyon. Baka may pagsisihan ka sa huli." Payo nito sa akin.
I nodded as an answer. I'm sure I'll get over it without fail. Ganoon naman talaga magpapatuloy pa rin ako and with that the whole week continued.
_______
Pouring my heart out as Simon took care of me. Those guilt I have remained as I saw how he struggles to do all of the things in the same time. "Kaya ko naman, mag focus ka nalang sa pag-aaral mo.." Mahina kong sabi. Matigas itong umiling, "Simon naman.. Isang taon nalang graduating ka na." Pero ganoon pa rin nanatili lang siyang nakayuko habang hawak ang bowl at kutsara. "Nahihirapan na rin ako kapag nakikita kang ganito kapagod. Hindi mo naman kailangan pagsabayin lahat kahit dalawin mo lang ako ng ilang oras ayos na ako---" he cut me off.
"Hindi okay! It didn't feel okay at all, mahal! I was too busy trying to seek for a revenge tapos hindi ko alam na sarili kong girlfriend-" itinikom nito ang bibig basa na ang mukha niya. "Si Carlos iyong nandito na umaalalay sa iyo imbes na ako.." Bulong niya. "Dapat ako iyong kasama mo sa ganitong mga sitwasyon e, pero..." Sinapo nito ang mukha at biglang humikbi. I tried to reach out for him but my hand lost its strength. Mapait akong ngumiti am I paralyzed? Nope, it was just... I don't know. Gagaling pa ako. Noon nga gumaling ako ngayon pa kaya?
I waited for him to calm down. Gustuhin ko man siyang sabayan ay pinili ko na lamang manahimik. Bawat tao may dilim na kailangang lagpasan, mga laban na kailangang mapagtagumpayan. Ang iba mas tumatatag, mas nagiging handa at kabaliktaran 'non ang mga taong nabubulag, hindi umuusad at unit-unting ibinabaon ang sarili sa kadiliman. Akala ko noon isa akong klase ng ilaw na kayang maging mas maliwanag na ayon sa mama ko'y nagbigay ng rason para magpatuloy siya sa buhay pero habang tumatagal naisip ko na hindi pala, na mali iyon.
Sing init ng bombilyang nasobrahan sa baterya o kuryente, sing liwanag ng bombilyang itinodo na kung gagamitin ng pang matagalan ay iyong ikakabulag, bumbilyang madaling mapundi at bumbilyang ibabalot ka sa dilim sa mga labang inaasahan mong kaagapay dahil ika nga nila kung ang sarili mo'y walang liwanag paano ka magiging liwanag sa iba?
Nangatal ako nang makita siya sa harapan ng bahay namin. "B...Bakit ka nandito? Umuulan!" Taranta kong ani habang naka-saklay. Gusto ko sana siyang itaboy kaso umuulan baka may mangyaring masama sakanya at....
He reached out his hand holding a stem of yellow tulips. "Pwedeng manligaw?" Aniya kahit na nanginginig ang labi at basang-basa ng ulan.
"Teka nga! Hindi ba't nasa Sitio---"
"---manliligaw ulit ako... Uulitin ko magmula umpisa.."
"Masasaktan ka lang kung ako ang gagawin mong sandalan." Ani ko. "Hindi ako malakas kagaya ng kung ano ang iniisip mo. Kung may dapat mang sandalan ay ikW iyon, I'm imperfect. Simon it will backfire.."
He stop blaming himself now and calmed down. Iniisip ko lang naman na masyado na akong nagiging pabigat, Simon has goals and because of me those goals were delaying. I hate that.... But how could I complain when every bits of his attention is happiness for me.
A warm smile crept on his lips as he gave me a peck. "Aicia, no matter what you say you're my light just by your existence. No matter how molded you are, no matter cracks you have.. It still you a light that God gave me." My heart leap.
BINABASA MO ANG
Blinding Lights
Fiction générale[FIN] Being a college student is tough. You're now at a level of your life where you could be a light for someone else however, Aicia Gueco a third year BSA student is sailing without any direction on life. Afraid of rejections, afraid of criticism...
