Blinding Lights

Kabanata 12

I trembled at the sight of the picture, my Simon. Ipinikit ko ang mga mata, Aicia please. Calm the fuck down. Sunod-sunod ang kamalasan ko, parang walang katapusan. Kailan niyo ba ako bibigyan ng araw na walang ganito? Nakakasawa na.

Another day came, I immediately went to the university to find an information about my boyfriend.  Simon’s name became famous sa bawat sulok ng unibersidad maging sa ibang lugar ay nabalita ang pangyayari. The fraternity couldn't pull any strings because of what happened to Simon. Parang ang mga biktimang naipon na naghahanap ng hustisya ay tuluyan at unti-unti ng magkakaroon dahil iyon kay Simon.

A huge public scandal of the said fraternity now, they couldn't do anything against the victims screaming for justice. Nagra-rally ang halos libo-libong estudyante sa harap ng unibersidad maging ang mga prof ay sumali na rin the higher ups couldn't control them. My breath hitched, I wanted to see him. But how? Saan ko siya hahanapin?

Suminghap ako ng may nakabanggaan. “Sorry———” He stopped, surprised. “Aicia Gueco?” He asked. Perplexed, I nodded. “Ikaw! Girlfriend ni Simon ‘di ba? Ah, alam mo bang critical sa hospital iyong boyfriend mo?”

“S-Saang hospital?” I stammered. Critical? Nasa panganib ang buhay ni Simon.

Frowning like he was weirded out. “Sa St. Carmel Hospital. Ilang linggo na siya roon. Dinalaw nga siya nung Dean ng department namin at isa pa maganda iyong progress ng pending na kaso nung fraternity dahil kay Simon. Nabuhay ulit iyong mga pending case at ngayon siguradong wala ng takas iyong mga miyembro,” mahaba niyang paliwanag. Bagamat may kirot sa aking dibdib nakahinga ako ng maluwag sa kaalamang umuusad ang kaso ni Simon at maliit lang ang posibilidad na mabasura ulit iyon. Ang galit, tampo at inis ko sakanya napalitan ng pag-aalala sa isang iglap. Gusto ko siyang makita kasi hindi ko kaya kung pati siya.

I excused myself from the stranger. I didn't attend my class and went straight to the hospital. I felt tired because of the constant problem I'm dealing. Pumasok ako sa elevator palakas na ng palakas ang tibok ng puso habang papalapit na sa hospital room ni Simon. Kuyom ang kamao kong tinahak ang daan tila paliit ng paliit at pasikip kagaya ng pagtahak sa butas ng karayom.

“Miss..” Tawag ko sa nurse, “girlfriend ako nung patient sa room 04.”

She smiled at me apologetically. “Ah, dadalaw po?” She asked. I nodded earnestly. “Actually, kakagising lang ng patient at tapos ng mag take ng medicine. You can visit him ma'am but sanitize first.”

Nginitian ko siya. “Salamat po.” Tipid kong ani. Sinusunod ko ang sinabi nito halos itinuon ko ang atensyon sa mabagal na pagpatak ng oras. Tinatyansa kung kakayanin ko bang makita siya ng hindi nasasaktan. At the end of the day it will be him and I, so no need to rush and run away.

Pinasok ko ang kwarto malaki iyon at halatang mamahalin. The smell of medicine and aircon clashed, nadatnan ko siya nanlalaki ang mga mata. Nakaratay sa higaan at halos hindi ko na makilala it broke my heart and soul seeing him at that state. I couldn't take it nor bear with the sight of him, I choked a sob. I began to tear up and cried.

“M-Mahal...” Halos hindi na niya masabi ang mga salitang iyon sinubukan niyang maupo ngunit hindi niya magawa tanging daing ang kumawala sakanyang bibig.

I raised my hand to stop him on moving. “P...Please..”  Hanging his head low he bit his lips, “paano ka dumating sa puntong ‘to? Sobrang sabagal na ba ako sa buhay mo para iwanan mo akong walang alam? Tapos malalaman ko nalang na ganito na ang estado mo?” Kumawala ang sama ng loob na aking iniipon, “ano? Baka kapag natuluyan ka roon ko palang malalaman! Sa una lang ba masaya?! Ano ‘to trial card?! Hindi mo ba alam kung gaano ako nag-alala na halos patayin ko ang sarili dahil sa kakaisip sa iyo?! Bakit hindi ka nagsabi?! Why the fuck did you shut me off?!” I shouted. Nurses came at the room witnessing the heavy atmosphere however, I didn't softened. I continued. “Ginagawa mo akong walang kwenta sa buhay mo,” mapait akong napangiti.