I know. I know. My sorry isn't enough para sa matagal kong hindi pag-update. Thank you na lang. Thank you sa mga nakakaintindi.
This is NOT the FINALE, Lame or not I'm giving you this update.
Anyway, this update is for all of the readers of SW :) Pwede kayo magsuggest sa end ng chapter na to. You'll know what :)
I love you all! ^_______________^
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
=D’s POV=
.FLASHBACK.
Tumungo muna ako, ilang oras lang naramdaman kong gumalaw na ang kamay niya kaya agad akong napatingin sa mga mata niya. Unti-unti na niya itong minumulat. She has this curious face.
“Baby Yatot!! Gising ka na! Thank God. Thank you thank you Baby Yatot! I love you. Mahal ko kayo ng baby natin! Okay ka na ba?”
Pero nagulat ako sa ginawa niya.. Bumitaw siya sakin at nagsalita..
“Baby Yatot? Huh? Bakit sino ka ba??”
Ang lakas ng tibok ng puso ko. Parang gumuho ang mundo ko ng marinig ko mula yun sa kanya. Ngayon alam ko na. Alam ko na ang pakiramdam nung sabihin ko yun sa kanya.
Ang sakit. Madaming biglang tumakbo sa isip ko.
Tatlong taon din ba? Tatlong taon din akong maghihintay na bumalik ang ala-ala niya?
Paano na ko. Paano na ang pamilya ko.
Gusto ko nasa tabi niya ako kapag manganganak na siya.
Gusto ko ako ang mag-aalaga sa kanya.
Gusto ko nasa tabi ako ng anak namin habang lumalaki siya.
Pero paano mangyayari yun kung hindi niya ako maalala?
Panigurado hindi niya ako papalapitin sa kanya.
Paano na? May amnesia siya.
Paano.
.END OF FLASHBACK.
Apat na buwan na ang nakakalipas simula nung nabaril siya. Ang araw na pinakatakutan ko. Ang oras na sinabi niyang “Sino ba ko?” Kabuwanan na niya ngayon, kahit anong oras ay pwede na siyang manganak.
Andito ako pinagmamasdan siya mula sa malayo. Hindi ako makalapit sa kanya, siguro naman alam niyo kung bakit. Masakit para sakin na hindi ko siya mayakap kung kelan ko gustuhin. Sinusubukan kong lumapit pero natatakot ako. Ayokong ipagtabuyan niya ako.
