"Yeni plan, Luhan'a bunu içirmeliyiz."
"Onu nasıl yapacağız?"
"Öğle yemeğinde içeceğine karıştırırız."
"Onu nasıl yapacağız?"
"Orası beni ilgilendirmez çocuklar ama bunu yarın ona içirmiş olmanız gerek."
"Pekala."
dedi Jongdae'nin adamlarından biri, ardından içirecekleri şeyi çantalarına kaldırdı.
Ertesi gün öğle yemeği saatinde uygun bir an kollamaya başladılar. Herkes sıraya girerken onlar da Luhan'nın arkasından sıraya girip, Luhan yemeğini aldıktan sonra karışımı Luhan'nın tabağına boşaltılar ve hiçbir şey olmamış gibi yemeklerini alıp Jongdae'nin yanına gittiler.
"Tamamdır."
**
"Lu sabahtan beri adam gibi konuşmuyorsun..."
"Yorgunum sadece Minseok."
"Okula neden geldin öyleyse?"
"Seni görmek için."
diyerek gülümsedi Luhan ve Minseok'un elini tuttu ve yemeğinden bir kaşık aldı ve suratını buruşturdu.
"Ne oldu Luhan?"
"Yemeğin tadı biraz garip..."
Minseok kendi yemeğinden bir kaşık alıp şaşkınca Luhan'a baktı.
"Sanırım senin ağzının tadı yok Lu, hastalanmıyorsun değil mi?"
"Sanmıyorum."
diyerek Luhan yemeğini yemeye devam etti.
"Pekala daha fazla yiyemeyeceğim! Çok kötü!"
diyerek Luhan tabağı önünden itti. Minseok ise endişeyle elini Luhan'nın anlına götürdü.
"Ateşleniyor gibisin. Hatta ateşin var!"
Luhan hemen Minseok'un elini anlından ittirip,
"Bir şeyim yok benim."
dedi. Minseok ise şaşkınlıkla Luhan'nın hafif turunculaşan gözlerine baktı.
"Luhan göz-gözlerin, renkleri!"
diye fısıldadı Minseok. Luhan ise hızlı nefes alış verişleriyle hemen ayağa kalktı.
"Minseok sakın peşimden gelme!"
dedi ve koşarak okuldan çıkıp ormana yöneldi. Minseok arkasından şaşkınlıkla bakarken Kris ve Yeol'de ne olduğunu anlamayan bir şekilde Minseok'un yanına geldiler.
"Bir sorun mu var?"
"Ateşi ç-çıktı ve gözleri turuncu oldu, aniden fırladı gitti, peşinden gitmemi söyledi..."
dedi Minseok. Yeol ise bunları duyar duymaz,
"Kris sen burada dur ben gidip ona bakayım."
diyerek okuldan hemen çıktı. Luhan'nın kokusunu almaya çalıştı fakat ormanın girişinde koku kayboldu. Umutsuzca geri okula döndü.
"Buldun mu onu?"
"Hayır, ormanın bilmediğimiz bir köşesine gitti muhtemelen..."
"Belki de eve gitmiştir?"
"Muhtemel değil..."
"Haklısın babamın sesini duyardın o zaman..."
"Kötü bir şey yok değil mi?"
