GÖLGE'M (Tamamlandı)

27. Bölüm

Merhaba arkadaşlar , yavaş yavaş sona yaklaşıyoruz , bakalım bu bölüm neler olacak ...

......

Sevil'in elindeki alyansa tekrar baktım .

- Bak gör , bende evleneceğim ama size söylemeyeceğim.

Ela kahvaltı masasından kalkıp evden çıktı. Ben de Sevil'e baktım.

- Sevil, nerede yaşamayı planlıyorsunuz yani artık evlendiniz ayrı ayrı yaşamaya devam mı edeceksiniz .

Sevil çatalını tabağına bıraktı.

- Ev bulduk bir tane eşyaları da döşedik ama...

- Ne ama taşınsana , görende benimle evlendin sanacak .

Az da olsa Sevil'i güldürebilmiştim. Ne oluyor bunlara durun bakalım bir biz evlenelim , sonra siz evlenin . Sevilin yanağından makas alıp evden çıktım Sencer kapının önündeydi . Arabaya bindim . Biraz sitresli görünen Sencer'e baktım.

- Günaydın,

Soğuk ses tonu beni tekrar geriye götürmüştü.

- Gün aydı da sana pek atmamış gibi hayırdır ne oldu .

Sencer zoraki bir gülümsemeyle bana baktı . Ne oluyor buna

- Yok, bir şey olmadı

Kaşlarımı kaldırıp ona baktım

- Emin misin , gergin gözüküyorsun

Sencer hastaneye yol almaya başladı , neden konuşmuyor yada neden gergin aklımda binlerce soruyla dalmışken araba durdu hastaneye çoktan gelmiştik.

- Sencer, neyin var

Sencer gözlerimin içine baktı.

- Hani sen demiştin ya, göreve giderken ara hatta aramakta yetmez gel ...

- Evet demiştim.

Sertçe yutkundum, göreve mi gideceksin.

- Göreve gidiyorum Asena , uzun bir göreve

İçimin yangını bastırmaya çalışarak konuştum.

- Şimdi mi?

Başını hayır dercesine salladı. E ne zaman o zaman

- Nikahtan  iki gün sonra ...

Nikaha kaç gün kaldı ki, gözlerimin dolduğunu hissedince arkama bakmadan arabadan indim. Gözümden akan bir iki damla yaşı sildim. Sencer arkamdan sarıldı, göz yaşlarımı durduramadım, beni kendine çevirdi daha sıkı sarıldı .

-Özür dilerim sevgilim, sana bunları yaşattığın için özür dilerim...

- Görevini yaptığın için benden özür dilemeye hakkın yok,

Diyebilirim sadece , ben bu yolu kendim seçtim ve hiç pişman değilim. Ondan ayrılıp hastaneye girdim, dinlenme odasına girip çantamı dolaba koydum .

Yorucu bir günün ardından hastaneden çıktım , korkuyorum, endişeliyim, tedirginim, ama biliyormusunuz üzgün değilim, pişman hissetmiyorum, ben yere bakarken tanıdık ayakkabılar kadrajıma girdi, başımı kaldırıp ona baktım. Elini yanağıma götürdü,

- Sevgilim, yorgun görünüyorsun.

İçten bir şekilde gülümsedim.

- Bu gün İki aylık bir bebeğin ölümüne şahit oldum, ve yoruldum. Biliyormusun , annesi Asena koymuş ismini , babası yoktu ,