Kim's POV
-sa wakas!
Hi! I'm Kim Bonifacio. Wala namang special sakin eh, simple lang ako. Di rin mayaman. Dukha isn't the right term. Mas maunlad namаn kami dun no! Sabi nila "cute" ako. Like what?! Joke yun? Ni hindi nga ako palaayos eh. Wala akong pakealam sa kung anong tingin nila sakin o kung ano ang itsura ko. Basta nag-aaral ako ng mabuti to maintain my scholarship. Syempre gusto kong yumaman kaya dito ako sa *too tooot* University nag-aaral! Kasi pag dito, mas malaki yung possibility na makahanap ako ng magandang trabaho. Pero matagal pa yun. At dito ako nag-aaral kasi scholar nga ako. Unli?
At eto na nga! May transferee sa school namin. His name is Leone. I tried to be nice to him. Nilapitan at kinausap. Pero, amp naman! Unang usap palang namin sinungitan na ako. Nakita ko kasi drawing niya! Ang bd nga eh. Psh! Pinuri ko na nga yung drawing eh. (>0<)
Pero isang beses sa may cafeteria, habang ginagawa ni Raul ang daily routine niya sa akin, ang ibully ako. Si Raul lang naman ang bakulaw na tinapalan ng tsokolate sa batok kasi sobrang itim at feeling siga sa school! Minsan nga tatanungin mo sa sarili mo kung isa itong choco na tao o tao na choco sa sobrang itim. Half Nigerian kasi. Mayabang siya, porket mayaman sila pero kung talino ang usapan! Bwahaha. Ilalampaso ko sya.
At yun nga! Pinagtripan na naman ako. Kaso lang (⊙＿⊙)
S-si Leone! Nagulat nalang ako nung pinagtanggol niya ako. Woah, may puso pala siya!
ヽ(^o^)丿
Pero, shemay! Nasapok siya ni Raul.
Tch! Nagsabi kasing mangealam ito? Mukhang lampa naman kasi ang laki laki ni Raul kumpara sa kanya. Pero....
*booogsh*
Nakabawi si Leone. Ang galing! Napasuko niya yung shokoy na yun! Pero
（⊙ｏ⊙）
Hala! Pumutok labi niya. Dinala ko sya sa clinic. Nung una ayaw pa niya. Ang arte! But I insisted kaya pumayag siya.
Days had passed, medyo naging matino usapan namin. Mabait pala siya eh. Pero minsan PMS! Minsan tahimik. Ay hindi pala. MADALAS.
Ako lang palagi ang kausap niya sa room. Pero heartthrob na agad sya sa amin.
"Ang gwapo niya talaga!"
"Mahal ko na ata siya!"
" Grabe, artista ba yan? Perfect siya!"
Psh! Malalandi. Yan lang naman naririnig ko sa klase o pag recess sa labas ng room namin. What's with him? He looks so ordinary to me. Mayaman sya and that's it. Bukod sa "oo" at "okay" na killer ng conversation namin, wala na akong makitang kakaiba pa sa kanya!
Yeah. Madalas puro "oo" , "siguro" , "ewan" lang ang sinasagot niya. Masaya siya kausap, napaka! With sarcasm.
But one time, we had a convo and it was the first time that I heard him talk with emotions. Palagi kasing cold ang reactions niya. I've never seen him smile either.
Pinag-usapan namin kung anong mga pangarap namin. Ako nauna syempre at nung turn na niya, tinititigan ko lang siya.
Para bang di ko matanggal yung tingin ko sa muka niya.
And things came out from my mind.
Ang haba ng pilik mata niya. Ang tangos ng ilong. Napakakinis ng muka, ni walang bahid na nagkapimples sya! His lips are perfect. Ang mata niya, light brown. Perfect shape pa ang muka, yung pang model na pang model. Yung buhok niya, mas lalong nagpa-cool sa kanya. Ang puti niya. Anak mayaman talaga. Nakakain-------
