Gulden Hart (De Woeste Wereld 1) ONC22

Proloog

Het was al lang donker buiten, waardoor de figuur in haar zwarte kleding amper te zien was. De hemel werd alleen verlicht door een dunne streep maan en de sterren die om haar heen dansten. Toch leek de figuur precies te zien hoe ze zich over het dak van de boerderij moest bewegen zonder te vallen. De nacht was al oud, maar de figuur had nog niet geslapen. Ze kon wel tegen een paar dagen zonder slaap. Ze had wel erger gekend.

De gestalte in haar zwarte kleding kwam wel eens vaker hier naartoe. Om na te denken over haar verleden of om stilletjes te zitten huilen. Ze was al meerdere malen gebroken, en weer geheeld. Ze had zichzelf helemaal tot het einde gedwongen. Een deel van haar vond dat het eindelijk moest stoppen. Het andere deel van haar kwam hier om de zonsopkomst te bekijken, de geboorte van een nieuwe dag, een nieuw begin.

Terwijl de hemel van zwart naar donker blauw kleurde en de maan en de sterren vervaagde bij het zonlicht dat langzaam over de horizon kwam schijnen, bleef ze zichzelf vertellen dat het nog niet het einde was. De nieuwe dag zou goeds brengen. De nieuwe dag zou haar geven wat ze nodig had om alles te halen uit het zonlicht.

Misschien was een deel van haar al gestorven. Misschien klopte ze al niet meer, miste ze een belangrijk deel van haar ziel. Ze was een wezen van de nacht, die kracht haalde uit het zonlicht. Ze was een ziel van schaduw en schemer, die in het licht bang was voor de nacht die komen zal en in het donker voor het eerste ochtendlicht.

Toen de gouden bol die men de zon noemde zich boven de horizon toonde, was de nieuwe ochtend aangebroken. Ze had het weer een ochtend gered zonder zichzelf over te geven aan de zwarte nacht. Haar beschermster en grootste angst.

De ochtend begon niet als alle anderen, met de stem van de vrouwe des huizes in de boerderij die op vriendelijke toon de naam van de zwarte gestalte op het dak riep en de geur van verse broodjes die haar neus binnendrong. Vandaag begon de dag met een gil die vowel van verbazing, als angst kon zijn. Met een snelheid dat je niet kon zien waar de figuur haar handen en voeten neer had gezet, klom ze naar beneden om te kijken waar de gil vandaan kwam.

Licht als een veertje snelde de gestalte het terrein over om zachtjes de achterdeur te openen. De bewoners van het hui schrokken niet, maar waren gewend dat de figuur van buiten kwam. De woonruimte van de boerderij bestond ooit uit verschillende kamers, maar nu waren er slechts resten van muren over.

'Is er iets?' vroeg de gestalte bezorgd door het huis. Een volwassen stem van een vrouw die al genoeg meegemaakt en doorstaan had om honderd te worden, maar slechts achtentwintig was.

'Alannah heeft haar krachtdier gekregen' zei een andere volwassen stem vanachter een muurtje waar een slaapkamer lag. De donkere figuur liep geluidloos naar de slaapkamer toe, waar een moeder en haar kind op een stromatras zaten. De moeder met haar vingers in de haren van het meisje dat niet ouder dan zes kon zijn.

De kale plek die het meisje, net als iedereen, altijd op haar hoofd had gehad was nu gevuld met drie felgekleurde tinten. Een rode veer, een paarse veer en een zwarte veer. Het meisje haalde de paarse veer uit haar haren, die makkelijk van haar hoofd losliet.

De donkere gestalte en de moeder keken elkaar aan. Ze dachten allebei hetzelfde, wisten welk dier dit moest zijn. Hun vermoeden werd bevestigd toen er door een gat in de muur waar ooit een raam had gezeten een vogel kwam vliegen met een verenkleed dat ongeluk verkondigde.

'Ik zal haar en het dier beschermen' verkondigde de donkere figuur. 'Ik zal hen beschermen met mijn leven' voegde ze toe.

'Weet je dat zeker?' vroeg de moeder bezorgd terwijl ze naar haar dochter keek die de vogel begroette door hem de veer uit haar haren te geven.

'Dit is een eed' beloofde de donkere gestalte. 'Geen kind zal blootgesteld moeten worden aan De Woeste Wereld die ik heb meegemaakt. Geen enkel kind.'