Gulden Hart (De Woeste Wereld 1) ONC22

Hoofdstuk 6

Alannah had Sil weer teruggevonden, enkele uren nadat haar tante brand had gesticht bij het vorige dorp. Ze had naast Maandanser ook een ander paard mee, en dat bleek handig toen diezelfde nacht Zonnebries kreupel raakte.

Alweer bleef er van slaapritmes niets over, aangezien ze in slaap vielen toen de zon boven de horizon uitkwam en aan het eind van de middag weer wakker werden. Ze reden nog een deel van de nacht door, maar sliepen wel weer voor de zon opkwam. Zo kwam het dat ze aan het begin van de middag een volgend dorp bereikten.

'Laten we het dorp samen gaan verkennen' stelde Sil voor. Alannah twijfelde nog steeds of dat wel zo'n goed idee was. Want hoewel Sil al zeven jaar zorgde dat Alannah veilig was en haar tante wist wat goed voor Alannah was, begon ze toch een beetje te twijfelen na de gebeurtenissen van de afgelopen dagen.

'Denk je dat ik dat kan?' vroeg Alannah voorzichtig. Eigenlijk was Sils uitnodiging om samen het dorp te verkennen al antwoord geweest op Alannahs vraag, maar het meisje wilde zekerheid hebben. Naar haar idee kon Sil veel beter zelf het dorp verkennen.

'Ja, ik weet vrij zeker dat jij dat kan' antwoordde Sil. 'Die mannen uit het vorige dorp zagen je toch ook niet totdat ze mij hoorde?' vroeg Sil. Daar moest Alannah knikkend op antwoorden, de mannen hadden inderdaad geen idee dat ze daar stonden, terwijl ze best zichtbaar waren op hun paarden achter enkele struiken.

'Prima, dan ga ik mee' zei Alannah. Ergens verwachtte ze dat Sil haar wilde dwingen iemand te vermoorden in het dorp, maar toen besefte ze zich dat dat waarschijnlijk precies was wat haar tante in haar eigen training had moeten doen. Die training, de Woeste Wereld zoals ze het ook wel noemde, was precies datgene waar Sil Alannah sinds de vijfde verjaardag van het meisje voor probeerde te beschermen.

Dus spoorde Alannah vol vertrouwen haar paard aan om achter Sil aan naar het dorp te rijden. Ze verwachtte geen stiekeme trucjes van Silvine, want die wilde Alannah eigenlijk alleen maar beschermen tegen De Woeste Wereld. De woede die Alannah jegens Sil gekoesterd had, was verdwenen in de reis richting dit dorp. Sil had met haar getraind en Alannah was snel beter geworden.

Iets voor het dorp stegen ze af van hun paarden, die ze daar aan een boom bonden. Te voet liepen ze verder, om daar een zijstraat of steeg te pakken die hen het dorp in zou voeren. Alannah keek net als Sil om zich heen, maar ze had nog geen gekke dingen gezien. Sil had die misschien wel, ervaren als de sluipmoordenaarster was.

'Is er iets geks hier, Sil?' vroeg Alannah fluisterend aan haar tante. Die bleef nog even stil, terwijl ze haar hoofd schuin hield om te kunnen luisteren. Alannah keek haar vol bewondering aan, maar waar het leek dat Sil iets kon horen, hoorde Alannah alleen de wind die tussen de bomen door blies en de vogels die in diezelfde bomen liedjes aan het fluiten waren.

'Niet iets heel geks, er zijn verderop alleen mensen aan het praten. Ik moet iets dichterbij komen om ze goed te kunnen verstaan, maar als ik het zo hoor zijn dit geen gewone dorpsbewoners' fluisterde Sil terug.

'Ik? Ga alleen jij verder?' vroeg Alannah, lichtelijk teleurgesteld. Zij had de stemmen niet eens opgepikt, maar ze voelde het kleine avontuur dat achter het wel horen ervan lag.

'Als je heel stil bent mag je ook wel mee' fluisterde Sil terwijl ze nonchalant haar schouders ophaalde. Alsof het heel logisch was dat Alannah ook mee ging. Maar Alannah besteedde er geen aandacht aan. Ze was al lang blij dat ze de mysterieuze stemmen ook mocht horen.

Langzaam en stil sloop het meisje achter Sil aan door de steeg, richting de plek waar Sil de stemmen vandaan had horen komen. Ondertussen spitste Alannah haar oren, in de hoop dat ze ook de stemmen te horen kreeg. Na een paar meter lopen werd dat doel al bereikt. Ze kon nog niet horen wat de stemmen zeiden, maar ze hoorde wel een geluid dat niet thuishoorde tussen het geritsel van de blaadjes en de fluitende vogels.