Gulden Hart (De Woeste Wereld 1) ONC22

Epiloog

Het meisjesweeshuis van de hoofdstad was gelegen aan het grote plein waar de executies gehouden werden. Alannah had geen idee wie dat zo bedacht had, maar het was nu eenmaal zo en niemand ging daar iets aan veranderen. Het had wel het voordeel dat Alannah nu niet op het plein hoefde te gaan staan, maar op het balkon aan de voorkant van het weeshuis mocht kijken.

Ze knipperde nog eens met haar ogen om de tranen die daar verstopt zaten weg te jagen. Het was geen goed idee dat de andere meisjes zagen dat ze moest huilen om de executie van een zware misdadiger. Het was al zeker een slecht idee als die meisjes ook nog eens wisten dat die zware misdadiger haar tante was.

Alannah luisterde niet toen alle misdaden werden opgenoemd en welke daarvan bekend waren door de dader. Ze wilde eigenlijk zo hard mogelijk wegrennen, maar dat kon niet. Dat kon niet omdat de meisjes uit het weeshuis verplicht waren te kijken, maar ook omdat kijken de enige manier was om Sils leven te eren. Alannah had haar moeder zien sterven, zo zou ze ook haar tante zien sterven.

Silvine kwam aanlopen, geflankeerd door vier wachters en met haar handen en enkels geketend. Ze had nog steeds dezelfde kleding aan als de dag dat ze gevangen werd genomen, alweer ruim een maand geleden. Alannah voelde aan het litteken op haar linkerborst. Het teken van magiërs die hun krachtdier verloren zijn, een kruis op de linkerborst. Bij haar aangebracht door de wachters van de baron die de opdracht hadden haar naar het weeshuis te brengen.

De beul woog zijn zwaard in zijn hand terwijl Sil klaarlag om zich bij Floralie te voegen in het hiernamaals. Alannah hield haar ogen stijf open en omklemde met haar hand de dolk die ze van Sil gekregen had doen ze door de bossen reden. Het enige wat ze nog van haar tante had en haar steun.

Ze slikte toen het zwaard neerkwam en Sils hoofd van haar lichaam gescheiden werd. Ze kon een enkele traan niet tegenhouden, maar ze was genoodzaakt die van haar wang weg te vegen.

Terwijl alle andere meisjes weer naar binnen liepen, bleef Alannah staan. Haar hand om de dolk geklemd, haar ogen gericht op Sils ogen die in het niets staarde. Er kwam ineens een sterk gevoel in haar naar boven. Haat. Haat voor de baron, die haar alles had afgepakt. Zwijgend beloofde ze aan Sils dode lichaam dat ze de baron zou wreken voor haar, en voor Floralie, en voor Pluisje.