Gulden Hart (De Woeste Wereld 1) ONC22

Hoofdstuk 7

Alannah en Sil galoppeerde door het bos, langs alle dorpen waar ze de afgelopen dagen langs waren gekomen. Hun tempo was flink opgehoogd, want Sil was nog steed van mening dat ze zo snel mogelijk het gebied uit moesten. Nadat ze Floralie gewaarschuwd hadden dan. Alannah was het helemaal met deze aanpak eens, want ondanks het slaapgebrek en de vermoeidheid was haar doel om zo snel mogelijk bij haar moeder te komen.

'We kunnen over een uurtje weer een slaappauze houden' zei Sil. De zon begon onder te gaan en dan zouden ze toch niet verder kunnen totdat de maan op was gekomen. Het was het beste om dan een paar uurtjes slaap te nemen terwijl ze omstebeurt de wacht hielden. Hoewel, Sil rekte haar wacht altijd langer uit.

'Fijn' antwoordde Alannah. Haar ogen begonnen al dicht te vallen. De kleine hoeveelheid slaap in verhouding met de grote hoeveelheid inspanning waren veel voor haar. Sil leek daar minder moeite mee te hebben, hoewel ook zij verlangde naar een klein uurtje haar ogen kunnen sluiten.

Even later was er nog amper genoeg licht om te kunnen zien waar de paarden hun hoeven neerzetten. Ze waren overgegaan tot stap, om de paarden op adem te laten komen en om verrassingen in het wegdek te ontwijken. Nu reden ze niet eens op een weg, maar dwars door het bos, wat het alleen nog maar gevaarlijker maakte. Sil reed voorop en inspecteerde tegelijk de grond en de omgeving op zoek naar een slaapplaats. Daarnaast moest ze ook de omgeving in de gaten houden om te kijken of ze niet tegen de baron of zijn wachters aanliepen.

'Dit lijkt me een goede plek om te kamperen' zei Sil terwijl ze met Maandanser een kleine open plek betrad. Ze stapte van haar paard af en Alannah volgde haar voorbeeld toen Sil Maandanser vastbond aan een boom net buiten de open plek. Alannah bond ondertussen de twee andere paarden vast en Sil pakte hun slaapspullen uit een zadeltas.

Zwijgend begonnen de twee vrouwen aan hun taken die de open plek klaarmaakte voor de nacht. Hoewel het zwijgen gedeeltelijk was omdat ze elkaar niets meer te vertellen hadden, was het ook uit angst dat de baron in de buurt was. Dat die reden van zwijgen terecht was, kwam Sil snel achter.

Ze hoorde zwak hoefgetrappel en bewoog zich meteen achteruit, de struiken in richting de paarden. Ze wilde Alannah wenken, maar het meisje stond met haar gezicht precies de andere kant uit. Het hoefgetrappel kwam steeds dichterbij en Sil kon nu ook horen dat de paarden galoppeerden. Ze wilde Alannah roepen, maar wist dat wie er dan ook aankwamen haar zouden horen. Het meisje moest haar plotselinge verdwijning snappen als een waarschuwing en zichzelf ook verstoppen, maar helaas deed Alannah het domste wat ze had kunnen doen.

'Sil?' vroeg ze, toen ze omkeek en haar tante niet meer zag zitten. De hoeven waren nu zo dichtbij dat Alannah het bijna wel moest horen, maar blijkbaar was dat niet bij haar doorgedrongen als een geluid van gevaar. 'Sil?' vroeg het meisje opnieuw, nu angstig, maar Sil kon niet uitmaken of Alannah bang was voor het hoefgetrappel of dat Sil verdwenen was.

Daar hoefde ze ook niet achter te komen. Het geluid van de hoeven stopten en Sil zag door de bomen tien paarden staan. Het pikzwarte ros van de baron was er niet bij, stelde Sil opgelucht vast. Maar sowieso was Alannah in groot gevaar op die open plek, te horen aan de kletterende wapenrustingen. Sil sloot daarom naar Maandanser toe, naar de tas met messen.

Tot de tanden bewapend met dolken en werpmessen sloop ze weer terug naar de open plek. Alannah had het gevaar nu ook ingezien, maar ze was te laat. Op het moment dat ze de struiken in dook kwamen de mannen de open plek op. Sil hield heel even haar adem in, in de hoop dat ze Alannah net niet gezien hadden, maar ze wist dat dat hopeloos was.

'Pak haar en doorzoek daarna alle spullen' zei de commandant van het groepje van tien gewapende mannen, waarmee hij Sils vermoeden bevestigde. Hij had Sil niet kunnen zien of horen, daarvoor was ze te vroeg weg en maakten hun wapenrustingen te veel herrie, maar Alannah hadden ze wel kunnen zien.