Gulden Hart (De Woeste Wereld 1) ONC22

hoofdstuk 1

De lucht kleurde roze terwijl het nog lang geen avond was. De zon stond nog hoog aan de hemel, maar toch kreeg de lucht die vreemde kleur. Alannah zat in het lange gras achter de boerderij van haar moeder naar dit wonderlijke schouwspel te kijken.

'Alannah!' riep haar moeder vanuit de deuropening van de achterdeur. Het meisje keek om zich heen, alsof ze niet zeker wist wat ze moest doen. Maar toen voelde ze een hand op haar arm die haar voorzichtig naar boven trok.

'Ik heb haar gevonden, Flora. Ze zat hier in het hoge gras!' riep degene die Alannahs arm gepakt had. Toen het meisje omkeek zag ze dat het tante Silvine was. Silvine nam haar nu aan haar arm mee naar Floralie in de deuropening. Silvine hield Alannah niet stevig vast, maar toch voelde het meisje zich daar niet fijn bij.

'Ik kan zelf lopen, Sil' mopperde Alannah daarom. Maar tante Silvine leek de arm niet los te willen laten, hoewel ze hem ook niet steviger vastpakte.

'Je moet nu even veilig zijn, Alannah' zei Silvine. Het was fijn, dat Sil met haar training Alannah kon beschermen, maar het meisje wist ook dat ze daardoor geen normale kindertijd had gehad. Ze vroeg zich af wat een normale kindertijd zou zijn. Als ze in een boom aan de zijkant van de boerderijtuin klom, dan kon ze kinderen zien spelen op de weg. Die hadden niet dezelfde kindertijd als zij.

Binnen zag Alannah dat alle luiken die Sil en haar moeder de afgelopen jaren gemaakt hadden gesloten waren en ook de achterdeur deed Floralie achter haar zus en dochter op slot.

'Is er wat aan de hand? Heeft het iets te maken met de roze lucht?' vroeg Alannah toen ze tussen haar moeder en Pluisje in op het bed was gaan zitten. Pluisje was haar krachtdier. Alannah wist dat hij gevaarlijk was en dat mensen hem vreesde, maar ze had geen idee wat Pluisje eigenlijk allemaal kon doen.

'Die roze lucht komt door de magiërs en wij denken dat ze op zoek zijn naar iemand met een zeer magisch krachtdier' legde Floralie aan haar dochter uit. Alannah hield haar hoofd vragend schuin terwijl ze Pluisje over zijn kop aait.

'Je snapt het niet, je snapt het niet' zei Silvine. Ze klonk zeer gestresst en liep ook rondjes door de kamer. 'Jouw krachtdier is het zeer magische krachtdier, ze zijn naar Pluisje op zoek' voegde ze toe.

'Waarom zijn ze dan nog niet eerder gekomen?' vroeg Alannah. 'Ik heb Pluisje al zeven jaar. Waarom komen ze nu naar mij terwijl ze ook konden komen toen ik vijf was?' vroeg ze zich af.

'Had je dat liever gewild? Dat ze je kwamen halen toen je vijf was?' kaatste Silvine een vraag terug. Daar moest Alannah even over nadenken.

'Nou, ik heb eigenlijk liever dat ze me helemaal niet meenemen. Ik ben liever bij jou en mama' antwoordde ze uiteindelijk.

'Dan is het dus maar goed dan mama en ik je goed veilig gesteld hebben voor de magiërs, en de demonstranten, en de baron. Ze zouden je allemaal bij ons weghalen' legde Sil uit terwijl ze eindelijk de rust vond om naast haar zuster op het bed te gaan zitten. Alannah leunde tegen haar moeders arm aan en Pluisje kwam naast haar zitten.

'Zal ik Olive naar het dorp sturen om te luisteren wat er allemaal gebeurt?' vroeg Floralie aan haar oudere zuster. Silvine moest daar even over nadenken, maar knikte daarna toe. Het musje op Floralies schouder vloog als vanzelf op en Floralie zette een luik op een kiertje zodat het vogeltje eruit kon vliegen, richting het dorp.

'Wat gaan de magiërs met Pluisje doen als ze hem vinden?' vroeg Alannah zachtjes aan haar moeder en tante. Zij kende de wereld, Alannah kende de boerderijtuin en kon zich vaag het dorp herinneren.

'De magiërs willen je opleiden. Ze willen zorgen dat je pluisje beter kan controleren. Ik vind dat allereerst al niet nodig, jij bent sterk genoeg. Maar ten tweede weet je met magiërs nooit wat ze nu precies doen. Waarschijnlijk worden al die kinderen gehersenspoeld zodat ze de magiërs trouw blijven' legde Silvine uit.

'Daarom laten wij jou daar niet naartoe gaan. Wij zullen het heus wel op tijd zien als Pluisje toch te sterk wordt en dan kunnen we dat zelf verhelpen' vulde Floralie aan met een kus op Alannahs voorhoofd.

'De baron zal je waarschijnlijk op zo'n zelfde manier gebruiken. Waarschijnlijk zal hij je gebruiken als zijn persoonlijke magiër en dan kan Pluisje misschien wel gevaarlijk voor je worden, maar de baron zal dat niets uitmaken' vertelde Silvine verder. Alannah had deze verhalen wel vaker gehoord. Ze wist dat Pluisje een zeldzaam magisch dier was en dat ze niets liever wilde dan hier veilig opgroeien.

'Bij de baron wil je dus ook niet zijn, liefje' vulde Floralie haar zuster weer aan. 'maar je wil al helemaal de demonstranten niet tegenkomen. Zij zijn tegen krachtdieren en zullen veel ergere dingen met je doen' vervolgde ze tegen haar dochter. Silvine had dit Alannah ook al willen vertellen, maar dan met hardere woorden waar de twaalfjarige Alannah volgens Floralie nog niet aan toe was.

'Wees gerust' antwoordde Alannah. 'Ik blijf hier, bij jullie. Ik zou echt niet ergens anders willen zijn' voegde ze toe. Precies op dat moment kwam Olive weer binnenvliegen door het luik dat Floralie op een kiertje open had laten staan. Sil en Alannah keken Flora en Olive nieuwsgierig aan toen het musje in haar eigen taaltje aan Floralie uitlegde wat ze gezien had.

'Ze zijn echt naar Alannah op zoek' melde Floralie toen het musje uitgefloten was. 'Alle meisjes van haar leeftijd stonden op het plein met hun krachtdieren en ze zijn nu begonnen met alle huizen van boven tot onder uitmesten' ging ze verder.

'We moeten weg' concludeerde Silvine. meteen sprong ze weer op en begon ze zenuwachtig door het huis te lopen. Ze zei niets, maar het was duidelijk dat ze al aan het doornemen was wat ze moest meenemen.

'Waar moeten jullie heen?' vroeg Floralie. Ze wilde koste wat kost haar dochter beschermen, maar ook haar het liefst bij haar houden.

'Gewoon, weg. zo ver mogelijk. We nemen het wildpad het bos in en rijden op mijn Maandanser en jouw Zomerbries zo ver weg als mogelijk door het bos. Die paarden redden het wel om in het volgende dorp te komen' legde Silvine haar losjes aan elkaar hangende plan uit.

'Ik heb jullie toch liever hier' protesteerde Floralie nog.

'Dit is de enige optie die ik zie, als jij ook een goed plan hebt hoor ik het graag' was Silvines antwoord daarop. Toen Floralie in de seconden daarna geen antwoord gaf, liep Sil het huis in op spullen bij elkaar te rapen om weg te gaan.

'Moet ik echt weg mama?' vroeg Alannah toen haar tante weg was. Haar moeder omhelsde haar dochter en dat was eigenlijk al een antwoord voor het meisje.

'Sil weet wat ze doet, als er voor haar een andere optie was om je veilig te houden, dan zou ze dat gedaan hebben' zei Floralie. 'Ga maar spullen pakken. Vraag aan Sil een tas en stop daar je belangrijkste spullen in. Vergeet ook de spullen voor Pluisje niet' zei Floralie. Alannah maakte zich los uit haar moeders omhelzing en liep toen naar haar tante toe voor een tas.

'Pak alleen je belangrijkste spullen in. Niet al je jurken, maar een paar. Ik heb al wat eten en wapens erin gestopt. Zorg dat je een mes in de zak van je jurk stopt' instrueerde Silvine, die druk bezig was haar eigen tas te vullen. Ze zouden nog wel even hebben, maar haast was beter dan te langzaam zijn.

Alannah liep weer terug naar haar moeder, die al drie fijne jurken voor haar dochter had klaargelegd. Die gingen samen met wat andere belangrijke spullen zoals een extra paar sandalen in de tas tot die vol was. Een van de messen die Sil haar gegeven had, liet Alannah in de grote zak van haar jurk glijden.

Als laatste nam ze afscheid van haar moeder, voordat ze met Pluisje achter Silvine aan naar de stallen liep om Zomerbries klaar te maken voor de rit.