Barry Allen- najszybszy żyjący człowiek na ziemi?
Może i tak było, dopóki nie pojawiła się Silver. Silver to dwudziestodwuletnia Louise Pierce.
Rok po wybuchu akceleratora, gdzie dostała swoje moce, ponownie wraca do Central City wraz ze swoją rodz...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
❝𝐍𝐞𝐰 𝐛𝐞𝐠𝐢𝐧𝐧𝐢𝐧𝐠❞
Central City, 2013 rok
- Co tak długo? Kiedy będziesz w mieszkaniu?- usłyszałam w słuchawce telefonu zatroskany głos siostry
Odłożyłam przedmiot na barek, włączając głośnomówiący.
- Spokojnie, Joy.- zaśmiałam się i kontynuowałam zakładanie krzeseł na stoliki- Mam dwadzieścia jeden lat i umiem o siebie zadbać. Poza tym już skończyłam pracę. Zamknę tylko kawiarnię i wracam do domu. Poczekaj chwilę...
Założyłam ostatnie krzesło. Chwyciłam telefon, przykładając go z powrotem do ucha.
- Kupić coś po drodze?- zapytałam, będąc już na dworze.
Zamknęłam Jitters i ruszyłam z powrotem do domu.
- Kup sok pomarańczowy. Skończył się.
- Jasne. A czy...
Przerwał mi wybuch za moimi plecami. Odwróciłam się szybko. Z daleka widać było wielki grzyb stworzony z energii.
- Cholera!
- Louise! Co się stało?!- krzyknęła przez słuchawkę Joyce
- Chyba akcelerator wybuchł.- nogi miałam jak z waty
- Słucham?! Uciekaj natychmiast i schowaj się gdzieś!
Błyskawice uderzały w różne miejsca, znajdując się coraz bliżej mnie. Odwróciłam się i rzuciłam biegiem przed siebie.
- Biegnij Lou, biegnij!
Nagle podczas biegu, poczułam przeszywający ból w całym ciele. W uszach mi piszczało, a obraz przed moimi oczami zamazywał się. Długo ten stan nie trwał, kiedy pochłonęła mnie przerażająca ciemność.
• Cztery miesiące później •
Otwierając oczy, oślepiła mnie jasność panująca w pomieszczeniu. Pomrugałam kilka razy, przyzwyczajając się do światła. Rozejrzałam się po sali. Leżałam na łóżku szpitalnym, podłączona do jakichś maszyn.
Co się stało?
To pytanie było pierwszym, jakie znalazło się w mojej głowie. Ostatnie co pamiętam to rozmowa z Joyce, wybuch, ucieczka i potem tylko ciemność.
- Lou!
Przez drzwi do sali weszła szarooka brunetka. Od razu do mnie podbiegła.
- Tak się martwiłam! Przez tyle miesięcy byłaś nieprzytomna. Dodatkowo lekarze powiedzieli, że przestało ci bić serce! Myślałam, że nie przeżyjesz.
