Barry Allen- najszybszy żyjący człowiek na ziemi?
Może i tak było, dopóki nie pojawiła się Silver. Silver to dwudziestodwuletnia Louise Pierce.
Rok po wybuchu akceleratora, gdzie dostała swoje moce, ponownie wraca do Central City wraz ze swoją rodz...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
❝𝐖𝐞𝐥𝐜𝐨𝐦𝐞 𝐡𝐨𝐦𝐞❞
Westchnęłam, biorąc do ręki telefon. Zastanawiałam się jak przekazać wiadomość o przeprowadzce Ruby. Była moją i Joy najlepszą przyjaciółką, a przenosiny mogłyby to zmienić. Z zawahaniem wybrałam kontakt i kliknęłam ikonkę. Po kilku sygnałach brunetka odebrała.
- Halo?- odezwała się w słuchawce Fleming
- Hej, Ruby. Masz chwilę?
- Tak. Coś się stało?- zapytała
- Można tak powiedzieć.- westchnęłam- Słuchaj, powiem to wprost. Wyjeżdżamy z powrotem do Central City.
- Nie, nie możecie!- warknęła zła, po czym zamilkła- Znaczy... Dlaczego? Co się takiego wydarzyło?
Byłam zaskoczona jej nagłym wybuchem złości.
- Um, przez pracę taty. Potrzebują go tam.- zmarszczyłam brwi- Ruby, wszystko dobrze?
- Tak, jak najlepiej.- mruknęła- Wiesz co? Muszę iść, mój ojciec mnie woła.
- Ale Ruby...
- Zadzwoń jak dolecicie, czy coś. Do usłyszenia Louise.
Rozłączyła się. Spojrzałam zdziwiona na ekran telefonu. Nigdy nie słyszałam takiego tonu głosu ze strony Ruby.
- I jak?- Joyce weszła do salonu z jej zieloną walizką- Dzwoniłaś do Ruby?- kiwnęłam potwierdzająco głową. Podeszła do mnie szybko- Jak zareagowała?
- Szczerze?- znowu spojrzałam na telefon- Trudno powiedzieć
***
Paul wciągnął gwałtownie powietrze i westchnął.
- Jak dobrze być w domu, prawda dziewczynki?- odwrócił się w naszą stronę
- Ta.- burknęłam
Podróż samolotem do Central City nie była najprzyjemniejsza. Nie cierpię jet lagu.
- Oj, już nie przesadzaj Lou.- tata objął mnie ramieniem- Będzie fajnie, uwierz mi. Prawda Joy?
Brunetka kiwnęła głową z uśmiechem.
- Nie mogę się już doczekać odwiedzenia S.T.A.R. Labs!
Szarooki zaśmiał się.
- Widzisz? Twoja siostra się cieszy.- puścił mnie- Rozchmurz się. Zaraz po tym, jak zostawimy walizki w domu, pójdziemy coś zjeść. Możecie wybrać jedzenie.
Spojrzałyśmy się na siebie znacząco.
- Chińszczyzna!- odpowiedziałyśmy w tym samym momencie
- Załatwione.
Do głowy wpadł mi jeden pomysł.
- Wiecie co? Wpadłabym jeszcze do Jitters.- podałam tacie moją walizkę- Weźmiesz?
- Jasne. Tylko nie zasiedź się tam.
Pokiwałam głową na znak zgody.
- Wziąć wam coś?- zapytałam
- Ja podziękuję.
- Mi weź Moche.- rzuciła Joy
- Jasne.- poprawiłam na ramieniu pasek od torebki- To, do później.- odwróciłam się i skierowałam do kawiarni
***
Po kilku minutach drogi stałam przed Jitters- miejscem, w którym niegdyś pracowałam. Wchodząc do środka, wpadłam na kogoś.
- Oh, wybacz!- młody mężczyzna schylił się po moją bluzę, którą miałam wcześniej przewieszoną przez torebkę- Nie chciałem.
Wyprostował się, podając mi bluzę. Nieznany mi mężczyzna miał zielone oczy i brązowe włosy. Na sobie natomiast miał czerwone trampki, ciemne jeansy i zwykły T-shirt z zarzuconą na wierzch koszulą.
- Nic się nie stało.- uspokoiłam go lekkim uśmiechem- Dzięki.- odebrałam od niego bluzę
Zarumieniony przez jego niezdarność kiwnął głową i wyszedł w pośpiechu z kawiarni.
Uroczy.
Pokręciłam głową rozbawiona moimi myślami.
- Dzień dobry.- podeszłam do lady- Poproszę dwa razy Moche, na wynos.
- Jasne. Już się robi.- kobieta zapisała moje zamówienie
Zapłaciłam za napoje i usiadłam przy wolnym stoliku. Moje myśli ponownie wróciły do rozmowy z Ruby. Od kiedy powiedziałam brunetce o wyjeździe, nie mogę się do niej dodzwonić. Rozumiałam, że przeprowadzka nie jest najlepszą wiadomością, ale nie spodziewałam się takiej złości z jej strony.
Moje przemyślenia na temat Fleming przerwała ciemnowłosa kobieta. Kelnerka podała mi dwa kubki z kawą.
- Proszę, dwa razy Mocha na wynos.- powiedziała z uśmiechem
- Dziękuję.- odebrałam od niej papierową tackę
Zauważyłam, że kobieta dalej mi się przygląda. Zmarszczyłam brwi.
- Pomóc w czymś?
Ciemnowłosa zawstydziła się.
- Oh, przepraszam. Po prostu mi kogoś przypominasz. Nie znamy się przypadkiem?
- Nie jestem pewna.- próbowałam skojarzyć sobie jej twarz
Nagle niemal poczułam zapalającą się żarówkę nad moją głową.
- Chwila. Nie pracowałaś tu przypadkiem przed wybuchem?- zapytałam
- Tak, to były moje początki w Jitters. O matko!- przypomniała sobie- Louise, prawda? Byłaś pracownikiem miesiąca.- zaśmiała się
- Taa.- odwzajemniłam jej uśmiech- Iris West. Że cię nie poznałam.
- Nie dziwota. Ostatnim razem widziałyśmy się kilka miesięcy temu.- oparła się o stolik- Zastanawiało mnie, dlaczego nagle odeszłaś. Nikt nie chciał mi powiedzieć.
Skrzywiłam się przez powracające wspomnienia.
- Wiesz co? Teraz nie mam zbytnio czasu.- przypomniałam sobie o prośbie taty- Może dam ci mój numer i porozmawiamy później na spokojnie?
- Świetny pomysł!- wyciągnęła telefon z kieszeni i podała mi go
Wpisałam cyfry w utworzonym kontakcie, po czym zadzwoniłam do siebie. Upewniając się, że mam numer Iris, oddałam jej komórkę.
- Dobra, to ja biegnę.- ach ta zbieżność słów- Zdzwonimy się.
Kiwnęłam w jej stronę głową.
- Na razie.- odmachała mi
Z kawami w ręku wyszłam z kawiarni.
Jaka szkoda, że nie mogę teraz użyć superszybkości. Jednak wolę nie wylać na siebie gorącej kawy.
