The Secret Agreement ✓

TSA 09:

Nagkakamali lang ba ako ng dinig? Anong beach house? Sa hotel kami tutungo at hindi sa beach house! Inaantok na ba ‘to?

“Anong beach house?! Sa hotel po kuya, inaantok lang yata itong amo mo psh!” aniya ko.

Pero Wala akong narinig na tugon mula sa driver at maging Kay Logan na siyang katabi ko. May kausap pa ba ako? Aba't bakit dinideadma lang nila ang aking tanong??!

“Psh! Baka naman balak niyong magsalita ‘no?” aniya ko at pinag palit palit ang tingin sa dalawang kasama ko na parang walang narinig.

“Drop us in the hotel,” aniyang Logan na kausap ang driver niya. Tumango nama iyong driver niya at patuloy lang na nagmaneho.

At talagang wala silang balak na pansinin ako? Ganoon? Nakakainis! Eh Sino ba silang dalawa? Eh ano naman kung ayaw nila akong pansinin?! Hindi ko naman ikakamatay iyon! Edi sila na ang mag usap! Wala akong pakialam!

Nang huminto ang sasakyan sa tapat mismo ng hotel ay agad na akong lumabas ng diretso dala ang backpack ko. Hindi ko na rin sila hinintay na pagbuksan ako ng pinto,

“Good evening, Jas” Napahinto ako nang batiin ako ni kuyang guard, ngitian ko ito at tinanguan, “Gabi na yata ang pag punta mo?” kunot noong aniyang guard.

“May aasikasohin lang po na importanti,” nang makita kong naka labas na ng sasakyan niya si Logan,“Sige kuya ah, sibat na'ko” aniya ko at nagmamadaling humakbang papasok ng hotel. Binati ako ng dalawang receptionist, tinanguan ko lang ang mga ito.

Kung dati ay nakikipag chikahan pa'ko sa kanila, iba ngayon dahil nagmamadali ako. Agad ko ring tinungo ang elevator at pumasok roon, pinindot ko iyon at hinintay na sumara. Doon lang ako nakahinga nang maluwag,

Naiinis pa rin ako.

Kung maka deadma sa'kin ang walang hiya! Argh!

“Edi mang deadma sila! Psh! Eh  ano naman kung hindi nila ako pansinin??!!” naiinis na aniya ko kahit na wala akong kausap.

Hanggang sa bumukas ang elevator at huminto iyon sa eksaktong huling palapag ng hotel, kung saan rin naroon ang opisina ng nag iisa kong boss. Boss na walang kasing hangin at hambog.

Nang marating ko ang opisina ni boss ay agad akong pumasok roon, hindi na rin ako nag abala pang kumatok roon. Sa opisina ni boss ay naroon rin ang mesa ko, kung saan ako nagtatrabaho, nag p-print, encode at iba pang gawain ng isang secretarya.

Nang makapasok sa loob ng opisina ay agad kong binuksan ang ilaw roon, tumambad saakin ang malinis na opisina at walang Logan Del Fuego'ng naka upo sa swivel chair.

Akala ko ay nauna na siya rito?

Nasaan naman ang isang iyon?

Baka naman naligaw siya dahil sa kahambogan niya?!!!!

Ba't ba nakikialam ako??? Psh! Trabaho ang pinunta ko rito, hindi ang mag isip ng mga bagay bagay na walang koneksiyon sa trabaho ko.

Agaran ko nang sinimulan ang dapat gawin, nag encode ako ng nag encode, inilagay ko rin doon ang pagmimitingan ng board members. Hindi madali ang pag encode lalo na't kailangang encoded lahat, dahil iyon ang gusto ng mga board members. Ayaw nila sa mga inimprinta, sa ilang taong pagtatrabaho ko rito ay halos kabisado ko na ang ugali ng mga board members.

Matapos mag encode ng 100 copies ay agad ko itong inayos at inilagay sa clear book na siyang titignan nila bukas. Kailangan ring naka sunod sunod ang mga pag uusapan ng board members, naka organize ng maayos. Kailangan ring walang mali ang mga spelling sa bawat words na naka paloob roon. Dahil kahit na magka mali ka ng isang letra ay sigurado nang mawawalan ka nang trabaho. Kaya kinakailangan ang maging maingat at mapang suri.

Matapos iyong lahat, nailagay ko na rin ang lahat sa sampung clear book. Nang masigurong ayos na iyon ay tinungo ko ang isang safe cabinet kung saan nilalagay ang mahahalagang papeles, alam ko rin ang password niyon dahil nga ako ay ang secretarya at kailangang alam ko iyon. Binuksan ko ang safe kabinet at ipinasok sa loob ang sampung clear book, matapos mailagay ang mga iyon ay isinarado ko itong muli na siya ring pag ka lock niyon pabalik.

Nagawa ko na at lahat lahat, natapos ko na ang pinapagawa saakin ni Logan. Pero hanggang ngayon ay wala parin siya, hindi ko rin alam kung anong oras na. Pero ramdam na ramdam ko na ang antok ko. Kinuha ko ang backpack ko na nasa may upuan, kinuha ko ang cellphone ko at nagulat ng makita ang sandamakmak na missed calls!

Kunot noong tinignan ko kung kaninong numero iyong nag missed calls at hindi ko nasagot dahil nang magsimula akong magtrabaho ay ni-silent ko iyon para walang storbo at para na rin makapag focus ako.

Napanganga ako matapos makita kung sino iyong nag missed calls ng sandamakmak, at hindi ko inaasahan na tatawag siya sa'kin. Simula ng magkasagutan kami sa labas ng hotel building na ito ay hindi pa siya nagpapakita saakin. At ngayon ay nag misses calls siya ng ganoon karami???

Ano ang kailangan niya????!!!!!

Napabuntong hininga kong dinial ang numero ng dati kong nobyo,

Oo, si Joel.

Hindi ko alam kung bakit ang dami niyang missed calls.

“Hello? Ano'ng kailangan mo at ang dami mong missed calls?” agad na tanong ko nang sagutin nito ang tawag ko.

“Ahhh fuck me more, Joel....Ahh ohhh ahhhh fuck!” halos magsalubong at magbanggaan ang kilay ko matapos marinig ang mga salitang iyon na nanggagaling sa kabilang linya.

Hindi ako maaaring magkamali, tinig iyon ng isang babae. At hindi ako tanga para hindi malaman kung ano ang ginagawa nila, alangan namang nagbabahay bahayan sila? Malamang sa malamang ay nagsesex ang mga iyon.

“At ito ang dahilan ng mga missed calls mo? Ang ipa mukha saakin na marami kang babae?” naiinis na aniya ko, “May gusto lang rin akong sabihin,” huminto ako at napangisi sa naisip kong kalukuhan, “Miss kung ako saiyo ay hindi na ako makikipag sex pa Kay Joel, sa dami nang nai-kama niyan ay malamang sa malamang na mayroon nang sakit ‘yan,” tumawa ako ng mahina matapos marinig ang malutong na mura ng babae at agad na narinig ko ang pag tawag ni Joel sa pangalan ng babae.

“Hayop ka talaga—”

I cut him off, “Oh well, Fuck you! Enjoy your misery, asshole!” aniya ko at agad na pinatay ang cellphone ko.

Natatawang isinilid ko ang cellphone ko sa Backpack ko at nagtungo sa sofang naroon, humiga ako roon at inilagay ang mga kamay ko sa likod ng ulo ko. Hindi rin nagtagal ay humikab na ako at naramdaman na rin ang pagbigat ng talukap ng aking mga mata.......

★★★★★★★★★

Not Edited!!!!

        Typographical and grammatical errors ahead!!!!

I'm not bragging anything about my works, coz literally I'm not that confident about all of my achievements. Sometimes, I feel like I don't deserve all of the achievements I am receiving. Kasi pakiramdam ko kulang pa Lahat ng mga naisulat ko, I know in myself that every story that I'm writing has its big hole, big hole that I don't know kung kaylan ko mapupunan. I'm busy with my studies, I'm stressed of all things. I'm tired of everything but these works of mine gives me strength, the characters gives me hopes. And now, I'm again shining from within, I'm now standing up with full of hopes and faith, with full of dreams in life.

Thank you for accompanying me!!!! Thank you guys for being there for me at the verry first of my journey here in wattpad 💜 and now, we've come from a long way na❣️

Thank you ❣️