My Dream Boy 2: Reaching an Unreachable Star

Side Journey 

“We are now approaching the bla bla bla bla...”nag-announce na ang flight attendant na maglalanding na raw kami. Hayst. Naman eh.  Bakit ba naging ganito ang kapalaran ko?

Gusto kong makapiling pa ang mga kaibigan ko,pinaghiwalay naman kami.

Gusto kong sa Japan mag-aral, sa States ang punta ko.

Gusto kong si mommy ang kapiling ko, pero si Obachan ngayon ang kasama ko. Huhu.

“Get ready Irish.”

“Opo.”

Maya-maya pa’y nag-announce na na pwede na raw kaming bumaba. Eh di bumaba.

Unang tapak  ko palang sa lupa, parang gusto ko kaagad na bumalik pabalik sa eroplano.

“Irish, hurry up! May sumusunod pa sa atin sa likod!”

“Yes, Obachan.”

Binilisan ko nalang din ang paghakbang. Una pa lang yan! Ano pa kaya ang susunod?

Pumara kami ng taxi.

Sinabi naman ni Obachan ang address nito sa driver. From the name of the Hotel, obvious talaga na pang mayaman. =_____=

After more than 30 minutes, nakarating na kami.

And WOW!

As in WOW talaga!

Super gandaaa! Yung façade ng hotel ang maganda na, ano pa kaya ang loob no?

Talagang super rich ng late husband ni Obachan.

“Irish, what are you waiting for?” nilingon ako ni Obachan. Nahalata niya sigurong hindi ako sumunod sa kanya.

Eh kasalanan ko bang maignorante ako? Eh ang gandaaaaaa kaya! >,<

“Sorry, Obachan.”

“TSs. Just hurry up. Let’s go.”

“Opo.”

Sumunod na ako sa kanya.

Nang makapasok na kami...

WOW!

WOW!

WOW!

*O*

Yan tuloy, ilang beses akon gnapagalitan ni Obachan. Kasalanan niya naman eh. Sana hindi niya na lang ako sinama para hindi ako magpakaignorante ngayon. Diba? Hehehe.

Sumakay kami ng elevator. Wow rin! Kahit saan ka tumingin, makikita mo ang mukha mo. Mirror kasi ang wall eh. Sosyal no? ganito na ba ka-asenso ang States?

Parang gusto ko nang bumalik ng Pilipinas. Fresh pa kasi ang hangin dun. Tsaka ang lamis hindi artificial. Kahit electric fan lang ang gamit atleast, hindi masyadong nakaka-harm sa kalikasan.

Oh ha? Nagiging uber-lover na ako ni Mother Earth.

“Hold this muna.” Iniabot sa akin ni Obachan ang paperbag niyang dala. Nasa harap kami ngayon ng isang kwarto. Room 476. Wow lang ha! Does it mean, higit five hundred ang rooms dito? =____= nakakalula.

Pagkatapos buksan ni Obachan ang pinto ay pumasok na kami.

Okay. Hindi na ako magsasabi ng WOW kasi overused na ang salitang yan.

SUPER WOW naman! Haha!

As in SUPER WOW! Pagpasok namin ay sala agad ang nandito. Yung sala set, yung design parang woody siya. Tapos ganun din yung sahig. Tapos yung wall, leafy naman yung design. Sa kaliwa diretso sa kusina. Tapos may hagdan paakyat. Sa mga kwarto ata. Yung dinning area super  fresh ding tignan. Green tsaka brown na woody ang design all over. Yung hagdan, akala mo kahoy, pero concrete pala. Tapos yung bintana, kulay apple green.