Cariye

Vedalaşma

Ben geldim ayoll. Kusura bakmayın kelebeklerim uzun zamandır hastaydım ve daha yeni yorumlarınıza bakabilme fırsatım oldu ve yb atmaya karar verdim öpüldünüz.  Geçiş bölümü gibi düşünün aşklarım<3 (okurken Sertap erener- iyileşiyorum dinlemenizi tavsiye ederim)

O gece o kadar kalbim kırılmıştı ki ağlamam kesildiğinde gün doğmaya başlamıştı. Sonunda banyo zemininden kendimi kaldırıp odama gittiğimde ne ona dair bir iz ne de onu görememiştim.

Gözyaşlarıma yenileri eklendi sebepsizce. Niye ağlıyordum ki? Gitmesini istemiyor muydum zaten?

Evet, bunu istiyordum. O diğer cariyeleriyle mutlu olsun güç manyaklığını onlara sergilesin istiyordum.

Bu aptal saraydan defolup gitmek, her şeyden herkesten kurtulmak istiyordum. Odamdaki bu tütsü kokusundan, kırmızı perdelerimden, sevistigimiz o yataktan kurtulmak istiyordum.

Bu şaşaalı hayattan ve Jeon Jungkooktan kurtulmak istiyordum.

Dolabımı açtım ve bavulumu çıkardım. Yıllar önce buraya gelirken kullandığım o bavulu... Bavulun içinde biraz kalan tozu elimle sildim.

Dolabımda yanıma alabileceğim ne varsa aldım. Abartılı rengarenk saray kıyafetlerini değil, daha sıradan olan neyim varsa.

Onu sevmiştim sanırım. Belki de o yüzden içimden ona küfürler ederken odamda unuttuğu parfümünü yanıma almıştım. Bana yazdığı mektupları o an yırtmak yerine yine de yanıma almıştım.

Acı çeksin istiyordum. Onun için komodindeki ikimizin resimlerine dokunmadım bile. Resimlere bakıp ağlasın, gözyaşları canını yaksın istedim.

Bavulumu hazırlamam bittiğinde fermuarini kapatmış ve saate bakmıştım. 4.33. Saraydakilerin uyanmasına 27 dakika vardı. Ve işte o dakika gözümü kararttım. Gidecektim.

Elime bir kağıt aldım ve yazmaya başladım, fazla değil 2-3 cümle. Kağıdı öptüm. Sanki oymuş gibi düşünerek. Onun diğer kadınları öptüğü gibi...

Odasının kapısına gittim ve kağıdı kapının altından içeri gönderdim. Gidiyordum işte. Sessizce veda ettim saraya. Hiç özlemeyecektim bu aptal yeri. Yeni bir hayat kuracak, bambaşka insanlar  tanıyacaktım.

Ve bu saraydan çok daha sıcak bir evim olacaktı.

Kapıda bekleyen muhafızlar olduğu için Jungkookun bana öğrettiği o yedek çıkıştan çıktım. Duvardan atladığımda son bir kez arkama baktım.

Ve hızlı bir şekilde önüme dönüp koşmaya başladım. Özgürlük sandığım işkencelere doğru...