Gül Kurusu

BÖLÜM 3

Yüzüne baktım ve kafamı iki yana salladım. Hala konuşmaya korkuyordum, bu korkunun nereden geldiğini bilmiyordum çünkü daha önce de kaçırılmıştım ama bu kadar korkmamıştım hepsi de ailemin düşmanıydı. Buraya nasıl geldiğimi hatırlamıyorum. Işığın nereden geldiğini hala çözememiştim. Etrafima tekrar baktım sonra yattığım yere baktım. Bu yatak değildi, çek yattı. Buna takılmadan telefonuma bakınmaya başladım ama nafile. Bulamadım tabii, zaten neden telefonumu yanıma bıraksın ki? Kapıdan çıktı ve kapıyı üstüme kitledi. Artık o kadar titremiyordum. Kalkıp etrafı aramalı mıyım diye düşünürken kapı açıldı, elinde pamuk, yara bandı ve tentürdiyot vardı. Bana doğru geldi ve bacağıma yanaştı. Tenturdiyotu pamuğa döküp yarama bastırdı. Acıyla inledim ama sonra alıştım. Son olarak yara bandını yapıştırdı. Kirli pamukları ocağın yanındaki çöpe attı sonra çekyatın kenarına çöktü. "Titremen geçmiş" dedi. Olumlu şekilde kafamı aşağı yukarı salladım.

-Merak ediyorsun değil mi?

  Sessizlik...

-Konuşsana!

-Evet.

-Neleri hatırlıyorsun?

-Abim, ailem...

-Senin ailen mi var?

   Şaşkınlıkla gözlerimi gözlerine dikmiştim. Hiçbir şey hatırlayamıyordum sadece ailemi hatırlıyorum ve geçmişimi... Sessizliği o bozdu.

-Var mı?

-Var

-O zaman neden sokakta bir başına yaşıyorsun?

-Ne sokağı be?! Villada yaşıyorum ben. Abimi aramak istiyorum.

- Söyle bakalım numarayı

    Söyledim. Telefonu hoparlöre aldı. Uzun bir süre çaldı ve sonunda biri açtı.

-Alo

-Alo Ender abi beni burdan al!

-Yanlış numara hanımefendi.

-Nasıl yani?

-Burda Ender diye biri yok.

-Versene lan abime!

-Deli misin be!

     Yüzümüze kapattı. Gözlerimi boşluğa diktim.
Nasıl yani? Şimdi benim ailem yok mu? Ben sokakta mı yaşıyordum? Olamaz ki, en son ailemin evinde uyuyordum. Kafayı mı yedim?

     Hayatımı sorgularken bana elini uzattı. Eline baktım, sonra yüzüne. Ben de elimi uzattım.

- Anıl ben.

-Ben Sahra, Sahra Yargı