SINIRSIZLAR

geçmiş

(inci)

herkes susar, işte o zaman geçmiş konuşur herkesin aklında dolanan sorular kimsenin bilmediği sorular. onlar bir yetişkin ve aynı zamanda ise birer çocuk. Biri birinin cehennemini cennete çevirdi diğeri de bir ötekinin böyle tam 6 çocuk birlikte kurtuldu ve birlikte büyüdüler ve yine birlikte tüm sorunlardan birbirlerini kurtardılar.

Ada Eryan, o benim sinsi yanım

Baray Yılmaz, o benim savaşçı tarafım

Berilay Almura, o benim hırslı tarafım

Umut sporcu, o benim komik ve espirili tarafım

Meriç Bektil, o benim aşık tarafım

sınırsızlar beni oluşturuyor, onlar benim ailem...

yolda giderken bir telaş ve gerginlik vardı. Nedenini sorduğumda ise herkes sustu

'söylesenize ne oluyor ?!'

Berilay konuştu

'sadece biliyorsun...uzun zamandan sonra ilk defa göreve çıkıyoruz ve en son göreve çıktığımızda ne oldu biliyorsun'

'(19.10.21)

silah sesi, tıpkı o geceki gibi annemin elindeki silahta böyle ses çıkarıyordu...

etrafımızda silahlar ve kurşunlar yağıyordu yağmur gibi, birden o silah Umut'a doğruldu, Serdar ise hiç tereddüt etmeden tetiğe bastığında bende aynı şekilde hiç tereddüt etmeden Umut'a siper oldum.

en son hatırladığım karın boşluğumdan akan kan ve o acıydı. Ölmeyeceğimi biliyordum ama o acı ölümden beter yapıyordu insanı, süründürüyor ve hiç olmadığı kadar korkutuyordu ama bu korku benim kendim için duyduğum korku değil aksine onların bana ve Serdar'a duyduğu korkuydu.

Bu korkudan kurtulduktan sonra Baray kendinden emin bir şekilden elindeki silahı doğrultup ardından nişan alıp Serdar'ın alnının ortasına derin bir delik açtı.'

dudaklarımı aralıyıp konuştum

'yine olsa yine yaparım siz benim tek ailemsiniz ve hiç birinizin kılına dahi bir şey olmayacak, nasıl geldiysek öyle gideceğiz'

ve yine aynı şeyler...

herkes siyah opal için yerlerini aldı, o taş bizim...

bizim sınırımız yok her yapabiliriz. Yapamayacağımız hiç bir şey yok, biz 'sınırsızlar'ız