Laten we ruilen.

Hoofdstuk 4.

Voorzichtig open ik mijn ogen en ik voel meteen de gevolgen van gisteravond. Onwijze hoofdpijn, misschien was dat laatste potje bussen toch niet zo'n goed idee. Maar goed het was gezellig. Met enige moeite hijs ik mijzelf uit bed en vind ik mijn weg naar de badkamer, waar ik de spiegel ontwijk en direct onder de douche stap. Ik weet dat ik er na een avond ordinair zuipen niet best uit zie, de spiegel hoeft dit niet te bevestigen. Zodra de douchestraal mijn lichaam raakt word ik langzaam wakker en voelt het weer alsof ik leef.

Helemaal opgefrist stap ik de badkamer uit en ik word meteen begroet door de zooi die is achtergebleven. Met een diepe zucht ga ik dan toch maar beginnen met opruimen, dat ontbijtje wacht wel. Na zo'n drie kwartier zien de woonkamer en keuken er weer uit alsof er gister niks is gebeurt en kan ik mijn ontbijtje maken.

Eenmaal aan tafel met mijn ontbijtje en een bak koffie pak ik mijn telefoon erbij en check ik mijn berichtjes en sociale media. En dan zie ik het mailtje van gisteren weer, bijna vergeten! Met niemand om mij heen kan ik, in tegenstelling tot gisteren, nu de mail wel rustig lezen. Komende maandag is het kennismakingsgesprek al ingepland en voor die tijd moet ik nog een extra vragenlijst invullen. Dit doe ik dan gelijk maar even. 

De rest van de zondag is een rustige dag, na het invullen van de vragenlijst heb ik weinig bijzonders meer gedaan. Netflix heeft bijna de gehele middag aangestaan en tussen de series door ben ik de vragenlijst aan het overdenken. 

Na een korte nacht gaat de wekker al weer vroeg. Vandaag is de dag dat ik de kennismaking heb voor het uitwisselingsproject en hiervoor mag ik helemaal afreizen naar Utrecht. Toch een reis van 1.5 uur als alles meezit. Na mijn dagelijkse ochtendroutine stap ik mijn huis uit om vervolgens op de fiets te vertrekken naar het station. Nog net op tijd kom ik aan op het station en kan ik na het parkeren van mijn fiets de trein in stappen. Eenmaal in de trein beginnen mijn gedachten te rollen en merk ik dat ik toch nerveuzer ben dan ik dacht. Wat bezielde mij ook om naar Sterre te luisteren en mij hiervoor op te geven. De gehele treinreis moet ik mijzelf ook tegenhouden om de trein uit te stappen en de eerste trein weer terug naar huis te nemen. Toch zet ik door en kom ik aan in Utrecht waarna ik de navigatie op mijn telefoon volg naar een kantoor. Daar gaan we dan. 

"Hey, ik ben Olivia en ik ben hier voor de kennismaking." Laat ik weten via de intercom nadat ik heb aangebeld. "Prima, kom maar naar boven." Ik stap strak van de zenuwen het gebouw binnen en ga de lift in. Oké Olivia, zet je zenuwen opzij, zet een lach op je gezicht en doe normaal. Praat ik mijzelf moed toe in de spiegel van de lift, ik haal nog snel een hand door mijn haren en adem uit. De lift pingt om te laten weten dat ik op de juiste verdieping ben en zodra de deuren open zijn stap ik de lift uit, het kantoor in. "Hey Olivia, welkom op het kantoor. Ik ben Raoul. Wil je wat te drinken?" Ik word begroet door een vriendelijk uitziende man met een donkere baard. "Hey, ik lust wel een kopje koffie." Raoul maakt zijn weg naar ik denk de keuken en ik volg hem maar. "We gaan zo naar de vergaderruimte voor de kennismaking met de anderen, daar zullen we in het kort uitleggen wat de videoserie inhoud en is er de ruimte om vragen te stellen." Ik knik als teken dat ik hem heb begrepen en neem de kop koffie van hem aan. "Als je er oké mee bent dan willen wij de kennismaking graag filmen voor het proces." "Ja tuurlijk, ik ben benieuwd naar wat jullie te vertellen hebben." Ik voel de zenuwen langzaam wat wegzakken, dit warme ontvangst had ik niet verwacht. "Oké, als je er klaar voor bent dan kunnen we naar de vergaderruimte." "Let's go!" 

In de vergaderruimte zitten nog vier anderen die zich voorstellen als; Robbie, Matthy, Koen en Milo. We zitten aan een halfronde tafel met de heren aan de half ronde kant. Ze beginnen voorzichtig met wat simpele vragen om mij beter te leren kennen, vervolgens gaan we wat meer de diepte in en bespreken we hoe mijn dagen er uit zien. Als komt het idee van de videoserie op tafel. "Dus dan gaan we om de beurt een week jouw leven overnemen en dan vul jij de plek van de afwezige in." Vat Robbie de uitleg samen. "Het hele avontuur wordt gefilmd en zo maken we een serie met meerdere afleveringen voor ons kanaal." Voegt Raoul toe. "Klinkt als een bijzonder idee, is dit al eens eerder gedaan?" vraag ik. "Voor zover wij weten nog niet." Beantwoord Matthy mijn vraag, duidelijk trots op het idee. "Maar op youtube weet je het nooit." voegt hij nog toe. "Dat is waar." "Oké, dat was hem. Als je verder geen vragen heb dan kunnen we dit afsluiten." Laat Koen weten. "Nee hoor, ik weet genoeg." En ik sta op van mijn stoel "Bedankt voor je tijd en we laten komende week wat van ons horen." "Helemaal top, ik wacht het af." Ik glimlach en schuif de stoel aan. "Ik begeleid je wel naar buiten." Zegt Robbie terwijl hij ook op staat. 

Samen maken we onze weg naar de kapstok. "Hoe vond je het gaan?" "Ja wel prima denk?" beantwoord ik zijn vraag. "Kon je ons hiervoor al?" Vraagt Robbie terwijl ik mijn jas aantrek. "Nee, ik had nog nooit van jullie gehoord. Mijn vriendin kwam hiermee en ik dacht waarom ook niet?" "Aha, zoiets dacht ik al." "Ja? Had ik moeten gillen?" Lach ik. "Nee joh." "Thanks, voor je tijd, maar ik ga er weer vandoor. En jullie zullen het wel druk hebben met de andere kandidaten." Knipoog ik naar Robbie terwijl ik mijn weg maak naar de lift. Ik zie nog net Robbie zijn hand op steken voordat de liftdeuren sluiten. 

Onderweg naar huis in de trein overdenk ik wat er allemaal gezegd is en wat ik allemaal heb gezegd. Via de app doe ik verslag van de kennismaking aan Sterre, zij is enthousiast als altijd en denkt al zeker te weten dat ik word uitgekozen. 

~ 

Jaja, het is zo ver. Het eerste contact tussen Olivia en de heren van de bankzitters. Feedback, opmerkingen of lieve berichtjes zijn altijd welkom in de reacties (of in mijn persoonlijke berichtenbox).