･Dönem kitabıdır.
İnsan susar
İnsan konuşur
İnsan güler
İnsan ağlar
İnsan yaşar
Ve insan ölür
Yalanlar söylenir, bedeller ödenir, ihtimaller tartışılır, pişmanlıklar peyda olur, faydasız yakarışlar göğü öfkelendirir, gerçekler sırra kadem basar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
FİNAL
35. BÖLÜM
“SENİ YAŞAMAK”
Bir bayram sabahında ayna karşısında saçlarımı iki yana ayrılıp örerken, seni yaşamak istedim. Okuldaki ilk günümde harfleri yamuk yumuk yazmaya çalışırken, seni yaşamak istedim. Sevildiğimi sandığım o gün aslında hiç sevilmediğimi fark ettiğimde, seni yaşamak istedim. Dost sandığım düşmanlar tarafından yediğim darbeler vücudumda ve ruhumda kalıcı izler bıraktığında, seni yaşamak istedim. Âşık olduğumu anladığımda yaşadıklarını yaşama korkusu ile başımı yastığa koyduğum halde, seni yaşamak istedim.
Ölümün beni yaşayan bir ölüye çevirdi. O kadar canım yandı ki artık güzel günlerin geleceğine olan inancım günden güne azaldı. Yirmi beşimde kırk beş göstermeye başladığımda anladım ki artık ben, sendim. Her metrekaresinde bir anını bıraktığın bu evde kendi anılarımı yaşamaya başladığımda içime yerleşen korkuya rağmen risk almaktan hiç çekinmedim. Seni yaşamak zordu, seni sensiz yaşamak ölümden de beterdi ama sen olmak, en zoruydu.
Yaşadıklarım bana tesadüflere inanmamam gerektiğini öğretti. Bu evi bana bırakman, benim o defteri keşfetmem, içinde sırlar olduğuna inandığım çatı katı ve daha niceleri… Hiçbiri tesadüf değildi. Peki ya benim, sana dönüşmem? Günden güne aynada gördüğüm yansımamda çehreni görmem… Buna ne demeliydik?
Hiçbir zaman cesur bir kadın olduğumu düşünmemiştim. Bu yüzden ki damarlarımda gezinen korku uyuşturucu misali beni yönetmeye başladığında sana dönüşmeme felaket gözüyle bakıyordum. Çünkü biliyordum ki sana dönüşmek acı demekti, gözyaşı ve ihanet demekti. Seni duydum, seni gördüm, seni hissettim. Yetmedi, seni yaşadım. Ancak sen olmak üstesinden gelebileceğim bir zorluk değildi.
Bana kötülük yaptığını düşündüğüm o günler için kendimden nefret ediyordum. Sadece korkaklar gerçeklerle yüzleşmekten çekinir. Fark ettim ki ölümün bile beni büyütmeye devam ediyordu. Güçlendim. Güçlendikçe gerçeklere karşı önümde bir kalkanla savaştım. İntikamın soğukluğu ile buz kütleleri arasında hayatta kalmaya çalışırken seni rahata kavuşturmak için varımı yoğumu ortaya koydum. Yine de sen olmaktan deli gibi korkuyordum.
Hangi seçimim beni felaketlere sürükleyecekti? Hayatımdaki insanların kaçı bana ihanet edecekti? Peki ya âşık olduğum adam, beni sonsuza dek sevecek miydi?
Yüzüme vuran güneş ışığından rahatsız olunca yastığı başımın üzerine alıp yüz üstü uyumaya çalıştım. Aşağıdan tıngır mıngır sesler geliyordu ancak hiçbirini umursamıyordum. Sanki hiç uyumamışım gibi bir yorgunluk vardı üzerimde. Odamın kapısı büyük bir gürültüyle açıldığı halde hiç tepki vermedim. Aksine elimle yastığın üstüne bastırdım.
