Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Seonghwa, annesinin elini sıkıca tutarken sarıya boyanıp papatyalarla süslenmiş büyük kapıya bakarak olduğu yerde kıpırdandı.
"Ama... Ben-eni sevmezlerse ne ol-acak?" diye sordu. Nefesi birbirine karışırken ve kelimeler bir türlü ağzından çıkmayı beceremezken sinirlenerek ofladı ve ayağını yere vurdu. Annesi anında onun elini bırakıp önünde diz çökerek gözlerine baktı ve omuzlarından sıkıca kavradı altı yaşındaki oğlunu.
"Neler çalışmıştık bir tanem? Her nefeste bir kelime. Yeniden deneyelim hadi ben beklerim senin konuşmanı acele etme."
Seonghwa tatlı kırmızı saçlı doktoruyla çalıştığı gibi duraksayarak annesine baktı ve nefes aldı. Herkes beklemiyordu, bu büyüklerin her zaman bir acelesi vardı ve kelimelerinin ona dönmesini kimse beklemiyordu. Annesi hariç. Ya öğretmenleri de beklemezse ne olacaktı?
"Beni... Sevmezlerse... Ne... Yapacağım?"
Annesi anında gözlerindeki pırıltılar artarak gülümsedi ona. "Benim tatlı oğlumu neden sevmesinler bakayım? Sevecekler tabii. Öğretmenlerin seninle tanışmak için can atıyor, arkadaşların içeride oynayacak birilerini arıyor. Senin gibi akıllı bir çocuğu sevmeyen neden olsun?"
Seonghwa küçük ellerini annesinin saçlarında elini gezdirirken yeniden nefes alarak dudak büktü.
