COMMANDO 1: Nathalie Jean

His Side

SHE was just wearing a simple fit, pants and a shirt. Ang buhok nito ay malayang tinatangay ng hangin. She was indeed a sight. A beautiful one. Pakiramdam niya nawala lahat ng hangin sa katawan niya ng makita niya ang litrato ng dalaga.

"Sir? Sir?"

"Yes? Sorry, what was that again?" Muntik na niyang pagtawanan ang sarili para siyang teenager na nagkaroon ng unang crush.

"Heto po ang complete address ng tinutuluyan niyang apartment pati na rin ang address ng mart na pinapasukan niya, Kamahalan." Binasa niya ang folder na inabot nito sa kaniya at pahilata itong umupo sa couch ng opisina niya.

He handed an envelope to the man.

"Here's the payment. Thank you for finding her."

"What? Ang liit naman nito. I demand an increase." It was Steve, he hired him to find Nathalie Jean Commando. His twin's supposedly wife to be. Ah, parang gusto niyang bawiin ang sinabi niyang iyon.

Mukhang anghel kasi ang dalaga tapos si Ambrose ay mukhang demonyo. Hindi sila bagay. Kung siya? Baka pwede pa.

"Hey, Dimwit!" Naramdaman na lang niya ang kung anong ibinato nito sa mukha niya. "Are you listening? Ang sabi ko dagdagan mo 'to. Kung hindi kita kaibigan nungkang tutulungan kita hanapin ang babaeng 'iyan." Steve's a friend. Kaya naman normal na sa kanila ang mag gaguhan.

"Well, I'm doing you a favor. You like doing stuff like this. Bakit ba hindi ka na lang nag pulis? Or FBI? CIA? Whatever you have in mind." He asked. Steve's good at this kind of thing, kaya nga napapaisip siya kung bakit ayaw nitong ibigay ang serbisyo sa bansa nila.

"You know how fucked up our government is. At isa pa, I won't have my freedom kapag ganon ang ginawa ko. So, will I ask someone to look out for her?"

"No, I'll do it. Thanks, Man." Kinuha niya ang envelope na ibinigay niya rito at inabutan na lang ito ng tseke na may pirma niya.

"Just write the amount you want, Fucker." He said at hinila na niya ito palabas ng office niya.

---

ILANG araw na niyang binabantayan ang panganay ng mga Commando. All he can say is that she's a gem. His gem. Wait, he meant Ambrose' gem.

Fuck.

Alam na rin niya kung anong oras ito pumapasok sa Mart pati na rin ang Jeep na sinasakyan nito. Now, I'm a fucking stalker. Bakit ba kasi naisip niyang siya na lang ang magbabantay dito. As if hindi siya busy sa trabaho.

Naglakad siya ng isang kanto bago sa lugar kung saan sumasakay ang dalaga. Balak niyang sabayan ito sa byahe. Kaya dapat mauna siyang sumakay sa Jeep.

Bakit nga ba niya iyon ginagawa? Ah, kasi baka may mang bastos dito sa Jeep.

Yeah, right.

Nakita na niya ang dalaga na sumakay sa Jeep, nilagpasan siya nito at naupo malapit sa driver.

"Makikiabot ng bayad." Ani niya.

But she didn't move. She just stared at him.

Kilala ba siya nito? Shit. He just showed her his smile. Malabong kilala siya nito, diba?.

She have this emotion in her face, he doesn't really know. In awe? Pakiramdam tuloy niya nag iinit ang dalawang tenga niya sa paraan ng pagtitig nito sa kaniya. Fuck, he wanted to pull her and kiss those damn lips.

Shit. Trouble.

Simula nang nakasabay niya ito sa Jeep pakiramdam niya hindi na kompleto ang araw niya kapag hindi ito nakikita. Yes, syempre kailangan niyang bantayan ito hindi ba? Kailangan niyang siguraduhin na hindi ito makikita ng matandang Commando.

Pero hindi na naging sapat para sa kaniya ang panonood dito mula sa malayo. He decided to visit the Mart. Na napunta sa pag a-apply niya. Hell, anong alam niya sa pagtitinda?

Ano bang naisip niya at sinabi niyang magtatrabaho siya ron? Or baka hindi na talaga gumana ang isip niya pagkakita niya sa ngiti nito.

It went out of his hand. Niligawan niya ang dalaga dahil sa pagnanais niyang maging pag aari ito. Ni ang isipin na magpapakasal ito sa kapatid niya ay hindi niya magawa.

They became close and intimate. Pero hindi niya magawang sabihin ang totoo sa dalaga. Na siya ang kapatid ng lalaking dapat ay pakakasalan nito. Hindi niya kaya.

But fate played with him, making him pay for all the lies he made. Jean's father found her. Sapilitan itong inuwi ang dalaga. Hindi naman niya ito madalaw dahil siguradong uulanin siya nito ng tanong.

It became a mess. Nakita nito si Ambrose kasama ang girlfriend nito. Pagkatapos non ay sunod sunod na ang naging problema nila.

Nalaman ni Lexa at Eleanor na kambal sila ni Ambrose. He didn't know how but it happened. Lalo silang gumulo ni Jean, naging sukdulan ang galit nito sa kaniya. Galit na lamang ang nakikita niya sa mga mata nito na dati ay puno ng pagmamahal para sa kaniya.

He can't stay like that, hindi siya papayag na basta na lang sila masira ng dalaga. Yes, he will do everything to win her back. To apologized and ask for her forgiveness. Jean's his light. The love of his life. Shit, kailan pa siya naging romantic?

Yes, he loves her. When? Maybe it started the first time he saw her. Sa picture. Sa maliit na papel na iyon. Hindi niya alam kung paanong nangyari pero late lang niya narealize. Hindi nga siya sigurado kung naiparamdam niya ba iyon sa dalaga?

But it was nothing like counting 123. It was harder than he thought pero hindi siya susuko, hindi niya kayang sumuko. Lulunurin niya ito sa pagmamahal at wala siyang balak sagipin ito. Gusto niyang hindi na ito makaahon sa kaniya.

He admitted everything to her, he asked for her forgiveness. He proposed to her. Pero tumanggi ang dalaga sa kaniya.

Pero hindi siya tumigil. Nag tiyaga siya at nag hintay. Hindi niya kayang ipagpatuloy ang buhay na alam niyang galit ito sa kaniya. Gusto niyang alisin sa mga mata nito ang sakit na siya mismo ang nagdulot sa dalaga.

He didn't know what he did right in his past life pero malaki ang pasasalamat niya. Tinanggap siya ulit nito at naging maayos ulit ang lahat. He was the happiest. Kung iisipin tuloy parang siya ang pumikot dito. But why not? He will proudly do that kung iyon ang paraan para maging silang dalawa hanggang sa huli.

Ang mabuhay kasama ang babaeng pinakamamahal niya ang pinaka masaya sa lahat.

To live with his sweetheart by his side. His lifetime happiness.