BELKİ

III. UYANIŞ

O bir saatin nasıl geçtiğini anlamamıştım. Dilim ezberlenmiş şeyleri şakırken zihnim bir hurda yığınıydı ve ben aradığımı bulamıyordum. Uzun uzun yürümek istedim. Yürümek ve bana ne olduğunu bulmak... Çünkü oturup kalsam bir yerde bir daha kalkamazdım. Bir alev fırtınasından geçmiş ve ne olduğunu anlamamıştım. O kadar garip bir durumun içindeydim ki kendime dahi bir açıklama yapamıyordum. Hep o anı başa sarıyordu zihnimin beyaz perdesi. Takılmış bir film şeredi gibi dönüp duruyordu zihnimin kıvrımlarında. Gözümden kaçırıyordum bir şeyleri. Hep bir şeyi atlıyordum sanki. Yoksa anlamak bu kadar zor olmamalıydı. Çok mu yalnız hissediyordum kendimi? Paranoya denizinin içinde yüz yıllardır mı yaşıyordum? Zihnimin eli tırpanlı celladını gafil mi avlamıştı duygularım? Bir anda kaçıp kendine kurtuluş yolu mu seçmişti?

Buldum işte!
Buldum!
Duygularım yüz yıllık bir esaretin içinde ateşi sönmeyen bir kaçış planı yapmıştı ve ilk boşlukta kaçmayı başarmıştı. Bu plandan benim dahi haberim yoktu.

Şimdi anlamaya başlıyorum. Zihnimin dehlizlerinde fokurdayan özgürlük suyu sonunda kapağını patlatmıştı. Çünkü katlanamaz olan zihin krizleri sonsuza kadar devam edemezdi. Zihnim, kendi yarattığı habisi yine kendisi yenmişti. Ve benim bunları anlamam için bir işaret fişeği yakması gerekiyordu. Çünkü beni o çukurdan çıkaracak bir ele ihtiyacım vardı. O yüzden bir '' el'' beni bu kadar sarsmıştı. Bilinçaltımda sıkışıp kalan
'' bir yardım eli'' düşüncesi işte böyle su yüzüne çıkmıştı. O tenin cezbeden beyazlığı kör karanlıkta kalmış zavallı duygularımı uçsuz bucaksız sahillere davet etmişti. O yüzden bir el beni kendime getirdi. O sıran bir ''el''di. Bu elin somutluğuna bu kadar mana yüklemek anlamsızdı. Başka bir görüntü de bana bunları düşündürebilirdi.

Şöyle durup düşündüğümde zihnimde ne akıl almaz şeyler oluyordu. Hakimiyetini tamamen yitirmiş bir Şah gibi vasilerimin topraklarımın her bir köşesinde isyan çıkarmasına sadece seyirci kalıyordum.
Ne yazık...