Season 2 - (09)

170 61 37
                                    

මම ෆාමසි එකේ වැඩ කරන තුන්වෙනි දවස අද..
බබාවත් අරගෙනම වැඩට ආවෙ එයාව බලාගන්න කෙනෙක් මට තාම හොයාගන්න බැරි උන නිසා. වෙනදා හුගක් ආසාවෙන් වැඩ කලත් අද මගෙ හිතට මොකද්දෝ අමුත්තක් දැනෙනවා.

මහ මූසල පාළුවක් වගේ !
මුළු ජීවිත කාලෙටම මම තනිවෙලා වගේ !

ඒ හැඟීම මගෙ හිතට නොනවත්වාම වද දෙන්න ගත්තා. හිතට දැනෙන අමුතු බර නිදහස් කරන්න හිතාගෙන මම ලොකූ හුස්මක් අරගත්තා.. ඒත් ඒකත් හිතට බරක් වගේ දැණුනා මිසක් සහනයක් ලැබුණෙ නෑ..

අද වේලාසන ගෙදර යන්න පුලුවන් නම්....

.
.
.
.

හවස තුන වගේ වෙද්දි මිස්ටර් හන්ට කියලා මම වේලාසනින් ගෙදර යන්න අවසර අරගත්තා. මට වැඩ කරන්න තරම් හොඳ මානසිකත්වයක් තිබුණෙ නෑ.

අවුරුදු හතරකටත් වඩා මම මේ තනිකම තනියමම ඉවසගත්තා..

අද මට මොනවා වෙලාද කියලා මට තේරෙන්නෙ නෑ...

බබාවත් අරගෙන මම ෆාමසි එකෙන් එළියට යන්න හදද්දි ෆාමසි එක පැත්තට කලබලයෙන් දුවගෙන ආපු මනුස්සයෙක් බෙහෙත් වගයක් ඉක්මනින් උවමනා බව කියමින් ෆාමසිය ඇතුළට දිව්වා. ඒ නිසා මමත් ඉක්මනින්ම ෆාමසි එකට ආයෙ ගොඩ උනේ රස්සාව වගේම මේක මගෙ වගකීම නිසා.

අර මනුස්සයා බෙහෙත් ලියලා තිබුණ කොළේ මං දිහාට දිගු කළා. අවශ්‍ය බේත් ටික මම මතක තියාගෙන ඒ ප්‍රෙස්ක්‍රිප්ෂන් එක කියෙව්වා.

ඒත්......

අන්තිම වචන දෙක දැක්කාම මගෙ ඔළුව ඇතුළෙ හෙණයක් පිපිරුණා වගේ මට දැණුනෙ...

ජියොන් ජන්කුක් !!!

-PJM -

  *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

To be continued .....

අහිංසක මාව මරාගෙන කන්න හදපු හැමෝම වෙනුවෙන් 🥲👍. ඔම්මා , දෙව් අක්කා , බේබි බිස් , උදාර , අප්සරා , හිමාෂා නම්කි , මතී ඇතුළු සියලු දෙනා. ඔබට සතුටුයි ද දැන් 🙂

ᎠᎬᎪͲᎻ ҒᎡϴᎷ ᎽϴႮ || jikook oneshot Where stories live. Discover now