𝐑𝐨𝐤 𝟏𝟗𝟎𝟐
Sadie Adler wyrusza na północ by zemścić się na dwóch bandytach - Jonathanie McCallu i Juanie Hernándezie, lecz najpierw musi komuś pomóc...
🕧Rozpoczęcie i Zakończenie🕧
𝐒𝐭𝐚𝐫𝐭: 𝟎𝟗.𝟎𝟑.𝟐𝟎𝟐𝟐
𝐊𝐨𝐧𝐢𝐞𝐜: 𝟐𝟗.𝟎𝟑.𝟐𝟎𝟐�...
Stukot końskich kopyt stanął. Zeszłam z konia, wraz z trzymaną w moich dłoniach lornetką, położyłam się na ziemi i przyjrzałam się obozowi Hernándeza.
Było pięciu ludzi na zewnątrz. Robili jedzenie pod dachem, skórowali jakieś zwierzę.
Reszta była w środku chat.
Najgorsze było to, że nie wiedziałam ile Juan ma tutaj ludzi. Postanowiłam jeszcze chwilę poczekać i ruszyć.
Po odczekaniu siedmiu minut ruszyłam do Colter, wyjmując karabin Evans. Powoli, najpierw galopem, później trochę zwolniłam przy wjeździe do obozu.
Zatrzymałam konia, zeskoczyłam z siodła i ruszyłam do ataku... Nawet się nie zorientowali, a już byli martwi...
Potem z chat wychodzili kolejni wrogowie, było dosyć łatwym celem, ponieważ byli... pijani?
Siedemnastu martwych, a ja dalej nie draśnięta. Coś tu chyba nie gra...
Potem zabiłam dwudziestu, ci już trochę strzelali lepiej, jednak nadal ich zabiłam, Więc byłam stanowczo lepsza.
I tak przez jakieś pięć minut zabijałam tych ludzi Hernándeza, aż nie pozostał nikt poza samym Juanem...
Wyszedł z chaty ubrany w puchaty płaszcz, stanął przede mną. Miał trochę zarośniętą brodę, gdy widzieliśmy się ostatnio był ładnie ogolony.
- Sadie Adler... - powiedział patrząc w moje oczy. - To ty zabiłaś Daniela Pendo w Vanessa Bell w South Yountea?
- A jak myślisz? - zapytałam. - Wykończyłam go, tak jak wszystkich twoich skurwysynów. Kojarzysz Richarda Jacksona? Obecnie wisi w Strawberry, a McCalla... cóż już to nie zobaczysz ponieważ leży z dziurą w głowię na środku Annesburga, wraz z swoimi kompanami...
- Ty zdziro - Oznajmił Juan.
- Trzeba było mnie wtedy zostawić w spokoju... - chwyciłam za broń, od ruchowo wystrzeliłam mu rewolwer z ręki, po czym swój schowałam do kabury. - Zrób to po staremu...
Wyciągnęliśmy noże, ja swój pas rzuciłam gdzie w śnieg. Rozciągneliśmy się i ruszyliśmy do ataku.
Szybkim ruchem rozciełam mu łuk brwiowy, a on mi nadgarstek. Trochę bolało, ale on dostał ode mnie coś mocniejszego, chodzi mi tutaj o cios w bok.
On odpowiedział mi cięciem w okolicach klatki piersiowej, ale się wybroniłam i załatwiłam go cięciem w staw łokciowy.
Po chwili on wbił mi nóż w brzuch, ja mu dwa razy w bok i raz w podbrzuszu. Upadliśmy wykończeni na ziemi.
- Cholera - powiedział Juan, leżąc w śniegu.
- Trzeba było... - wstałam podnosząc swój nóż. - Mnie wtedy zostawić...
Rzuciłam się na niego z sztyletem, próbując wbić go mu w klatkę piersiową... po krótkim siłowaniu, udało się i wbiłam mu nóż w klatkę.
- Cholera... - Syknął z bólu. - Jak mogłaś mnie wtedy zdradzić?
- Byłeś wart ponad 10 tysięcy dolarów - rzekłam wyjmując nóż z jego ciała. - To koniec Juan... jakieś ostatnie słowa?
- Do zobaczenia w piekle... - powiedział, patrząc głęboko w moje oczy. - Może to tam Cię załatwię...
- Tylko spróbuj... - sięgnąłam po mój pas z bronią i wyciągnęłam go w Juana. - Żegnaj.
Strzał rozerwał mu głowę, krew niby potok rozprysnęła się po białym śniegu. Juan wpatrzony we mnie, swoimi przepełnionymi szarością oczami, wziął swój ostatni wdech...
Schowałam rewolwer i odeszłam do konia, po czym ruszyłam spowrotem do cywilizacji. Mam nadzieję, że uspokoję się po tej całej sytuacji i co z może zajadę do Matta i rodzinki?
Rok 1907 Epilog
John przytulił mnie ten ostatni raz zanim wsiadłam na konia. Powiedziałem mu wprost w twarz to co id początku chciałam mu powiedzieć.
- Zostań Sadie... - zaproponował mi John. - Wybudujesz sobie tutaj dom i...
- Nie, przepraszam John, ale muszę odmówić - stwierdziłam. - Wiedz, że jesteście dla mnie czymś naprawdę ważnym, gdybym was straciła... W tym moim życiu... straciłam zbyt wiele, męża i ranczo które gołymi rękoma zbudowałam, potem was jako gang, który mocno mi pomógł po utracie rancza. Teraz chciałam żyć od nowa, założyć ranczo i przeżyć całe swoje życie w spokoju, ale znowu mi się nie udało... wiedz John, że nigdy nie uciekniesz od przeszłości, ale można odkupić swoje winy... błagam... nią strać tej szansy...
- Wezmę to pod uwagę, Sadie... - odpowiedział, gdy wsiadłam na konia.
- Dbaj o tą całą nore, John! - krzyknęłam odjeżdżając.
- Postaram się! - odpowiedział mi Marston i wrócił do domu.
