best friend forever |gl

=Bölüm Bir=

!Sorunu düzeltmek için bölümleri silip yeniden yayınlıyorum!

Not:Arada zaman atlaması vardır.
Uzatmadan başlayayım.

__________________😬____________________

" Seninle asla evlenmem!"

"Bende seninle evlenmeye meraklı değilim herhalde. Biliyorsun ki dedem ölmeden önce dedenle birbirlerine verdikleri söz yüzünden bu haldeyiz."dedim gözlerimi devirerek. Sanki ben çok istiyordum onunla evlenmeyi. Benim bir hayallerim vardı bir kere. İlk önce üniversiteden mezun olmak ve küçüklükten beri istediğim moda tasarımcısı olarak kariyer yapmak en sonunda ise aşık olduğum kişiyle evlenmek... Ben ilkokuldan beri bunların planlarını yapıyordum. Her zaman bütün hayatımı hayallerime ulaşmak için planlamış ve hiç planlarımı bozmamıştım.

Ama şimdi dedemin cenazesine katılmak amacıyla memleketime döndüğümde alt üst olmuştu bütün planlarım. Cenazeden sonra bir hafta burda kalayım, ailemin yanında olayım demiştim. Ama şuan buna pişman olmuştum. Çünkü dedemin bir arkadaşına verdiği söz yüzünden arkadaşının torunuyla evlenmek zorundaydım.

Dedemin avukatının okuduğu vasiyetine göre dedem askerde tanıştığı bir adamla arkadaş olmuş. O arkadaşı dedemi askerdeyken ölümden kurtarmış. Dedemle çok yakın arkadaş olmuşlar. Askerlikleri bittikten sonra bile. Şimdi diceksiniz ki sırf yakın arkadaş oldukları için mi evlenmek zorundasın onun torunuyla. Hayır...

Annemin anlattığına göre annem bana hamileyken sancısı tuttuğunda evde kimse yokmuş. Annem hemen babamı aramış ama ulaşamamış, dedemi aramış ona da ulaşamamış. Son çare kendisi hastaneye gitmeye karar vermiş. Gece karanlık,sessiz, kimsenin olmadığı sokakta yavaş yavaş gitmeye çalışmış. Hava soğukmuş. Annemin sancısı o kadar artmış ki artık ayakta bile duramayacak hale gelmiş. Ama yine de yoluna devam etmiş. Sonra bir bakmış kanaması başlamış. Ayaklarındaki güç kesilmiş ve yere yığılmış diz üstünde. O sırada dedemin arkadaşı dedeme bir mektup götürmek için bizim eve giderken annemi fark etmiş. Hemen yanında durup annemi hastaneye yetiştirmiş. Daha sonra dedemleri arayıp hastanede olduklarını haber vermiş. Eğer o sırada dedemin arkadaşı olmasaymış ve annem hastaneye yetişemeseymiş ben çoktan ölmüş olurmuşum. Dedem de söz olarak arkadaşına "Senin bir erkek torunun olursa benim torunumla evlensinler. Sana ancak borcumu böyle ödeyebilirim" demiş.

Bu yaşımıza kadar hep bunu anlattılar bize. Biz hep beraber büyüdük onunla. Ama birbirimize hiç o gözle bakmadık. Birbirimize sanki kardeşmişiz gibi destek olduk, birbirimizi kolladık, hayallerimizi dertlerimizi paylaştık ama evlenmeyi bırakın birbirimize hiç o gözle bakmadık bile. Üniversite kazanınca memleketten ayrıldık ikimizde. Aynı şehirde farklı üniversiteleri kazanmıştık. Bu yüzden hala görüşüyorduk. Dedemin ölüm haberini aldığımızda beraber dönmüştük memlekete.

Ama şimdi dedem vefat edince ailelerimiz sözü daha fazla uzatmayalım dediler ve evlenmemizi söylediler. Ne kadar ikimizde itiraz etsek de dinlemediler. Üstüne bir de dedem vasiyetinde bunu yazınca iş daha da ciddiye bindi ve bu bir hafta içinde evliliğin olmasını istediler. Üniversite okuduğumuz şehirde bir ev aramaya başlamışlardı bile. Biz ise bu işin içinden nasıl çıkabileceğimizi düşünüyorduk.

"Annemler yarın Ecrin'i istemeye gidiyoruz dedi. Napıcaz? Bişiler düşünemez miyiz engel olmak için?"dedi çenesini ovuşturarak. "Bilmiyorum. Ben aklıma gelen her şeyi yaptım ama bi fayda etmedi. Hatta üniversitede başka bir erkek arkadaşım var yalanını bile denedim ama işe yaramadı. Ayrılırsın bişi olmaz gerekirse biz konuşuruz o çocukla dediler."dedim sıkkınca. Tamam birbirimizi seviyorduk ama evlenmek bizim için çok aşırıydı.