Bir söz vardır 'intikam aptalların işidir' aslında intikam aptalların işi değildir sadece acıdan beslenme çeşididir.
Hayatım boyunca peşimi bırakmayan intikam duygusu bu sefer yeni bir başlangıça sebep oldu...
Bugün yurda bi kadın ve adam geldi bize oyuncaklar verdi çete ilk başta kızdı ama onlarda bunda kötü bişey olmadığını düşündü...
Önce kızıl saçlı çocuğu çağırdı müdire hanım çocuk benden 2 yaş büyük ve benimle hiç konuşmuyor hep benden kaçıyor...
Çocuk öfkeyle odadan çıktı sonra müdire hanım beni çağırdı...
Beni evlat edinmek için gelmişler...
"Esila'dan bir iz"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi açtığımda tavandaki lambanın ışığı gözümü aldığı için gözlerimi geri kapattım.
"iyimisiniz efendim" dedi biri kafamı sesin geldiği yere çevirdim bulanık görsemde hemşire olduğunu gördüm "hıhı" dedim o an anladım hastanedeydim ve olanlar bir bir zihnimde canlandı.
Oturur hale geldim "efendim biraz dinlenin lütfen" dedi hemşire kolumda bi ağrı hissettim kafamı koluma çevirdim serum takılıydı kolumdan serumu çekip çıkarttım hemşire durdurmak istesede başarılı olamadı.
Ben bu saatten sonra tek başımaydım güç mü ben gerçekten güçlü biriyim hiç kimseye ihtiyacım yok.
Ayağa kalktım yatağın yanındaki masada su vardı alıp başıma diktim tekrar o akıl hastanesine yatmıcaktım kendimi toparlamam lazım.
Hızlı afımlarla kapıya doğru ilerledim ve kapıyı açtım hızlı adımlarla ilerledim hemşire arkamdan "efendim böyle gidemezsiniz" dedi ve arkamdan gelmeye başladı "iyiyim ben" dedim ve hastaneden çıktım.
Yamaç arabaya yaslanmış sigarasını içiyodu yanına doğru ilerleyip sigarayı elinden aldım yere atıp ayağımla söndğrdğm "hadi gidiyıruz" dedim ve ön koltuğa oturdum yamaçta arkamdan bindi.
"nereye? Noldu sana? Senyorla ne konuştunuz?" diye ardı ardına sorular sormaya başladı "ben iyiyim otele götür beni üstümü değiştircem sonra da bi yere gidicem" dedim "tamam sana söylemem gereken bişey var" dedi "söyle" dedim tek kalımı kaldırdım.
"artık ankarada kalıcaz okulunu buraya aldırcaz senyor öyle istedi" dedi kaşlarımı daha çok çattım burda kalamazdık orda çocuklarım evim herşeyim orda ben burda kalamam.
"ben burda kalamam evim çocuklar herşey orda" dedim "sen onları düşünme evini ayarlattım bi binada kalıcaksın bizim burda kendimize ait bi evimiz var zaten bizim genelde işler burda işliyo" dedi aklım karışmıştı neden burda kalıyoruz hiç bi anlam veremiyorum.
"eşyaların evinde araban evinin önünde yani seni oraya götürücem sen nereye gideceksin?" dedi "boşver" dedim ve önüme döndüm yamaç arabayı çalıştırdı ve sürmeye başladı.
