GÜNEŞİN KARANLIĞI

1.BÖLÜM: KAÇIŞ

                   *BİLGİLENDİRME*
Selam! Hikayemizin ilk kısmı gördüğünüz üzere ayrılmıştır. Devamında başka karakterlerimizin durumu anlatılmaktadır. Keyifli okumalar <3
              *BİLGİLENDİRME BİTTİ*

* ----------------------------------------------------------*
- Adamın halini görmüyor musun? Bir şeyler yapmalıyız.

- Yarasını kapatacak bir şey lazım. Sen burada bekle. Bir şeyler bulup geleceğim.

- Ne! Saçmalama. Beni burada yalnız bırakamazsın.

- Ölsün mü adam?

- Ya çoktan dönüştüyse?

- Vücudunda iz yoktu. Sanmıyorum.

Güneş başka çarenin kalmadığını anladı.
-İyi tamam. Ama oyalanma.

-Tamam.

Erdem karanlık sokaklarda olabildiğince hızlı koşuyordu. Sonunda yıkık dökük bir eczane buldu. Her şey o kadar kirliydi ki bunların adamı daha çok öldüreceği kesindi. Yerdeki kulpu kırık çekmeceden yardım kiti buldu. Neyse ki paketi hiç açılmamıştı.
Hala temiz eşyaların var olduğuna şaşırmıştı.

Vakit kaybetmeden Güneş'in yanına dönmek için yola koyuldu. Ama pek kolay olmayacak gibi görünüyordu...

*-----------------------------------------------------------*

-Böyle dayanamayabilirsin. Bir şeyler yemen gerek.

-Senin de yemen gerek.

-Ama sen yaralısın.

Bahadır gerçekten dayanamayabilirdi. Yanlarında su bile kalmamıştı. Ezgi bir şeyler yapmak istiyordu.

-Senin için bir şeyler bulup geleceğim.

-Olmaz, anlarlar burada olduğumuzu.

-Dikkatli olurum, merak etme.

-Olmaz ben de geleceğim.

- Bu halde mi? Saçmalama.

Ezgi korktuğu halde tek gitmesi gerektiğini biliyordu. Onu bu halde peşinde sürükleyemezdi.

- Ben gidiyorum.

-Tamam sen git, ben sana yetişirim.Bu arada yakalanırsan beni tanımıyorsun.

-Seni zaten tanımıyorum.

-Hadi git zamanımız daralıyor.

Bahadır yerdeki kanlı,iğrenç baltayı ona uzattı.
-Bir dakika. Al şunu.

Ezgi'nin soğuktan ve korkudan bacakları titriyordu.
-Buna ihtiyacım olacak mı?

-Bilemeyiz...

Ezgi baltayı aldı. Koşarak depodan çıktı. Sağ sokağa saptı. Tam olarak nereye gideceğini de bilmiyordu. Sadece koşuyordu. Nefes nefese kalmıştı. Polisle karşılaşmamayı umuyordu. Ne de olsa o da artık bu işe bulaşmıştı. Ama garip bir şeyler hissetmeye başladı. İlginç bir şekilde etrafta kimse yoktu.

Şehrin en kalabalık semtlerinden birindeydi. Nasıl olurda etrafta kimseyi göremiyordu. Aslında bu iyi bir şeydi. Polise yakalanmayacaklardı. Ama yine de garipti.